А.В. Дружынін аб аповесцях Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг.
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
ры артыкула да гэтага часу застаецца адкрытым. На думку супрацоўнікаў архіва, неапублікаваны ўрывак, які змяшчае водгук аб аповесці Ганчарова і творах іншых аўтараў, уяўляе сабой фрагмент аднаго з Лістоў іншагародняга падпісчыка ў рэдакцыю Сучасніка аб рускай журналістыцы , якія Дружынін пачаў весці з студзеня 1849 года. Падставай для здагадкі, на думку Н.Б. Алдониной, зяўляўся, мабыць, той факт, што разгляданыя ў урыўку творы змешчаныя ў Сучасніку і Айчынных цыдулках". Апублікаваная ж А.Л. Осповатом частка працы названая супрацоўнікамі архіва рэцэнзіяй творы Дастаеўскага Слабое сэрца і Апавяданні хаджалага чалавека, нягледзячы на ??тое, што пачынаецца яна з разгляду аповесці Буткова.
На погляд Н.Б. Алдониной (і мы да яе далучаемся), бліжэй да ісціны А.Л. Осповат, які пісаў пра тое, што, артыкул пабудавана па тыпу штогадовых агляд рускай літаратуры, практыкавацца ў крытыцы з часоў Бялінскага. Сапраўды, разгляданая праца не магла быць агляд, уяўлялым сабой аналіз твораў, якія выходзілі на працягу месяца. Гаворка ў ёй ішла аб творах, якія выйшлі на працягу года. Разгляданая праца не магла быць і рэцэнзіяй, бо, акрамя аповесцяў Дастаеўскага, у ёй аналізаваліся творы і іншых аўтараў. Пералічаныя вышэй асаблівасці больш характэрныя для жанру гадавога агляду.
Выяўленыя А.Л. Осповатом і Н.Б. Алдониной фрагменты працы Дружыніна аб рускай літаратуры 1848 апублікаваныя апошняй у артыкуле Незавершаныя артыкулы А.В.Дружинина (з неапублікаванае).
Звернемся да аналізу водгукаў А.В. Дружыніна аб аповесці Слабое сэрца.
Крытык высока цаніў некаторыя раннія творы Дастаеўскага і, перш за ўсё, раман Бедныя людзі. Для Дружыніна раман Бедныя людзі - найвышэйшае дасягненне пісьменніка, у якім выявіўся яго талент у поўнай меры. Ён прызнаваў поспех творы заканамерным.
У ацэнцы аповесцяў 40-х гг. Дружынін ідзе ўслед за В.Г. Бялінскім, адзначаючы ў іх заблытанасць, імглістасць, адсутнасць гнуткасці ў мове. Прызнаемся шчыра - піша, А.В. Дружынін, - што пасля Гаспадыні мы асцерагаліся за г. Дастаеўскага, гэтая аповесць была да такой ступені дзіўная, сумная і незразумелая, што мы бачылі ў ёй канчатковы заняпад таленту, канчатковую рашучасць г. Дастаеўскага прытрымлівацца нейкага нечуванага і ненатуральнага напрамкі . Аповесць Двайнік, на думку крытыка, выяўляла бледнасць і заблытанасць падрабязнасцяў.
Але ў той жа час, разыходзячыся з В.Г. Бялінскім, Дружынін выяўляў у аповесці Двайнік арыгінальную ідэю. Бялінскі высока ацэньваў раман Дастаеўскага "Бедныя людзі". Як вядома, скептычна паставіўся ў наступным творах пісьменніка 40-х гадоў. Крытык-дэмакрат патрабаваў ад твораў сацыяльнасці і засяроджванне ўвагі Дастаеўскага на псіхалагічным аналізе Бялінскага не задавальняла. У артыкуле Погляд на рускую літаратуру 1846 Бялінскі піша з нагоды аповесці Дастаеўскага Двайнік: ... у Двайнік ёсць яшчэ і іншы істотны недахоп: гэта яго фантастычны каларыт. Фантастычнае ў наш час можа мець месца толькі ў дамах варятаў, а не ў літаратуры, і знаходзіцца ў заведывании лекараў, а не паэтаў .
На думку ж Дружыніна, у аповесці Двайнік старая збітая тэма пададзена Дастаеўскім па-новаму. Паводле яго слоў: Асноўная ідэя, па рэльефнасці сваёй і арыгінальнасці, прымушала дараваць аўтару бледнасць і заблытанасць падрабязнасцяў.
Новыя творы, апублікаваныя ў 1848 годзе, яшчэ больш пераканалі Дружыніна ў тым, што Дастаеўскі пераадолеў крызіс: Тым прыемней было нам у аддзеле славеснасці Айчынных цыдулак сустрэць дзве новыя аповесці - Слабое сэрца і Аповяд хаджалага чалавека, з якіх пераканаліся мы, што г. Дастаеўскі вярнуўся на ранейшую дарогу і гаворыць з намі мовай зразумелым, нагадае нам час яго поспеху, час Бедных людзей.
Ад увагі крытыка не выслізнулі недахопы аповесці Слабое сэрца. Вызначаючы канфлікт Слабога сэрца як антаганізм, нязгоду духоўнай натуры чалавека з жыццёвымі падзеямі, А.В. Дружынін адзначыў састарэласьць і другаснасць гэтай думкі. На думку крытыка, ідэю аповесці нельга назваць новаю.
Герояў Слабога сэрца Дружынін ставіць у адзін шэраг з персанажамі несмяротных твораў аднаго і таго ж сямейства . І ў той жа час, ацэньваючы ідэю аповесці як выдатную, Дружынін адзначае, што думка Слабога сэрца не ў стане вынесці на сабе цэлага творы. Як справядліва заўважыў А.Л. Осповат, гэта выказванне блізка да меркавання аб аповесці П.В. Анненкова ў артыкуле Нататкі аб рускай літаратуры 1848, прыведзеным вышэй.
Заўважым таксама, што А.В.Дружинин не ўхваляе манеру Ф.М. Дастаеўскага пасля патэтычнай сцэны намаляваць якую-небудзь сцэну Пецярбурга, карціну туманную, сумную і панура. Як бы ўдала ні была напісаная падобная карціна, - піша крытык, - не варта ёй няспынна аднаўляцца пры адных і тых жа абставінах.
Да недахопаў творы Дружынін адносіць і выкананне аповесці, лічачы яго няўдалым. Ні аднаму герою творы крытык не аддае свае перавагі. Нягледзячы на жаль да галоўнаму герою, Васю Шумкова, - піша ён, - мы ўсё ж такі не любім яго. Дружынін лічыць Васю незразумелым, яго дзіцячыя выхадкі няёмка і непрывабны, і ён не так блізкі крытыку, як, напрыклад, Макар Аляксеевіч Девушкин з Бедных людзей, у герою аповесці Дружынін не знаходзіць часцінкі сябе, як гэта было з Макараў Аляксеевічам .
Іншых жа выдатных асоб у аповесці кры?/p>