Гiсторыя Беларусi
Вопросы - История
Другие вопросы по предмету История
па шляху запрашэння манархаСЮ на польскi трон з суседнiх краiн. У часы бескаралеСЮя шляхецкае грамадства падзялялася на некалькi змагаючыхся партый: рускую, французскую, шведскую i аСЮстрыйскую, што спрыяла СЮнутрыпалiтычнаму напружанню. Выбары манархаСЮ у Польшчы стваралi падставу для СЮцягвання суседнiх краiн СЮ вырашэнне польскiх спрэчак, у тым лiку i СЮзброенай сiлай.
Карупцыя стала звычайнай зявай палiтычнага жыцця Рэчы Паспалiтай. Асабiсты iнтарэс пачаСЮ пераважаць грамадскiя рацыi. Выбары караля прымалi выгляд гандлю памiж рознымi групоСЮкамi шляхты i кандыдатам у каралi.
Права лiбертум вета фактычна паралiзавала функцыянаванне цэнтральнай улады. За 1652 - 1764 гг. з 80 сеймаСЮ былi сарваны 44, а з 1744 1762 гг. усе адзiнаццаць сеймаСЮ не здолелi прыняць патрэбных рашэнняСЮ. Але i прынятая пастанова сейма магла быць адхiлена шляхтай.
Павятовыя сеймiкi пачалi прымаць на сябе функцыi заканадаСЮчай i судовай улады, i не лiчылiся з рашэннямi сейма.
У вынiку СЮ дзяржаве СЮзнiкае аслабленне манархiчнай улады, усё больш пашыраюцца правы шляхты, занепадае адмiнiстрацыйнае кiраванне, дэградуе грамадская мараль.
З канца XVI ст. з заключэннем Бераiейскай царкоСЮнай унii паглыбляюцца супярэчаннi СЮ грамадстве паводле рэлiгiйнай прыкметы.
Нацыянальны i рэлiгiйны прыгнёт спалучаСЮся з феадальным. РаспаСЮсюджанне Аграрнай рэформы Жыгiмонта II АСЮгуста на Усходнюю Беларусь выклiкала супрацiСЮленне народных мас: скаргi на самавольства арандатараСЮ, уцёкi ад сваiх гаспадароСЮ да iншых феадалаСЮ цi за межы краiны, падпальванне маёнткаСЮ, узброенныя паСЮстаннi.
Адным з буйных праяСЮленняСЮ сялянскага супрацiву СЮ XVIII ст. было паСЮстанне СЮ КрычаСЮскiм старостве, уладаннi князя РЖ.Радзiвiла. ПаСЮстанне было жорстка падаСЮлена: 74 паСЮстанцы былi закатаваны (павешаны цi жывымi пасаджаны на кол).
У 40-х гадах XVIII ст. сялянскiмi хваляваннямi былi ахоплены Мазырскi павет (1745), Гомельскае староства (1747), Чачэрскае староства i iнш.
Узмацнялася барацьба памiж магнатамi за СЮладу.
Пытанне 23
На Беларусi iдэi Асветнiцтва распаСЮсюдзiлiся СЮ 2-й палове XVII - пачатку XIX стагоддзяСЮ i былi цесна звязаны як з усходнеславянскiм, так i з заходнееСЮрапейскiм Асветнiцтвам. Яны знайшлi адлюстраванне СЮ фiласофii, сацыялогii, лiтаратуры i мастацтве, вызначалiся паказам бытавых i этнiчных умоСЮ жыцця класаСЮ i сацыяльных груп, праблем аСЮтаномнаii i адносiн да Рэчы Паспалiтай i Расiйскай iмперыi, успрыняцця духоСЮнай спадчыны мiнулага, суiснавання розных пластоСЮ у нацыянальнай культуры. Адначасова з перайманнем еСЮрапейскiх мастацкiх стыляСЮ (барока, класiцызм, сентыменталiзм, ракако i iнш.) пашыралiся мяiовыя стылi i школы (МагiлёСЮская, Вiцебская i iнш. у жывапiсе), iнтымная лiрыка, фальклор. РЖдэйныя вытокi Асветнiцтва на Беларусi iдуць ад творчаii i дзейнаii прагрэсiСЮных мыслiцелей канца XVII - пачатку XVIII стагоддзяСЮ К. Лышчынскага, С. Полацкага, I. Капiевiча. Значны СЮклад зрабiлi выхаванцы Кiева-Магiлянскай духоСЮнай акадэмii XVIII стагоддзя (Л. Барановiч, Г. Канiскi, Ф. Пракаповiч i iнш.). ПрадстаСЮнiкамi ранняга перыяду на Беларусi Б. Дабшэвiчам, К. Нарбутам, М. Пачобутам-Адлянiцкiм спалучалiся навуковыя памкненнi з гуманiстычнымi. Гэтыя дзеячы высока цанiлi свабоду думкi, лiчачы гэта абавязковай умовай развiцця навук. У лiстах, дзённiках, iншага роду эпiсталярнай, лiрычнай, драматычнай (iнтэрмедыi) творчаii Ф. Карпiнскi, малады А. Мiцкевiч, выяСЮляючы погляды дробнай шляхты, былi настроеныя супраць уцiску лерыкалiзму i прыгоннiцтва. У многiх творах (асаблiва паэтычных) побач з гэтым узмацнiСЮся сатырычна-сацыяльны накiрунак. Ен спалучаСЮся з дыдактызмам i сентыментальнаiю. У мастацтве 2-й паловы XVIII ст. пераважаСЮ класiцызм, якi пад уплывам асветнiцтва набываСЮ новыя рысы; развiвалiся сентыменталiзм (I. БыкоСЮскi, Карпiнскi i iнш.), элементы рамантызму i рэалiзму. У плынi класiцызму стваралiся паэтыка i рыторыка (Ф. Галянскi, I. ФалькоСЮскi), а таксама iдэi класiцызму сумяшчалiся з эмпiрызмам (ён аддае перавагу пачуццёваму СЮспрыманню i вопыту, а не логiцы i абагульненням) i сенсуалiзмам (пры iм таксама на першы план выходзяць адчуванне i пачуццё). Я. Снядэцкi, А. ДоСЮгiрд, Е. Славацкi, Л. БароСЮскi адыходзiлi ад класiстычных канонаСЮ i рэалiзоСЮвалi сваю творчаiь у рэчышчы рамантызму. У канцы XVIII ст. да некаторых найбольш адукаваных дзеячаСЮ пачалi трапляць творы, а з iмi iдэi Радзiшчава i iнш. Прапагандавалi асветнiцтва выкладчыкi народных вучылiшчаСЮ I. Сакольскi, А. ЗмiеСЮ i iнш. У "Одзе", прысвечанай адкрыццю народнага вучылiшча СЮ Полацку, I. Саколькi iвярджаСЮ тэзiс "Без ведаСЮ мы - дзецi цемры!" У сувязi з тым, што Беларусь у канцы XVIII ст. трапiла СЮ абшары Расiйскай iмперыi, у Расii павысiлася цiкаваiь да жыцця, беларускай мовы i культуры (Г. Дзяржавiн, М. Кайдаловiч, I. Ляпёхiн, В. Севяргiн i iнш.). ПэСЮную ролю для распаСЮсюджвання iдэй асветнiцтва на Беларусi адыграла Адукацыйная камiсiя. РЖдэйна яе натхнялi польскiя асветнiкi Сташыц, Я. Снядэцкi, выкладчыкi Вiленскага унiверсiтэта Ж. Жылiбер, Пачобут-Адлянiцкi, А. Снядэцкi, I. СтрайноСЮскi i iнш. У канцы XVIII i пачатку XIX стст. узмацнiлася супрацьстаянне памiж прыхiльнiкамi i працiСЮнiкамi асветнiцтва. Творы Вальтэра, Дзiдро, Сташыца, Ламаносава i iнш., што распаСЮсюджвалiся i СЮ Беларусi, рэзка крытыкавалiся апанентамi (у 1781 г. у Нясвiжы на польскай мове апублiкаваны пераклад кнiгi абата Нанота "Жыццё i памылкi Вальтэра", у 1786-м у Вiльнi - кнiга М. Богуша "Фiлосаф без рэлiгii"). РЖм (апанентам) у супрацьлеглаiь выдавалiся творы, што прапаведавалi iдэi ?/p>