А.В. Дружынін аб аповесцях Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг.
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
?ах празмернасць запал ўспрымалася ўжо як штучная душэўная распушчанасць (любоўныя перажыванні юнага Адуева ў звычайнай гісторыі Ганчарова), і ўсё больш праступала цвярозае, нават іранічнае, стаўленне да рамантычных запалу і героям, як правіла, у дачыненні да мужчынскіх персанажаў.
Розныя і фіналы аповесці, што вымушаны быў прызнаць нават С.А. Венгераў. У Жорж Санд аповесць заканчваецца смерцю Жака, а актаву і Фернанда трэба будзе асалода шчасцем. У Дружыніна Полинька так разьбітая учынкам мужа (Канстанцін Сакс замест дуэлі з Галіцкім, як меркавала Полинька, дае ёй развод), што пачынае яго любіць, сумнявацца ў сваім пачуцці да Галіцкага. Гэтыя сумневы ўносяць разлад у сямейнае жыццё, падточваюць яе здароўе. Праз год пасля сваёй другой вяселля Полинька памірае з свядомасцю, што яна любіць толькі Сакса, а да Галіцкаму адчувае жаль.
Аповесць Полинка Сакс мела велізарны поспех. Яго прызнавалі Н.А. Някрасаў, В.Г. Бялінскі, П.У. Анненков, А.Ф. Писемский, І.С. Тургенеў, Ф.М. Дастаеўскі. Н.Г. Чарнышэўскі ў Што рабіць? І Л.М. Талстой Жывым трупе адштурхваюцца ад Полиньки Сакс, выкарыстоўваючы матыў самоустранения мужа.
У Дружыніна зявілася вялікая колькасць пераймальнікаў, яго сталі лічыць адвакатам жаночага сэрца. Па словах А.В. Старчевского, не было сямейства, дзе б маці і дачкі не засыпалі з гэтай аповесцю ў руках, не імкнуліся ўсімі шляхамі і сродкамі сабраць даведкі: хто такі гэты сімпатычны адвакат і абаронца усякай які захапіўся і неспрактыкаванай дзяўчыны і жанчыны.
Пасля паспяховага дэбюту А.В.Дружинин увайшоў у рэдакцыйны гурток Сучасніка як жаданы аўтар і як добры таварыш. Ён становіцца сталым супрацоўнікам часопіса. Н.А. Някрасаў ў лісце да І.С. Тургенева ад 12 верасня 1848 г. дае такую характарыстыку новаму літаратару: А.В. Дружынін малы вельмі мілы і не тое, што Іван Аляксандравіч (Гончаров. - Ф.Е.): Усе чытае, за ўсім сочыць і разумна кажа. Росту ён высокага, сухарэбры, рус і валасы рэдкія, твар даўгаватае, не вельмі прыгожае, але прыемнае; вочы, як у парася.
Галоўныя тэмы наступнага творы А.В. Дружыніна - аповесці Аповяд Аляксея Дмитрича (Сучаснік, 1848, № 2) - лёс лішняга чалавека, сямейны прыгнёт, пагібельны самаахвяраванне гераіні. Аповесць напісана пры падтрымцы В.Г. Бялінскага, у ёй знайшлі яркае адлюстраванне ідэйныя і мастацкія пошукі прагрэсіўнай рускай інтэлігенцыі сярэдзіны XIX стагоддзя. Аповесць цікавая не толькі прыналежнасцю да натуральнай школе, але і арыгінальным псіхалагізмам, своеасабліва характарызавалым пераходны перыяд ад Лермантаўска манеры да глыбокага псіхалагізм Дастаеўскага і Талстога.
У аповесці Лола Монтес (1848) галоўная гераіня Лёля атрымлівае за свой незалежны нораў імя вядомай іспанскай танцоркі і авантурніцы. Бацькі жадаюць выдаць Лелю за нялюбага чалавека, яна ўсяляк супрацівіцца гэтаму, спрабуючы абараніць сваю незалежнасць. Калі высвятляецца, што Лелю не зламаць, бацькі разам з яе братам вырашаюцца на падман. Даведаўшыся пра гэта, Лёля вырашаецца на пратэст, яна хоча помсціць. У канцы аповесці Лёля больш чым апраўдвае дадзенае ёй мянушку: яна гатовая да барацьбы. Лола Монтес не дайшла да чытача. Ілюстраваны альманах Н.А. Някрасава і П.І. Панаева (Санкт-Пецярбург, 1848), у які ўвайшла аповесць, быў забаронены цэнзурай.
Ужо ў першых творах А.В. Дружыніна можна было выявіць некаторую наўмысны, аўтарскую зададзенасць, неапраўданыя сюжэтных паваротаў. З надыходам змрочнага сямігоддзе (1848-1855 гг.) Сацыяльная праблематыка ў творах А.В. Дружыніна саслабляецца. Ён праяўляе прыцягненне да твораў забаўляльнага напрамкі. Зяўляецца ўстаноўка на шчаслівы канец, шчасную развязку.
Раман "Жулі (Сучаснік, 1849, № 1), А.В. Дружынін заканчвае відавочна непраўдападобна і тут жа, на апошняй старонцы, апраўдваецца і тлумачыць: Шмат разоў чытачкі рабілі мне строгую вымову за тое, што аповесці мае нясцерпна дрэнна канчаюцца. Я гэта сам заўважаў, таму што маю слабасць прывязвацца да маіх герояў, асабліва ж да гераіням. Малюсенькая Полинька, сумная Вера Мікалаеўна, запальчывая Лёля, сентыментальная фрэйлейн Вільгельміны і нават Косця (яго таксама прыходзіцца прылічыць да гераіням) па многіх прычынах вельмі блізкія да майго сэрца. Мне вельмі сорамна, што з ласкі маёй фантазіі на гэтыя маленькія галоўкі абрынулася такая бура бед і гаротных прыгодаў, прычым, іншыя з іх нават і загінулі. Але загубіць Юлиньку я рашуча не ў сілах. У галаве маёй ўжо было складзена сумнае і больш блізкае да рэчаіснасці канчатак яе прыгод; але Бог з ёй, з рэчаіснасцю, - прэч пачатыя кіраўніка! Юлинька павінна быць цалкам шчаслівая .
Наступныя мастацкія творы Дружыніна, друкавальныя ў Сучасніку, - камедыі Маленькі братка (1849) і Не кожнаму слыху вер (1850), - былі па самым жанру лёгкія і шчасныя.
У аснове аповесці Шарлота Ш-ц (1849), якая мела падзагаловак Праўдзівае здарэнне, ляжала рэальная гісторыя: жонка нямецкага паэта Генрыха Штиглица пакончыла з сабой, спадзяючыся на тое, што яе смерць будзе для мужа, хвалюецца гібель каханай, творчым прымушэннем. Але апавяданне ўспрымаецца як арыгінальны рамантычны анекдот, не больш за тое, хоць сюжэт пад пяром вялікага мастака мог бы набыць глыбокі, шматгранны, агульначалавечы сэнс.
А.В. Дружынін чым далей, тым настойлівей імкнуўся як ва ўласным жыцці, так і ў творчасці, сыходзіць ад складанасці і цяжкасці быцця ў светлы, вытанчаны, вясёлы свет інтымнага гуртка сяброў, у ?/p>