Міжнародныя адносіны Кіеўскай Русі X - нач. XII ст.
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
? зезд паклаў пачатак абяднанню рускіх ваенных сіл супраць полаўцаў. Ў 1100 г. у горадзе Витичеве, непадалёк ад Кіева, князі зехаліся на новы зезд для таго, каб канчаткова спыніць міжусобіцу і дамовіцца аб сумесным паходзе супраць полаўцаў. Да гэтага часу Русі супрацьстаялі 2 найбольш моцныя палавецкія арды - прыдняпроўскіх полаўцаў на чале з ханам Боняком і данскіх полаўцаў на чале з ханам Шаруканом.
За кожным з іх стаялі іншыя ханы, сыны, шматлікія сваякі. Абодва хана былі вопытнымі вайскаводамі, дзёрзкімі і смелымі ваярамі, за іх плячыма стаялі доўгія гады набегаў, дзесяткі спаленых рускіх гарадоў і вёсак, тысячы сагнаных ў палон людзей. І таму, і другому рускія князі за мір плацілі велізарныя выкупныя грошы. Цяпер Манамах заклікаў князёў вызваліцца ад гэтага цяжкага падатку, нанесці полаўцам папераджальны ўдар, пайсці паходам у стэп.
Яшчэ ў 1103 г. рускія князі здзейснілі сумесны паход супраць полаўцаў. Манамах настойваў тады на выступе вясной, пакуль полаўцы не выйшлі на летнія пашы і ўволю не накармілі сваіх коней. Але пярэчыў Святаполк, які не хацеў адрываць смерды ад вясновых палявых работ і губіць іх коней. Манамах выступіў з кароткай, але яркай прамовай: "плюшчу вачэй я, дружына, што коней шкадуеце, на якіх аруць! А чаму не падумаеце пра тое, што вось пачне араць смерд і, прыехаўшы, половчин застрэліць яго з лука, а конь яго возьме, а ў сяло яго прыехаўшы, возьме жонку яго і дзяцей яго і ўсе яго маёмасць? Так коні вам шкада, а самога смерда не шкада. Выступ Манамаха паклала канец спрэчках і ваганняў.
Рускае войска, у якое ўвайшлі дружыны ўсіх бачных рускіх князёў (не прыйшоў толькі Алег, сябар Боняка, спаслаўшыся на хваробу), а таксама пешыя паліцы, выступіла ў вясновую стэп. Вырашальная бітва з полаўцамі, якія качавалі паміж Дняпром і Азоўскім морам, адбылася каля ўрочышча Сутень, непадалёк ад Азоўскага ўзбярэжжа. На баку полаўцаў у ёй прымалі ўдзел больш за 20 вядомых ханаў. Летапісец пазней запісаў: І рушылі паліцы палавецкія як лес, канца ім не было відаць; і Русь пайшла ім насустрач". Але не было свежасці ў бегу палавецкіх коней, не здолелі полаўцы нанесці свайго знакамітага імклівага ўдару. Рускія дружыны смела панесліся насустрач. Полаўцы не вытрымалі націску і звярнуліся назад. Іх войска было расьсеяны, большасць ханаў палегла пад рускімі мячамі. Рускія дружыны пайшлі па палавецкія вежам, вызваляючы палонных, захопліваючы багатую здабычу, адганяючы да сябе табуны коней, статкі.
Гэта была першая вялікая перамога рускіх у глыбіні стэпе. Але да асноўных стойбішча полаўцаў яны так і не дайшлі. На тры гады заціхла стэп і спыніліся палавецкія набегі. Толькі ў 1105 полаўцы патурбавалі рускія землі. На наступны год полаўцы наляцелі зноў. А праз год абяднанае войска Боняка і Шарукана зноў зявілася на Русі, руйнуючы кіеўскія і Пераяслаўскай зямлі. Абяднанае войска рускіх князёў нечаканым сустрэчным ударам перакуліла іх на рацэ Хорол. Загінуў брат Боняка, ледзь не паланілі Шарукана, захапілі вялізны палавецкія абоз. Але асноўныя сілы полаўцаў сышлі дадому.
І зноў заціхлі полаўцы. Але цяпер рускія князі не сталі чакаць новых набегаў. А ў 1111 Русь арганізавала супраць полаўцаў грандыёзны паход, які дасягнуў сэрца палавецкіх зямель. З блізкімі ж дружалюбнымі полаўцамі замацоўваліся мірныя адносіны. У гэтыя гады Манамах і Алег ажанілі сваіх сыноў Юрыя Уладзіміравіча (будучага Юрыя Даўгарукага) і Святаслава Вольгавіч на дочак саюзных палавецкіх ханаў.
Гэты паход пачаўся незвычайна. Калі войска падрыхтаваўся да выхаду з Пераяслаўля, то наперадзе яго выступілі біскуп, сьвятары, якія з спевам вынеслі вялікі крыж. Яго ўзнялі непадалёк ад брамы горада, і ўсе воіны, у тым ліку і князі, праязджаючы і праходзячы міма крыжа, атрымлівалі благаслаўленне біскупа. А затым на адлегласці 11 вёрст прадстаўнікі духавенства рухаліся наперадзе рускага войска. І ў далейшым яны ішлі ў абозе войскі, дзе знаходзілася і ўся царкоўныя рэчы, натхнялі рускіх ваяроў на ратныя подзвігі.
Манамах, былы натхняльнікам гэтай вайны, надаў ёй характар крыжовага паходу па ўзоры крыжовых паходаў заходніх рыцараў супраць мусульман. Ў 1096 годзе пачаўся першы крыжовы паход, які скончыўся ўзяццем Ерусаліма і стварэннем Іерусалімскага каралеўства.
Свяшчэнная ідэя вызвалення Труны Гасподняга ў Ерусаліме ад рук няверных стала ідэалагічнай асновай гэтага і наступных паходаў.
Звесткі аб крыжовым паходзе і вызваленні Ерусаліма хутка распаўсюдзіліся ва ўсім хрысціянскім свеце. У гэтым крыжовым паходзе прымаў удзел граф Гуга Вермандуа, брат французскага караля Піліпа I, сын Ганны Яраслаўны, стрыечны брат Уладзіміра Манамаха, Святаполка і Алега.
Адным з тых, хто прынёс гэтыя звесткі на Русь, быў ігумен Данііл, які пабываў у пачатку XII ст. у Ерусаліме, а потым пакінуў апісанне свайго падарожжа. Данііл быў адным з паплечнікаў Манамаха. Магчыма, яму і належала ідэя надання паходу Русі супраць паганых характару крыжовага нашэсця.
У паход выйшлі Святаполк, Манамах, Давыд Святаславіч з сынамі. Ішлі дружыны і простыя воіны з усіх рускіх зямель. Разам з Манамахам ехалі яго чатыры сына - Вячаслаў, Яраполк, Юрый і дзевяцігадовы Андрэй.
Полаўцы адступалі ў глыб сваіх валадарстваў. Неўзабаве рускае войска падышло да горада Шаруканю - гэта былі сотні глінабітных хат, кибиток, перапаясаных невысокім земляным валам. Ні хана Шарукана, ні яго войскі ў горадзе не было. Прыступ не адбыўся: дэпутацыя гараджан вынесла рускім князям на велізарных сярэбраных стравах ры?/p>