Рэлiгiйны вопыт i навуковае веданне: гiстарычны кантэкст i актуальныя праблемы СЮзаемадзеяння
Дипломная работа - Культура и искусство
Другие дипломы по предмету Культура и искусство
? адносны характар. Будучыня адкрыта, яно заСЮсёды СЮ чымсьцi непрадказальна. Як кажуць дарога СЮ будучыню выбрукаваная выпадковаiямi, i яго аналiз патрабуе бесперапынных намаганняСЮ, пастаяннага авалодання новымi праявамi выпадку. Маецца веданне складае аснову прадбачання, а практыка вядзе да бесперапыннага СЮдакладненнi, пашырэнню гэтых ведаСЮ. Асваенне новай практыкi СЮключае СЮ сябе i лiнiю пераемнаii, i СЮлiк навiзны. Мастацтва прадбачання i абапiраецца на гэтыя кампаненты СЮ дзейнаii чалавека.
Рэлiгiя i навука СЮ натуральна-навуковых ведах
Поспехi натуральных навук i дасягненнi тэхнiкi, якiя абапiраюцца на iх, вiдавочныя i СЮзрушаючыя. Дзякуючы навукова-тэхнiчным прагрэсе зблiзiлiся краiны i кантыненты, складваецца цэласны сусветнай гандлёва-гаспадарчае прастору, раiе разуменне таго, што СЮсе народы жывуць у адзiным "дома" пад назвай Зямля. Адначасовае развiццё навукi i тэхнiкi дало СЮ рукi чалавецтву такiя магутныя сiлы, неразумнае выкарыстанне якiх можа прывеii да знiшчэння жыцця на Зямлi СЮ вынiку тэрмаядзернага канфлiкту або экалагiчнага крызiсу. На розных рэгiянальных кангрэсах, сiмпозiумах i iншых сустрэчах ставiцца i абмяркоСЮваецца пытанне аб тым, чаму разьвiцьцё прыродазнаСЮчых навук i тэхнiкi можа прыводзiць да наступстваСЮ, неспрыяльных для чалавека. ПрадстаСЮнiкi рэлiгiйных арганiзацый, адказваючы на ??гэтае пытанне, бачаць галоСЮную прычыну СЮ светапоглядных арыентацыях навукi i навукоСЮцаСЮ, у аддзяленнi навукi ад рэлiгiйнага светапогляду i, такiм чынам, лiчаць, што кардынальнае рашэнне гэтых праблем можа быць дасягнута тады, калi навука стане арганiчнай часткай рэлiгiйнага светапогляду, як гэта было СЮ ранейшыя часы. [8 с.58]
Развiццё натуральна-навуковых ведаСЮ у рамках рэлiгii на свiтанку чалавецтва.
Назапашванне практычных ведаСЮ аб навакольным свеце на свiтанку гiсторыi адбывалася СЮ рамках мiфалагiчнага, a затым i пануючага рэлiгiйнага светаразумення.
Эмпiрычнаму знойдзеныя найбольш эфектыСЮныя прыёмы палявання, апрацоСЮкi зямлi i стварэння прылад замацоСЮвалiся аСЮтарытэтам рэлiгii як дадзеныя з вышэйшага святла СЮстаноСЮкi. Вылучэнне СЮмеранай працы першапачаткова ажыццяСЮлялася СЮ сiстэме рэлiгii i яе iнстытуты - храмы, манастыры - станавiлiся таксама меiам назапашвання i захоСЮвання ведаСЮ, iх фiксацыi СЮ пiсьмовых крынiцах. Гiсторыя культуры сведчыць, што старажытныя цывiлiзацыi Егiпта, Месапатамii, РЖндыi, Кiтая вырабiлi вялiкая колькаiь матэматычных, астранамiчных, медыцынскiх i iншых ведаСЮ, якiя былi СЮключаны СЮ розныя вiды рэлiгiйнага светапогляду. Як сведчаць гiсторыкi, менавiта на жрацы Старажытнага Егiпта ляжала абавязак апавяшчаць аб разлiвы Нiла. Медыцынскiя рэцэпты, якiя захоСЮваюцца СЮ кнiгах, напiсаных у тыбецкiх кляштарах, чакаюць сваёй СЮсебаковай навуковай экспертызы.
Тэарэтычная свядомаiь як апераванне паняццямi, iдэямi (а гэта неабходная СЮмова СЮзнiкнення навукi) таксама першапачаткова фармавалася СЮ рамках рэлiгiйнага светапогляду. Першай галiной навукi як тэарэтычнага веды гiсторыкi лiчаць матэматыку i яе фармiраванне звязваюць з пифагорейской школай. У пифагореизме паняцце лiку набывае асаблiвы метафiзiчны статус, i пранiкненне СЮ прыроду лiку магло мыслiцца як адмысловы шлях спаiiжэння сутнаii свету. Колькаiь ператваралася СЮ iдэальны абект, што апынулася перадумовай фармiравання матэматыкi як навукi. Каб стаць абектам тэарэтычнага свядомаii, колькаiь першапачаткова павiнна было сакрализуватися, ператварыцца СЮ абект шанавання. У Сярэднiя стагоддзi СЮ рамках схаластыкi развiвалiся лагiчныя веды. Не толькi матэматыка, логiка, але i астраномiя, медыцына i iнш. як асаблiвыя галiны духоСЮнага вытворчаii СЮзнiкалi i функцыянавалi СЮ сiстэмах рэлiгiйнага светапогляду. Навука, якая фармавалася СЮ той час, ствараючы паняцiйныя сiстэмы, утворыць i свой тэарэтычны свет, якi адрознiваецца ад таго, якi зяСЮляецца перад штодзённым свядомаiю. Адначасова яна вырабляе i набор такiх асаблiвых патрабаванняСЮ, якiя заклiканы аддзялiць яе ад iншых формаСЮ духоСЮнай дзейнаii.
Веды i вера.
Вера - (лац. Veritas - iiiна, verus - праСЮдзiвы)
духоСЮная здольнаiь чалавечай душы непасрэдна ведаць патаемныя пласты быцця, мiстычна знаходзiцца СЮ ачагу пазнавальнага прадмета i iнтуiтыСЮна спаiiгаць сутнаii.
здольнаiь чалавека прызнаваць адэкватнаiь сваiх пачуццёвых вобразаСЮ СЮспрыманым рэчаСЮ i зяСЮ.
ацэнкi выказванняСЮ i iншых формаСЮ апасродкаванага веды як сапраСЮдных без дастатковых лагiчных i фактычных абгрунтаванняСЮ.
Прывядзем больш простае вызначэнне:
Вера - глыбокае, шчырае перакананне СЮ справядлiваii нейкага становiшча або канцэпцыi.
Сёння першае, што прыходзiць на розум пры згадваннi тэрмiна вера - гэта рэлiгiя.
Рэлiгiя - (лац. Religio - аднаСЮленне або выкарыстанне лiгi, сувязi) iмкненне чалавека i грамадства СЮ непасрэднай сувязi з абсалютам (Богам, багамi, безумоСЮным цэнтрам усяго iснага, субстанцыяй, галоСЮнай святыняй).[13 з. 20]
Мы будзем разглядаць суадносiны веры i веды СЮ кантэкiе гэтых двух далёкiх i СЮ той жа час вельмi блiзкiх паняццяСЮ.
Рэлiгiя - складанае iдэалагiчнае зява. Яе стаСЮленне да ведаСЮ i да навукi неадназначна: ад поСЮнага прызнання i атаясненне яе з рэлiгiяй - да поСЮнага супрацьпастаСЮлення i СЮзаемнай адмаСЮлення. Аднак пры любым дачыненнi да навукi i веды рэлiгiя спрабуе надаць свайму вучэнню выключную i першачарговае пазiцыю, i СЮжо па гэтай пазiцыi СЮсе гэтыя веды ацэньваюцца як другарадныя, неiстотныя, а часам i наогул н