Рэлiгiйны вопыт i навуковае веданне: гiстарычны кантэкст i актуальныя праблемы СЮзаемадзеяння
Дипломная работа - Культура и искусство
Другие дипломы по предмету Культура и искусство
i цела, якiя зяСЮляюцца складовымi часткамi Сусвету. Нягледзячы на ??элементы прызнання магчымаii пазнання праз веру, вызначанага скептыцызму, "дваiстаii iiiны" i г.д., фiлосафы Адраджэння СЮ асноСЮным стаялi на пазiцыях матэрыялiстычнай тэорыi пазнання. РЖх пункт гледжання адносна пазнання зводзiлася да наступных палажэнняСЮ. Па-першае, магчымаiь пазнання навакольнага свету такiм, якi ён ёiь, па-другое, дзеянне знешняга свету як крынiцы пазнання на органы пачуццяСЮ, якiя СЮспрымаюць i перапрацоСЮчыя гэта дзеянне, па-трэцяе, адмаСЮленне любы нематэрыяльнай субстанцыi, якая кiруе працэсам пазнання чалавека, па-чацвёртае, прызнанне i зацвярджэнне сiлы розуму i лагiчнай дзейнаii, без якiх нельга дасягнуць сапраСЮднага веды.
Наступным крокам развiцця навуковых ведаСЮ зяСЮляецца фiласофiя Новага часу, гiстарычнымi перадумовамi свайго фармiравання мае зацвярджэнне буржуазнага спосабу вытворчаii СЮ Заходняй ЕСЮропе, навуковую рэвалюцыю XVI-XVII стст., СтанаСЮлення эксперыментальнага прыродазнаСЮства. Яна iвярджала свае засадным прынцыпы СЮ барацьбе з феадальнай iдэалогii, сярэднявечнай схаластыкi, рэлiгiяй i царквой, працягваючы духоСЮныя набыцця эпохi Адраджэння. Важнейшай асаблiваiю фiласофii Новага часу была арыентацыя на прыродазнаСЮства, цесная сувязь з праблемамi метадалогii навуковага пазнання, у якiм яна бачыла галоСЮнае сродак маральнага i сацыяльнага абнаСЮлення чалавецтва, зацвярджэння чалавечай годнаii, свабоды i шчаiя. ГалоСЮную сваю задачу фiласофiя Новага часу бачыць у распрацоСЮцы i абгрунтаваннi метадаСЮ навуковага пазнання, канцэнтруючы асноСЮную сваю праблематыку вакол метадалогii навуковага пазнання i гнасеалогiя. [5 з. 93] РЖдэалам веды як эмпiрызм, так i рацыяналiзм лiчылi матэматыку, а асноСЮнымi характэрнымi рысамi сапраСЮднага веды прызнавалi усеагульнаiь, неабходнаiь, сутнаiь. Практычнае значэнне навукi - тое, што яна зяСЮляецца прыладай прагрэсу. Аднак эксперымент прызнаецца толькi як перадумова пазнання, павiнна падпарадкоСЮвацца рацыянальна-матэматычнаму мысленню. Следствам такога развiцця навуковых ведаСЮ зяСЮляецца тое, што яна функцыянуе СЮжо асобна ад рэлiгii, хоць i запазычвае некаторыя яе элементы, як аснову метадалагiчных пошукаСЮ.
Значным i важкiм этапам у развiццi сусветнай фiласофii i навукi зяСЮляюцца Нямецкая класiчная фiласофiя, якая ахоплiвае напружаны, вельмi яркi за сваiмi вынiкамi, важны за уплывам на духоСЮную гiсторыю чалавецтва перыяд духоСЮна-iнтэлектуальнага развiцця. Boнa прадстаСЮлена сукупнаiю фiласофскiх канцэпцый Германii амаль за 100 гадоСЮ, у прыватнаii, такiмi арыгiнальнымi мыслярамi, як РЖмануiл Кант (1724-1804), Ёган Готлiб Фiхтэ (1762-1814), Фрыдрых Вiльгельм Ф.Шэлiнг (1775-1854), Георг Вiльгельм Фрыдрых Гегель (1770 -1831), Людвiг Андрэас Феербах (1804-1872). СЮсiх прадстаСЮнiкоСЮ нямецкай класiчнай фiласофii абядноСЮвае разуменне ролi фiласофii СЮ гiсторыi чалавецтва i СЮ развiццi сусветнай культуры. Яны лiчылi, што фiласофiя заклiкана крытычна самопознать чалавечую жыццядзейнаiь, зрабiлi прадметам спецыяльнага фiласофскага даследавання чалавечую гiсторыю i чалавечую сутнаiь. З iх пункту гледжання, фiласофiя, сiлкуючыся навукамi, арыентуючыся на навукi, павiнен будаваць сябе як навуку гуманiстычнай скiраванаii. нямецкая класiка выпрацавала пэСЮныя агульныя прынцыпы падыходу да праблемы гiстарычнага развiцця, прапанаваСЮшы даследаваць яго навукова-тэарэтычнымi сродкамi i вылучыСЮшы некаторыя яго агульныя заканамернаii. Разглядаючы праблемы чалавека, нямецкая класiчная фiласофiя канцэнтруе СЮвагу вакол прынцыпу свабоды i iншых гуманiстычных каштоСЮнаiяСЮ. Улiчваючы гэтыя асноСЮныя рысы нямецкай класiчнай фiласофii, можна вылучыць таксама i асноСЮныя праблемы, даследаванне якiх знаходзiцца СЮ цэнтры СЮвагi гэтага перыяду развiцця сусветнай фiласофii: праблема навуковаii фiласофii, анталогii, гнасеалогiя, фiласофскай антрапалогii, фiласофii гiсторыi, фiласофii права, фiласофii рэлiгii, этыкi, эстэтыкi i г.д. [5 з. 124]
Нямецкая класiчная фiласофiя заклала асновы, на якiх грунтуюцца амаль усе далейшыя навуковыя даследаваннi. Далейшае развiццё навукi характарызуецца матэрыялiстычным поглядам на свет i чалавека. Рэлiгiя адсоСЮваецца навукай на другi план. Можна нават казаць пра тое, што рэлiгiя як зява, для прыстасавання свайго вучэннi з патрабаваннямi часу пачынае СЮзгадняць уласны погляд на мiр з поглядам навуковым. Так напрыклад некаторыя святары прымаючы доказы вучоных па развiццю зямлi i жыцця на ёй, кажуць, што з пазiцый рэлiгii гэта магчыма, паколькi можна трактаваць днi тварэннi зямлi як эпохi.
СапраСЮды, рэлiгiя i навука пры пэСЮных абставiнах могуць узнiкаць як фактары СЮзаемнай эвалюцыi. Першыя навуковыя даследаваннi былi абумоСЮлены iмкненнем рэлiгii СЮмацаваць свае пазiцыi ва СЮмовах усё большай развiцця iнтэлектуальных характарыстык iндывiда i грамадства СЮ цэлым. Нават тады, калi чалавек пачынае шукаць пэСЮных рацыяналiстычны тлумачэнняСЮ светабудовы, рэлiгiя СЮсё ж гуляе ролю "плацдарма", кропкi апоры, з якой пачынаюцца СЮсе даследаваннi. У сiлу сваёй спецыфiкi рэлiгiя заСЮсёды догматизуе свае iдэалагiчныя дасягненнi i дае iм характарыстыку "прадвечны iiiн". Аднак, калi навука выступае як альтэрнатыва рэлiгii, прыСЮносячы некаторыя iнавацыi СЮ сiстэму навукова-мiфалагiчнага веды, рэлiгiя пачынае пазычаць iх (але толькi пры СЮмове, што гэта не прыносiць шкоды рэлiгiйнаму вучэнню, а наадварот спрыяе СЮмацаванню яе пазiцый). Запазычаныя рэлiгiяй у сваёй эпохi недасканалыя iii