А.В. Дружынін аб аповесцях Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг.
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
?вет творчасці, гульні, жартаў...
Аднак было б няправільна разглядаць творчасць А.В. Дружыніна перыяду змрочнага сямігоддзе толькі са знакам мінус.
У тоўстых часопісах саракавых гадоў вядучым крытычным жанрам, ацэньваць і нават шмат у чым вызначаў агульны стан літаратуры, быў жанр гадавога крытычнага агляду. Яго цвёрда і паслядоўна сцвярджаў В.Г. Бялінскі - спачатку ў Айчынных цыдулках", а з 1847 г. - у абноўленым Сучасніку. Але пасля смерці Бялінскага і які змяніў яго ў Айчынных цыдулках Валяряна Майкава жанр гадавога агляду вырадзілася, ператварыўся ў россып асобных характарыстык, пазбаўленых агульнага стрыжня. Спроба А.А. Грыгорева адрадзіць ідэйны і абагульнены агляд у часопісе Москвитянин, апынулася мала ўдалай, маладому крытыку не хапіла канцэптуальнасці, цэласнасці. Гадавыя агляду зусім страцілі свой сэнс пры адсутнасці крытыкаў маштабу Бялінскага. Як дакладна заўважыў А.В.Дружинин ў адным са сваіх агляд журналістыкі 1852, з усіх лахманоў самыя нікчэмныя тыя, якія складаюцца з дарагой матэрыі (VI, 120).
А.В. Дружынін стаў стваральнікам новага жанру. У процівагу сурёзным і абагульняючым гадавым аглядах ён увёў штомесячныя фельетоны агляду. Дэбютуем ў студзені 1849 з новым цыклам Лісты іншагародняга падпісчыка ў рэдакцыю Сучасніка аб рускай журналістыцы, А.В. Дружынін выступаў затым пад гэтай рубрыкай штомесяц (выключаючы летнія перапынкі) на працягу двух з лішнім гадоў да красавіка 1851 уключна, апублікаваўшы 25 адпаведных Лістоў.... А калі ў аўтара паўсталі некаторыя рознагалоссі з кіраўнікамі Сучасніка, незадаволенымі яго выпадамі супраць сатырычнага напрамкі літаратуры, ён перанёс агляду журналістыкі ў Бібліятэку для чытання А.І. Сенковского.
Але ўжо ў канцы 1852 сувязі А.В. Дружыніна з Сучаснік аднавіліся. Там сталі друкавацца яго фельетоны Лісты іншагародняга падпісчыка аб ангельскай літаратуры і журналістыцы (1852-1853), а ў 1854 г. аўтар вярнуў у Сучаснік і Лісты іншагародняга падпісчыка пра рускую журналістыцы. Услед за А.В. Дружыніна і іншыя часопісы таго часу ўвялі падобныя агляду, і нават шматлікія газеты сталі друкаваць месячныя або штоквартальныя агляды.
Вось як тлумачыў А.В. Дружынін сучаснае панаванне агляду-фельетона ў адным з сваіх Лістоў... (1852): Без трывалай, строгай, ясна і падрабязна развітой эстэтычнай тэорыі не можа быць крытыкі, і да гэтага часу ў нас няма крытыкі, былі толькі фельетоны, часам па дзесяці лістоў друкаваных; фельетоны палымяныя і хупавыя, жартаўлівыя і сумныя, высакамоўныя і азлобленыя, забіяцкія, сумныя і пацешныя, адным словам, фельетоны ўсіх магчымых гатункаў і разрадаў. Адзін час публіка любіла так званую крытыку, старанна чытала справаздачы, разборы старых пісьменнікаў і нават бібліяграфію; зараз яна вельмі размешчана да штомесячным аглядах журналістыкі; ёй падабаецца фельетона манера выкладу і будзе падабацца да таго часу, пакуль не настане час строгай крытыкі (VI, 120).
Звярнуўшыся да Лістам іншагародняга падпісчыка..., А.В. Дружынін выкарыстаў вопыт французскай і ангельскай перыёдыкі і айчыннага часопіса Бібліятэка для чытання", дзе рэдактар А.І. Сенковский шмат гадоў вёў агляду сучаснай літаратуры відавочна ў фельетонаў духу. Нездарма А.В. Дружынін, у адрозненне ад многіх сваіх калегаў, досыць станоўча ставіўся да А.І. Сенковскому, з задавальненнем пазнаёміўся з ім, прыняў запрашэнне супрацоўнічаць у Бібліятэцы для чытання і т.п.
А.В. Дружынін прызнаныя абмежавана жанру фельетона, у параўнанні з сурёзным літаратурным аглядам. Але, па-першае, фельетон дазваляў гаварыць аб чым і розным, пазбягаць непажаданых канфліктаў, літаратурных спрэчак, а, па-другое, аўтар імкнуўся да ўстаранення за ўсё сумнага, цяжкага, дисгармоничного, трывожнага. Па словах Б.Ф.Егорова, А.В. Дружынін атрымаў поспех у такім фельетоне, пераўтвораным у жывы аповяд пра што заўгодна: пра надворе, пра псіхалогіі, пра падзеі еўрапейскай і рускай жыцця, галоўным чынам, у нязмушаны размова вкрапливался і аналіз мастацкіх твораў".
Шырокую вядомасць Дружыніна прынеслі гумарыстычныя фельетоны аб пецярбургскай жыцця - Сентыментальныя падарожжа Івана Чернокнижникова па пецярбургскім дачах, напісанае ў суаўтарстве ў Н.А. Некрасавым, П.І. Панаевым, В.А. Мілюцін і інш (Сучаснік, 1850, № 7, 8, 12). Затым у розных часопісах і газетах зявіліся Нататкі Пецярбургскага турыста (Санкт-Пецярбургскія ведамасці, 1855, № 8-280; 1856, № 3-97), Нататкі і забаўляльныя нарысы Пецярбургскага турыста (Бібліятэка для чытання, 1856, Т. 140; 1857, Т. 141, 145), Новыя нататкі Пецярбургскага турыста (Стагоддзе, 1861, № 3, 5, 7, 9, 11, 13, 15, 17, 24, 42), забаўляльнае-філасофскія нарысы Пецярбургскага турыста (Паўночная пчала, 1862, 28 кастрычніка - 16 снежня; 1863, 6, 20 студзеня).
У Сучасніку друкаваліся таксама пераклады Дружыніна. Першымі былі вершы Дж. Байрана: Хоць мінулі і шчасце і слава... (Сучаснік, 1853, № 1), пакутуе ты - і не быў я з табою! (Сучаснік, 1854, № 1). Пераклаў А.В. Дружынін і некалькі трагедый В. Шэкспіра: Кароль Лір (Сучаснік, 1856, № 12), Кориолан (Бібліятэка для чытання", 1858, Т. 152), Кароль Рычард III (Сучаснік, 1862, № 5), Жыццё і смерць караля Джона (пасмяротна, Сучаснік, 1865, № 7).
Дружыніна лічаць першым рускім крытыкам і літаратуразнаўцам, які шырока асвятляў гісторыю і сучасны стан ангельскай і падобнай з ёй ам?/p>