Міжнародныя адносіны Кіеўскай Русі X - нач. XII ст.
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
ярнуўшыся з часткай сваіх войскаў, Святаслаў ўшчэнт разбіў печанегаў паўднёвей Кіева, у горада Радня, і нават узяў у палон самога Палю. Святаслаў не быў жорсткім чалавекам і дараваў Курэя жыццё, узяўшы з яго слова больш не нападаць на рускія горада.
Неўзабаве пасля вызвалення Кіева ад печанегаў памерла Вольга. Пахаваўшы маці, Святаслаў вырашыў вярнуцца да сваёй дружыне ў Переяславец. Але да адезду яму трэба было вырашыць пытанне, каго з сыноў зрабіць сваім намеснікам у Кіеве. У Святаслава было тры сына: Яраполк і Алег ад законнай жонкі Прадславы і Уладзімір ад рабыні Малуша. Па жаданні баяраў Святаслаў на час свайго адсутнасці пасадзіў Яраполка князем у Кіеве. Хутка ў Кіеў прыбылі з Искоростеня прадстаўнікі дрэўлян. Яны папрасілі сабе ў князя Алега, і Святаслаў пагадзіўся. Але асабліва яго парадавалі яго госці з Ноўгарада, калі тысяцкі Міхал, які хадзіў у свой час з Ігарам на грэкаў і добра ведаў Вольгу, ад імя наўгародцаў запрасіў Уладзіміра княжыць у Ноўгарадзе. Святаслаў пацікавіўся, ці хоча сам Уладзімір ехаць у далёкую паўночную зямлю, і застаўся задаволены цвёрдым і станоўчым адказам свайго любімага сына. А каб быць спакойным за яго, ён у якасці ваяводы паслаў з ім у Ноўгарад не раз ужо праверанага на справе дружынніка Дабрыню, роднага брата Малуша.
Да моманту вяртання Святаслава ў Переяславец візантыйскі трон захапіў новы імператар - Ян Цимисхий, адзін з бачных палкаводцаў імперыі. Ваяўнічы і рашучы, Цимисхий не мог змірыцца з прысутнасцю рускіх дружын у Балгарыі і неадкладна выступіў супраць Святаслава, спадзеючыся на хуткую і лёгкую перамогу. Аднак у першай жа бітве Святаслаў (праўда, не без дапамогі балгараў і уграў) разграміў Цимисхия і звярнуў яго ва ўцёкі. Пераследуючы грэкаў, Святаслаў заняў Доростол, Филипполь, Аркадиополь і дайшоў са сваімі ваярамі да Адрыянопаль. Выпрабоўваючы страх за лёс імперыі, Цимисхий звярнуўся да Святаславу з прапановай аб свеце. Кіеўскі князь ахвотна пагадзіўся на мір і з асноўнай часткай сваіх дружын зноў вярнуўся ў вусце Дуная, у горад Переяславец.
Частка воінаў з ваяводам Свенельдом ён пакінуў у Преславе. Свет пад Адрыанаполем быў заключаны восенню, а ўвесну, перад днём Хрыстовага ўваскрасення, пасля ліхаманкавай падрыхтоўкі да новай сутычцы з рускімі Цимисхий парушыў яго. Ён паслаў 300 караблёў з "грэцкім агнём" у вусце Дуная, а сам з велізарным войскам пайшоў на Преславу. Абсадзіўшы горад, Цимисхий скарыстаўся здрадай балгарскага цара Барыса і мясцовай феадальнай знаці і праз некалькі дзён заняў яго. Даведаўшыся пра падзенне Преславы, Святаслаў з войскам прыйшоў у крэпасць Доростол і зачыніўся там разам з многімі балгарамі - патрыётамі.
Праз шэсць дзён грэкі падышлі да Доростолу. Нягледзячы на двухмесячную аблогу крэпасці і неаднаразовыя жорсткія сечы ля сцен, Цимисхий не змог адолець руска-балгарскае войска. Ён зноў быў вымушаны прапанаваць Святаславу свет. Сілы Святаслава таксама былі на зыходзе, таму ганаровы свет цалкам яго ладзіў. І вось, каб дамовіцца аб умовах свету, на беразе Дуная сустрэліся двое: візантыйскі імператар і рускі князь. Было вырашана, што рускія сыдуць з Балгарыі і будуць сябрамі грэкаў; грэкі не стануць ваяваць з балгарамі і не будуць падбухторваць печанегаў на паходы супраць Русі. Цимисхий пагадзіўся бесперашкодна выпусціць караблі Святаслава з вусця Дуная. Акрамя таго, грэкі абяцалі даць на зваротны шлях кожнаму рускай воіну па дзве грэцкія меры (т. е. па два чацверыку) хлеба і дазволіць рускім купцам гандаль з Царград. Пры вяртанні князь не пачуў радзе дасведчанага ваяводы Свенельда і з часткай дружыны вырашаў прабірацца на Русь па Дняпры (Свенельд конным ладам ішоў больш заходнім шляхам).
Позняй восенню руская дружына марскім шляхам шчасна дасягнула вусця роднага Дняпра. Спачатку яна зрабіла спробу падняцца ўверх па рацэ. Аднак, даведаўшыся пра засадзе печанегаў на парогах і, галоўнае, пераканаўшыся, што зіма не дазволіць дабрацца да Кіева, Святаслаў і яго ваяводы вырашылі вярнуцца назад і перазімаваць на берагах Рускага мора. Гэта рашэнне, як потым аказалася, выраклі загартаванае ў баях войска на новае найцяжкае выпрабаванне. Зіма тады выдалася лютая, халодная і галодная. Шмат гадоў праз летапісец, згадваючы аб гэтым паходзе Святаслава, пісаў: "Не было ў іх брашна і быша глад велий, па полгривны плацілі за конскую галаву ... ворагам былі хваробы. Шмат іх у той час прыйшло сюды - мала засталося ...".
Толькі ранняй вясной 972 году караблі князя Святаслава адчалілі ад марскіх берагоў і па ожившему Дняпры паплылі да Кіева. У дняпроўскіх парогаў Святаслава спасціг печанегі, забілі князя і перабілі яго дружыну, а з чэрапа Святаслава печанежскія правадыр паляць зрабіў сабе, па звычаю качэўнікаў, чару і піў з яе на балях.
Вывучаючы дыпламатыю Святаслава, А.М. Сахараў прыйшоў да наступнай высновы: "Знешняя палітыка князя Святаслава Ігаравіча зявілася заканамерным працягам намаганняў, прадпрынятых яшчэ Алегам і асабліва Ігарам па ўмацаванні пазіцый Русі ў Паўночным Прычарнаморі, на ўсходніх гандлёвых шляхах, на подступах да Балканаў ... Новыя знешнепалітычныя задачы старажытнарускага дзяржавы, ажыццяўленне якіх выпала на долю энергічнага, прадпрымальнага Святаслава, патрабавалі і новага ўзроўню дыпламатыі. разнастайныя прыёмы і метады старажытнарускай дыпламатыі пры Святаслава Ігаравіча засноўваліся на дыпламатычным вопыце мінулага, спрыялі яго далейшаму ўзбагачэнні ў адпаведнасці з развіццём старажытнарускай дзяржаўнасці, пашыраюцца палітычнымі сувяз?/p>