Рэлiгiйны вопыт i навуковае веданне: гiстарычны кантэкст i актуальныя праблемы СЮзаемадзеяння
Дипломная работа - Культура и искусство
Другие дипломы по предмету Культура и искусство
дыпломная праца
Рэлiгiйны вопыт i навуковае веданне: гiстарычны кантэкст i актуальныя праблемы СЮзаемадзеяння
ЗМЕСТ
Увядзенне
1.Рэлiгiя i навука як формы духоСЮна-творчага асваення чалавекам свету: параСЮнальны кантэкст
2.Гiстарычны вопыт i цывiлiзацыйныя асаблiваii СЮзаемаадносiн памiж навукай i рэлiгiяй (царквой): ад старажытных часоСЮ да сучаснаii
.Рэлiгiя i навука СЮ святле сучасных духоСЮна-цывiлiзацыйных працэсаСЮ: тэндэнцыi, супярэчнаii, перспектывы
Высновы
Спiс лiтаратуры
Увядзенне
рэлiгiя навука духовны цывiлiзацыйны
Ад самага пачатку цывiлiзацыi чалавецтва спрабуе асэнсаваць свет, сваё меiа СЮ iм, зразумець сутнаiь усiх рэчаСЮ i зяСЮ. Назапашванне практычных i светапоглядных ведаСЮ на свiтанку гiсторыi адбывалася СЮ рамках мiфалагiчнага, a затым - рэлiгiйнага светаразумення. З часам паступова развiваецца фiласофскае светапогляд, генетычна звязаны з рэлiгiйным i адначасова дэтэрмiнавана фармiраваннем канкрэтна-навуковых ведаСЮ аб рэальнаii.
Сёння нават не СЮзброеным вокам можна СЮбачыць iмклiвае развiццё i распаСЮсюджванне розных рэлiгiйных вучэнняСЮ (напрыклад, у адным толькi хрыiiянстве налiчваецца больш за 2 тысячы розных цэркваСЮ, груповак i сект), асаблiва востра адчуваецца зацiкаСЮленаiь у рэлiгiйна-культурных дасягненнях Усходу. Разам працягу двух апошнiх стагоддзяСЮ навука рухаецца наперад не маленькiмi крокамi, а СЮжо вялiкiмi "скокамi". Поспехi натуральных навук i дасягненнi тэхнiкi, якiя абапiраюцца на iх, вiдавочныя i СЮзрушаючыя. Дзякуючы навукова-тэхнiчным прагрэсе зблiзiлiся краiны i кантыненты, фармiруецца цэласны сусветнай гандлёва-гаспадарчае прастору, раiе разуменне таго, што СЮсе народы жывуць у адной "дома" пад назвай - планета Зямля. Але адначасова развiццё навукi i тэхнiкi дало СЮ рукi чалавецтву такiя магутныя сiлы, неразумнае выкарыстанне якiх можа прывеii да знiшчэння жыцця на Зямлi СЮ вынiку тэрмаядзернага канфлiкту або экалагiчнага крызiсу. На розных рэгiянальных кангрэсах, сiмпозiумах i iншых сустрэчах ставiцца i абмяркоСЮваецца пытанне аб тым, чаму разьвiцьцё прыродазнаСЮчых навук i тэхнiкi можа прыводзiць да наступстваСЮ, неспрыяльных для чалавека. ПрадстаСЮнiкi рэлiгiйных арганiзацый, адказваючы на гэтае пытанне, бачаць галоСЮную прычыну СЮ светапоглядных арыентацыях навукi i навукоСЮцаСЮ, у аддзяленнi навукi ад рэлiгiйнага светапогляду i, такiм чынам, лiчаць, што кардынальнае рашэнне гэтых праблем можа быць дасягнута менавiта тады, калi навука "стане арганiчнай часткай рэлiгiйнага светапогляду, як гэта было СЮ ранейшыя часы ".
З iншага боку, сёння навука СЮ сваёй казне гэтак багаты запас ведаСЮ аб свеце, прыродзе i чалавеку, часам ствараецца СЮражанне, быццам навука здольная растлумачыць усё, а рэлiгiя застаецца на тым жа СЮзроСЮнi наiСЮных уяСЮленняСЮ. Але для людзей вернiкаСЮ iх рэлiгiя зяСЮляецца СЮвасабленнем чагосьцi звышнатуральнага, здзейсненага, вечнага, непарушнага. Зыходзячы з гэтага, захоСЮваецца актуальнаiь пытанне аб суадносiнах веры i веды. Сёння першае, што прыходзiць на розум пры згадваннi тэрмiна вера - гэта рэлiгiя. Але, калi СЮлiчваць шырокае разуменне гэтага паняцця, то вера азначае глыбокае, шчырае перакананне СЮ праваii нейкага становiшча або канцэпцыi. Вера закранае розум i эмоцыi, яна захоплiвае СЮсю душу i прадугледжвае не толькi iнтэлектуальную перакананаiь, але i псiхалагiчную схiльнаiь.
РЖснуе меркаванне, што вера, перш за рэлiгiйная, не мае нiчога агульнага з веданнем, паколькi вера i веды да СЮзаемна гетэрагенных бакоСЮ рэчаiснаii. Зрэшты, вiдавочна, што яны iстотна пераплецены, нярэдка СЮзаемна падтрымлiваюць адзiн аднаго, i аднясенне iх да несупаставiмыя сфер рэчаiснаii можа быць толькi часовым i умоСЮным. Акрамя таго, на працягу СЮсёй гiсторыi культуры чалавецтва як навука, так i рэлiгiя гулялi вызначальную ролю СЮ духоСЮным жыццi, i iх узаемадзеянне прадугледжвала як элементы супрацьстаяння, так i цеснае супрацоСЮнiцтва.
Сёння як нiколi актуальны пытанне адносiнаСЮ памiж рэлiгiяй i навукай СЮ сiстэме свецкага адукацыi. Скажам, у эпоху сярэднявечча цэнтральным пазнавальна-сэнсавым пастулатам было паняцце Бога, з якiм супастаСЮлялiся СЮсе культурныя каштоСЮнаii, i адпаведна сiстэма адукацыi фiгуравала СЮ арбiце гэтага пастулату. А СЮжо СЮ эпоху Адраджэння намячаецца працэс секулярызацыi грамадства, пачынае iмклiва эвалюцыянаваць, i СЮжо СЮ эпоху Новага часу СЮяСЮленнi аб дамiнаваннi розуму, кампенсуе "непаСЮнавартаснаiь веры", атрымлiвае распаСЮсюджванне сярод фiлосафаСЮ-натуралiстаСЮ. У кантэкiе такой устаноСЮкi iнтэрпрэтавалiся СЮзаемаадносiны рэлiгii i навукi i на тэрыторыi нашай дзяржавы: абавязковым прадметам у адукацыi савецкага перыяду быСЮ т. н. "Навуковы атэiзм", якi прапагандаваСЮ гiпертрафаванае крытычнае стаСЮленне да рэлiгii i яе прыхiльнiкаСЮ, выклiкаСЮ антырэлiгiйнай ваяСЮнiчаii падобнае. Сёння, у так званым постсавецкай грамадстве складваецца iншая сiтуацыя - рэлiгiя, як светапоглядны феномен становiцца абектам мэтанакiраванага вывучэння. Але СЮ рамках такой практыкi не заСЮсёды робiцца адрозненне памiж рэлiгiйнай i рэлiгiязнаСЮчай адукацыi. Усё гэта абумоСЮлiвае актуальнаiь разгляду пытання суадносiн навуковага веды i рэлiгiйнага вопыту як iстотных формаСЮ духоСЮна-практычнага асваення чалавекам свету. Далучыцца да асэнсавання гэтай праблемы заклiкана, у