Міжнародныя адносіны Кіеўскай Русі X - нач. XII ст.
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?евент на Русі, цалкам зразумелы з прычыны таго, што мы ведаем пра дружалюбнасці руска-нямецкіх адносін ок. 1040
Але неўзабаве становішча рэзка змянілася. Лаяльная ў адносінах да Петэра палітыка Яраслава Уладзіміравіча змяняецца падтрымкай яго суперніка - мяцежнага антикороля Абы Ша-муэля (Самуіла) (1041-1044 гг.), Таксама аднаго з пляменнікаў нябожчыка Іштвана I. Думаць так дазваляе паведамленне нямецкай рэгенсбургскага хронікі імператараў , напісанай паміж 1136 і 1147 гг. на древневерхненемецком мове ананімным рэгенсбургскага манахам-паэтаў.
Яго аповяд, у цэлым які абапіраецца на вядомыя крыніцы, у частцы, якая тычыцца Шамуэля, цалкам арыгінальны і ўтрымоўвае ўнікальныя звесткі. Згодна з Хроніцы імператараў, разбіты Петэрам ў 1044 г, з нямецкай дапамогай Шамуэль хутка сабраўся, Узяўшы дзяцей і жонку, Ён бег на Русь.
Мяркуючы па іншых крыніцах, ўцёкі не атрымалася, але важны сам факт. Як бы ні ставіцца да гэтай інфармацыі, далейшае развіццё падзей не падлягае сумневу: пасля паразы Шамуэля Русь падтрымала і іншага суперніка Петэра - Андрэя. Вугорская ведаць адправіла ўрачыстых паслоў на Русь да Андрэя і Левент, каб уручыць ім пасад, на якім у 1046 і пачынаецца Андрэй, выклікаўшы супраць сябе неаднаразовыя, але беспаспяховыя паходы германскага імператара Генрыха III. Мабыць, у 1046 ці крыху раней, калі абазначыўся палітычны цікавасць Яраслава да постаці Андрэя, а адбыўся шлюб.
Асоба Анастасіі (захоўваючы разумны скептыцызм, не станем ўсё-такі зусім спадзявацца на даволі позняга аўтара) Яраслаўны лепш адбілася ў венгерскай традыцыі; ср., Напрыклад, не пазбаўлены некаторага лірызму пасаж з Дзеяў венграў Аноніма: Андрэй часта праводзіў час у замку Камароў па двух прычынах: па-першае, ён быў зручны для каралеўскай палявання, па-другое, у тых месцах любіла жыць яго жонка, таму што яны былі бліжэй да [яе] радзіме - а яна была дачкой рускага князя і баялася, што германскі імператар зявіцца адпомсціць за кроў [караля] Петэра.
Пакідаючы на сумленні Аноніма яго слабасць у геаграфіі (Камароў знаходзіўся на Дунаі, паблізу вусця ракі Ваг, г.зн. прыкметна бліжэй да нямецкай мяжы, чым да рускай), адзначым гульню лёсу: калі да канца праўлення Андрэя палітычныя дэкарацыі паспелі зведаць яшчэ адну радыкальную змену і Андрэй быў скінуты братам Белай I (1060-1063 гг.), Анастасія з сынам Шалмоном, жанатым на сястры германскага караля Генрыха IV (1056-1106 гг.), знайшла прытулак менавіта ў Германіі. А ўвесь перыяд праўлення Шаламона (1063-1074 гг., Памёр ок. 1087) таму даводзілася адстойваць трон у барацьбе супраць сыноў Бэлы - Гезы і Ласла, якія шукалі падтрымкі ў тым ліку і на Русі (яны былі пляменнікамі Гертруды, жонкі кіеўскага князя Ізяслава Яраславіча). Анастасія ж, па адданні, памёр свае дні ў нямецкім манастыры Адмонт, непадалёк ад венгерска-нямецкай мяжы.
Ўразумець ж палітычную пазіцыю Усевалада можна, прыняўшы пад увагу шлюб яго сына Уладзіміра Манамаха, які быў заключаны як раз у доследны намі перыяд. Уладзімір Усеваладавіч ажаніўся на Гиде, дачкі апошняга англасаксонскага караля Харальда, які загінуў в1066 г. Звесткі пра гэта шлюбе ў навуцы выкарыстоўваюцца даўно, але, спрабуючы вызначыць яго палітычны сэнс, гісторыкі былі вымушаныя абмяжоўвацца агульнымі фразамі. Думаецца, і тут новыя дадзеныя аб знешняй палітыцы Святаслава ўносяць дастатковую яснасць.
Распаўсюджаная ў навуцы датыроўка жаніцьбы Уладзіміра Манамаха і Гіды (1074/75 г.) ўмоўная і абапіраецца выключна на дату нараджэння старэйшага з Манамашычаў - Мсціслава (Люты 1076). Дацкая храніст Саксона Граматыка сцвярджае, што гэты матримониальный саюз быў заключаны па ініцыятыве дацкага караля Свена Эстридсена, які прыходзіўся стрыечным братам бацьку Гіды і пры двары якога яна знаходзілася пасля таго, як вымушаная была пакінуць Англію. Магчымы матыў дзеянняў Свена часам бачаць у тым, што другім шлюбам ён быў нібыта жанаты на дачцы Яраслава Мудрага, Лізавеце, аўдавелай У 1066 г. (яе першы муж, нарвежскі кароль Харальд Суровы, загінуў у бітве пры Стэнфордбридже супраць Харальда, бацькі Гіды).
Але гэта памылковае меркаванне, якое ідзе ад старой скандынаўскай гістарыяграфіі, заснавана на няправільным тлумачэнні паведамлення Адама Брэменскага (70-я гг. XI ст.), Дзе гаворка на самой справе ідзе аб шлюбе шведскага караля Хакон, прычым не на Лізавеце Яраслаўна, а на маці Олава Малодшага , г. зн нарвежскага караля Олава Ціхага, які быў не сынам, а пасынкаў Лізаветы. Прымаючы пад увагу ролю Свена Эстридсена ў выбары нявесты для сына Всеволодова, нельга не звярнуць увагу на цесныя саюзніцкія адносіны паміж дацкім каралём і Генрыхам IV у 70-я гг.
Яны асабіста сустракаюцца ў Бардовике, блізу Люнебурга, ў 1071 г. і, магчыма, яшчэ раз у 1073; восенню 1073 Свен нават прадпрымае ваенныя дзеянні супраць ваюючых з Генрыхам саксаў. Каментатары, верагодна, маюць рацыю, сумняваючыся ў справядлівасці думкі Ламперта Херсфельдского (ва ўсім схільнага ўгледжваць антисаксонские падкопы Генрыха IV), быццам ужо ў 1071 г. на перамовах са Свен гаворка ішла аб сумесных акцыях супраць саксаў.
Таму наўрад ці будзе занадта адважным выказаць здагадку, што, акрамя спраў, звязаных з Гамбургскай мітраполіяй, тады абмяркоўвалася і раптам ўзнік канфлікт паміж Германіяй і Польшчай. Адначасовасць германа-чарнігаўскіх і германа-дацкіх перамоваў наводзіць на думку, што ініцыятыва, выяўленая дацкім каралём пры заключэнні шлюбу Уладзіміра Манамаха і Гіды, магла быць звязаная з гэтымі перамовамі. У сілу сказанага нам здаецца, што жаніцьбу Ўсеваладавіча на ?/p>