А.В. Дружынін аб аповесцях Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг.
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
Дыпломная праца:
А.В. Дружынін Аб Аповесць Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг.
УВОДЗІНЫ
Прадметам нашага даследавання зяўляюцца крытычныя водгукі А.В. Дружыніна аб аповесцях Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг. - Слабое сэрца, Белыя ночы і незавершаным рамане Неточка Незванова.
Аляксандр Васільевіч Дружынін - літаратар ў самым шырокім сэнсе гэтага слова. Ён быў празаікам, драматургам - стваральнікам пес, друкуюцца ў Сучасніку, паэтам, а яшчэ крытыкам, журналістам, фельетаніста, перакладчыкам, мемуарыст. Яму належала ідэя стварэння Таварыства для дапамогі якія жывуць у нястачы літаратарам і навукоўцам (пасля - Літаратурнага фонду). У сярэдзіне пазамінулага стагоддзя большая частка літаратурнай спадчыны А.В. Дружыніна была сабраная і прадстаўлена ў васьмітомны збор яго твораў вядомым выдаўцом М.В. Гербелем. Сёмы тым, адзін з самых абёмных, уключаў у сябе літаратурную крытыку.
Ужо С.А. Венгераў пісаў пра тое, што сёмы том збору твораў Дружыніна павінен быць у кожнага хоць трохі цікавіцца Беларуская літаратура". На самай справе, у ім змешчаны вялікія артыкулы пра Пушкіна, Фете, Шчадрына, Паляжаева, Майкава, Ганчарова, Тургенева, Писемском, Астроўскі, Льве Талстога, Бялінскага і больш дробныя аб Казлова, Веневитинове, Ростопчиной, Палонскаму і інш З гэтага відаць, што А.В. Дружынін ці ледзь пакінуў без разгляду хоць бы адно колькі-небудзь буйное зява рускай літаратуры.
Крытычны талент Дружыніна нельга зразумець па-за ім агульнага літаратурнага аблічча. Сучаснікі называюць Дружыніна сумленным рыцарам літаратуры. І калі рыцарства - гэта перш за ўсё служэнне, то яго служэнне літаратуры было апантана, праўдзіва падзвіжніцкі і самаадданым.
У рускую літаратуру Дружынін увайшоў як аўтар аповесці Полинька Сакс, апублікаванай у снежаньскай кніжцы Сучасніка за 1847 У ёй ён у духу натуральнай школы і пад уплывам раманаў Жорж Санд адстойваў права жанчыны на свабоду пачуццяў. Не выпадкова ў ім бачылі адваката жаночага сэрца.
Другая палова 40-х гг. у рускай літаратуры была пераломнай. Адносная закасцянеласці грамадскага жыцця адбівалася ў некаторым абыякавасці чытачоў да паэзіі і драматургіі, нязменных спадарожніках інтэнсіўных эпох.
На першы план вылучалася аналітычная проза. Велічэзны поспех мелі альманахі, выдадзеныя Н.А. Некрасавым, - Фізіялогія Пецярбурга (1845) і Пецярбургскі зборнік (1846) з артыкуламі В.Г. Бялінскага, нарысамі І.С. Тургенева, А.І. Герцэна, Д.У. Грыгаровіча, Ф.М. Дастаеўскага, В.І. Даля, І.І. Панаева і іншых аўтараў. Гэта былі своеасаблівыя маніфесты натуральнай школы - рэалістычнай школы, якую ён узначальвае і прапагандуецца В.Г. Бялінскім. Засвоіўшы вялікія дасягненні Пушкіна, Гогаля, Лермантава, яна абапіралася на сацыяльны аналіз, асабліва вылучаючы тыпізацыі вобразаў і дэмакратызацыю тыпаў і сюжэтаў. На першых сітавінах такія прынцыпы прыводзілі да некаторай статычнасці і знешняй апісальнай, але нават тады было прыкметна імкненне найбольш таленавітых пісьменнікаў паглыбіцца ў падрабязнасці жыцця герояў, паказаць рух думак і пачуццяў персанажаў.
Сацыяльная тыпізацыя і псіхалагізм характэрныя для першых раманаў натуральнай школы" - "Хто вінаваты? А.І. Герцэна і Звычайная гісторыя І.А. Ганчарова, якія зявіліся У 1847 г.
У разгляданы перыяд багата заквітнелі і утопіі самых розных відаў - ад вельмі сацыялістычных (ідэі петрашевцев) да вельмі рэакцыйных (славянафільскіх канцэпцыі). Адрадзіўся і новы варыянт рамантызму ў літаратуры, метад, дзе належнае выцясняе існае, ідэал радуецца над рэальнасцю (філасофскія аповесці В.Ф. Адоеўскага, раманы А.Ф. Вельтмана, апавяданні і аповесці Ап. Грыгорева).
Вялікае ўражанне выраблялі на рускага чытача раннія раманы і аповяды Ч. Дзікенса, дзе мудрагеліста сумяшчаліся рэалістычная сатыра і рамантычная казка, цвярозы крытычны погляд на сучасны свет і сентыментальнае настрой. Каласальны поспех мелі ў саракавых гадах рамантычныя раманы Жорж Санд, у цэнтры якіх стаяла галоўная праблема заходнееўрапейскай і рускай думкі таго часу - вызваленне асобы (асабліва жанчыны) ад грамадскіх путаў, ад традыцыйнай маралі. Гэтае пытанне ў сукупнасці з хворай рускай праблемай - лёсамі прыгоннага сялянства - быў галоўным і для натуральнай школы, а некаторая расплывістасць у пастаноўцы і вырашэнні яго ўносіла рамантычную смугу ў рэалістычны метад.
Усё гэта не магло не аказаць уплыву на творчасць Дружыніна, яго светапогляд.
Услед за маладым Ф.М. Дастаеўскім і прадказваючы Л.М. Талстога, ён імкнецца да спавядальнай выкладу падзей і пачуццяў герояў: яго першыя аповесці - ці сход лістоў, або апавяданні персанажаў пра сябе.
Вольнае, хоць і некалькі сентыментальнае апісанне жаночай любові ў Полиньке Сакс ўвайшло ў рускую прозу як прадвесце жаночых вобразаў Тургенева і Дастаеўскага. Аповесць выклікала захопленыя водгукі Бялінскага, Някрасава, Тургенева, Дастаеўскага, Л. Талстога, Чарнышэўскага і інш
Пасля гэтак паспяховага дэбюту Дружынін увайшоў у рэдакцыйны гурток Сучасніка Някрасава і Панаева, ён становіцца сталым супрацоўнікам часопіса, у якім, акрамя аповесцяў і апавяданняў, змяшчае штомесячныя агляду літаратуры пад назвай Лісты іншагародняга падпісчыка..., артыкулы пра рускіх і замежных пісьменнікаў.
Тэма Дружынін ?/p>