А.В. Дружынін аб аповесцях Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг.
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
µрыканскай літаратуры, а таксама французскай, нямецкай, італьянскай і іншых літаратур. У крытычных артыкулах ён не выкарыстаў традыцыйнага пераказу сюжэтаў і падрабязнага разгляду вобразаў. Асноўная ўвага крытык надаваў эстэтычнаму і маральнаму аспектах твораў. Крытычным артыкулах Дружыніна ўласцівыя аргументаваныя тэарэтычныя ўступлення і высновы.
А.В. Дружынін публікаваў гісторыка-літаратурныя і літаратурна-крытычныя нарысы: цыкл артыкулаў пра раманіста (С. Рычардсан, О. Голдсміт, графе дэ Трессане, А. Радкліф, А. дэ Бальзак (Сучаснік, 1850, № 1-5, 9 - 10); Джонсан і Босвелль (Бібліятэка для чытання", 1851, Т. 110; 1852, ТТ. 111, 112, 115, 116); В. Скот і яго сучаснікі" ("Айчынныя запіскі", 1854, № 3, 4, 6, 9, 10); Жыццё і драматычныя творы Р.Шеридана (Сучаснік, 1854, № 1, 9, 10); Г. Крабб і яго творы (Сучаснік, 1855, № 11, 12; 1856, № 1-3, 5); артыкулы пра Д.Ф. Купер (Сучаснік, 1848, № 7), Ч. Дыкенс (Сучаснік, 1853, № 1), У. Теккерей (Сучаснік, 1854, № 1,2,3).
Выступаў А.В. Дружынін і як крытык рускай літаратуры ў Сучасніку. Першая яго артыкул - Грэцкія вершы Шчарбіна - зявіліся ў чэрвеньскай кніжцы Сучасніка за 1850
Ужо ў "Лістах...", а затым і ў артыкулах аб рускай і замежнай літаратуры А.В. Дружынін пачынае выступаць з абаронай прынцыпаў мастацтва для мастацтва". Да 1854 яго канцэпцыя склалася, што прывяло да пачатку палемікі з Н.Г. Чарнышэўскім. У праграмнай артыкуле А.С. Пушкін і апошняе выданне яго твораў , напісанай з нагоды выхаду ў свет 1. Тамоў збору твораў А.С. Пушкіна, выдадзенага П.В. Анненковым, А.В. Дружынін супрацьпаставіў творчасць А.С. Пушкіна, якога тлумачыла, у духу чыстага мастацтва, Н.У. Гогалю: Нам патрэбна паэзія. Паэзіі мала ў паслядоўніках Гогаля, паэзіі няма ў залішне рэальным кірунку многіх найноўшых дэталяў. Самае гэты кірунак не можа называцца натуральным, бо вывучэнне аднаго боку жыцця не ёсць яшчэ натура. Скажам нашу думку без хітрыкаў: наша бягучая славеснасць аслабелыя, аслаблена сваім сатырычным напрамкам. Супраць таго сатырычны кірунак, да якога прывяло нас празмернае перайманне Гогалю, паэзія Пушкіна можа служыць лепшым прыладай (VII, 59-60).
Н.А. Някрасаў спрабаваў захаваць А.В. Дружыніна ў Сучасніку, але ў рэшце рэшт крытык вымушаны быў сысці.
У верасні 1856 А.В. Дружынін зацверджаны афіцыйным рэдактарам часопіса Бібліятэкі для чытання", які ён ператварыў у орган чыстага мастацтва.
У сваёй праграмнай артыкуле Крытыка гогалеўскага перыяду рускай літаратуры і нашы да яе адносіны" (1856, № № 11, 12), накіраванай супраць Нарысаў гогалеўскага перыяду рускай літаратуры Н.Г. Чарнышэўскага, А.В. Дружынін ўжо не супрацьпастаўляе А.С. Пушкіна М.В. Гогалю, а вядзе гаворка пра існаваньне "артыстычнага і дыдактычнага кірункаў, адвечна супрацьстаяць адзін аднаму. Усе сімпатыі А.В. Дружынін аддае прыхільнікам артыстычнай тэорыі, адзіна якая служыць ідэалам прыгажосці, праўды і дабра.
Гэтыя ідэі крытык развівае ў артыкулах Нарысы з сялянскага побыту А.Ф. Писемского (1857, № 1), Аповесці і апавяданні І.С. Тургенева (1857, № № 2, 3, 5), у рэцэнзіях на аповесці Л.М. Талстога (1856, № № 9, 12) і іншых пісьменнікаў. А.В. Дружынін адзначае веданне побыту і жыццёвую праўду ў творах Л.М. Талстога, А.Ф. Писемского, М.Е. Салтыкова-Шчадрына. Майстэрства аналізу лірычнай паэзіі ўвасобілася ў яго артыкулах Вершы А.А. Фета (1856, № 5) і Вершы А. М. Майкава (1859, № 1). У рэцэнзіі на раман І.А. Ганчарова Абломаў (1859, № 12) А.В. Дружынін, полемизируя з Н.А. Дабралюбавым, падкрэсліць маральную чысціню Обломова і паставіць яго вышэй Вольгі і Штольц. Рэцэнзуючы сачыненні Бялінскага (1860, № 1), А.В. Дружынін высока ацэніць яго значэнне для рускай літаратуры і крытыкі.
У канцы 1860 А.В. Дружынін перадасць рэдагаванне часопіса А.Ф. Писемскому, які ўжо быў да таго часу яго сурэдактар, а сам з 1861 г. разам з П.І. Венбергом, К.Д. Кавелиным і У.П. Безобразовым засяроджваецца на выданні штотыднёвага часопіса Стагоддзе па тыпу ангельскай penny press - таннага чытання для небагатых людзей, але часопіс (не па віне А.В. Дружыніна) неўзабаве спыніў існаванне. У далейшым А.В. Дружынін супрацоўнічае ў выданнях, розных па напрамку, - Айчынных цыдулках, Іскры, Рускім весніку, газетах Санкт-Пецярбургскія ведамасці, Маскоўскія ведамасці, Паўночная пчала.
Крытык не цуралася і грамадскай дзейнасці. Ён быў членам Рускага Геаграфічнага Таварыства, Таварыства наведвання бедных, працаваў у тэатральна-літаратурным камітэце. У лістападзе 1856 А.В. Дружынін прапанаваў стварыць Літаратурны фонд. На гэтую тэму ім была апублікаваная артыкул Некалькі здагадак па прыладзе рускага літаратурнага фонду для дапамогі якія жывуць у нястачы асобам вучонага і літаратурнага кола (Бібліятэка для чытання, 1857, № 11). Арганізаванае ў 1859 г. у Санкт-Пецярбургу дзякуючы настойлівасці А.В. Дружыніна, гэта грамадства для дапамогі якія жывуць у нястачы літаратарам і навукоўцам праіснавала да нашага часу.
У апошнія гады жыцця Дружынін праявіў павышаную цікавасць да сялянскай рэформе і ў 1861-1863 гг. прайграў яе ход у дакументальнай аповесці Мінулае лета ў вёсцы і серыі нарысаў З далёкага кута Пецярбургскай губерні. Дружынін больш не пісаў аповесцяў, хоць ад фельетонаў Івана Чернокнижникова і агляду навінак ангельскай літаратуры не адмаўляўся, але затое ён знайшоў сябе ў жанры нарысу.
Памёр Дружынін 19 студзеня 1864 г ва ўзросце няпоўных 39 гадоў і быў пахаван