Міжнародныя адносіны Кіеўскай Русі X - нач. XII ст.
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
±у і чары з віном. Гэта азначала здачу горада на ласку пераможцаў і жаданне даць выкуп. Жыхары іншага горада, Сугрова, куды рускае войска падышло на наступны дзень, адмовіліся здацца, і тады горад быў узяты. Палонных у гэтым баі не бралі: Манамах хацеў надоўга выбіць арду хана Сугрова з общеполовецких воінскіх сіл.
На наступны дзень руская раць выйшла да Доне і нарэшце сустрэлася з вялікім палавецкія войскам. Перад бітвай князі абняліся, развіталіся адзін з адным і сказалі: Тут смерць нам, станем цвёрда. У жорсткім баі полаўцы, не гатовыя змагацца з добра арганізаваным і шматлікім войскам, не вытрымалі націску і адступілі.
Асноўныя сілы бакоў сышліся праз тры дні, 27 сакавіка, на рацэ Сольнице, прытоку Дона. Па словах летапісца, полаўцы выступілі сапраўды вялікі лес, так іх было шмат, і яны з усіх бакоў абступілі рускае войска. Але Манамах не стаў, як звычайна, стаяць на месцы, а павёў войска насустрач ворагу. Воіны сышліся ў рукапашнай бітве, "і сутыкнуліся полк з палком, і, сапраўды гром, пачуўся трэск сутыкнуліся шэрагаў.
Палавецкая конніца ў гэтай таўханіне страціла свой манеўр, а рускія ў рукапашным баі пачалі адольваць. У разгар бітвы пачалася навальніца, ўзмацніўся вецер, пайшоў моцны дождж. Рускія так перабудавалі свае шэрагі, што вецер і дождж білі ў твар полаўцаў. Але яны змагаліся мужна і пацяснілі чалавека (цэнтр) рускага войска, дзе біліся кіяўляне; Ім на дапамогу прыйшоў Манамах, пакінуўшы свой полк правай рукі сыну Яраполка. Зяўленне сцяга Манамаха ў цэнтры бітвы прадухіліла паніку. Нарэшце полаўцы не вытрымалі лютай сутычкі і кінуліся да Данскому броду. Іх гналі і секлі, палонных і тут не бралі. Каля 10 тысяч полаўцаў палегла на поле бою, астатнія кідалі зброю, просячы захаваць жыццё, Толькі невялікая частка на чале з Шаруканом сышла ў стэп.
Вестка аб рускай крыжовым паходзе ў стэп была дастаўлена ў Візантыю, Венгрыю, Польшчу, Чэхію і Рым. Такім чынам, Русь у пачатку XII ст. стала левым флангам агульнага наступаў Еўропы на Усход.
Гэты паход пачаўся незвычайна. Калі ў канцы лютага войскі падрыхтаваліся да выхаду з Пераяслаўля, то наперадзе іх выступалі біскуп і святары, дабраслаўляйце ратнікаў. У абозе знаходзілася царкоўныя рэчы. Манамах, былы натхняльнікам гэтай вайны, мяркуючы па ўсім, свядома надаў ёй характар крыжовага паходу па ўзоры тых, што рабіліся ў тыя ж гады заходнімі уладарамі супраць мусульман Усходу. Звесткі пра іх не маглі не даходзіць да Русі.
За некалькі гадоў да гэтага ігумен Данііл, які стаў затым адным з паплечнікаў Манамаха, пабываў у Ерусаліме і пакінуў апісанне свайго падарожжа і знаходжання ў тамтэйшым каралеўстве крыжакоў. Таму ў паходзе 1111 і выконвалася адпаведная сімволіка. Пасля такога разгрому данскія полаўцы надоўга страцілі здольнасць да вядзення актыўнай вайны супраць Русі. Ханы ж прыдняпроўскіх качавы пакляліся паводзіць сябе дружалюбна, а ў знак замацавання мірных адносін Манамах і Алег Святаславіч ажанілі сваіх сыноў на дочак ханаў. Такім чынам, на паўднёвых межах быў дасягнуты спакой.
3.2 Выкарыстанне старажытнарускімі князямі знешніх сіл у барацьбе за Кіеўскі прастол. Гістарычныя наступствы дадзеных акцый
Яраслаў Уладзіміравіч - Яраслаў Мудры - памёр у ноч з 19 на 20 Люты 1054 Паводле яго завяшчанні кіеўскі стол дастаўся Ізяслава Яраславіча, старэйшаму на той момант з сыноў Яраслававай, Святаслаў Яраславіч атрымаў Чарнігаў і Тмутаракань, Усевалад Яраславіч - Пераяслаў Рускі (або Паўднёвы - у адрозненне ад сталага вядомым пазней Пераяслаўля Залескага) і Растоў, двое малодшых братоў - Ігар і Вячаслаў - селі на Валыні і ў Смаленску, але абодва неўзабаве памерлі.
Ўтварылася тая палітычная структура, якую гісторыкі любяць называць запазычаным з рымскай гісторыі тэрмінам трыумвірат, г.зн. свайго роду сумеснае кіраванне трох старэйшых Яраславічаў. Несумненна, Яраслаў задумваў яе як сродак супраць братэрскай міжусобіцы, яму гэтак добра вядомай, і ў гэтым сэнсе яна цалкам апраўдала сябе - па меншай меры, да канца 1060-х гадоў.
Але ў 1068 Ізяслаў быў вымушаны пакінуць Кіеў у выніку народнага абурэння, і ў сталіцы Русі вокняжился полацкі князь Усяслаў Брачыславіч (Брачыслаў Полацкі быў пляменнікам Яраслава, сынам яго старэйшага брата Ізяслава Уладзіміравіча) пры дзіўнай терпимости да ўсяго, што рабілася з боку Святаслава і Усевалада Яраславічаў - бо кіеўскае княжанне Усяслава, па дынастычным паняццях таго часу, было відавочнай узурпацыяй. І хоць Ізяславу ўдалося вярнуцца ў Кіеў ужо ў наступным 1069, ўтрымаўся ён у ім нядоўга і ў 1073 быў зноў выгнаны - зараз ужо роднымі братамі Святаславам і Усеваладам (Святаслаў заняў пры гэтым кіеўскі стол). Пасля смерці ў 1076 Святаслава, вярнуўшыся другі раз у ўступлення яму міралюбным Усеваладам Кіеў, Ізяслаў загінуў ў 1078 г. у бітве з пляменнікамі Алегам Святаславічам і Барысам Вячеславичем. Шмат што з падзей той драматычнай пары данесена да нас "Аповесць мінулых гадоў і іншымі старажытнарускімі крыніцамі - многае, але далёка не ўсё.
Першае выгнанне Ізяслава было нядоўгім; гэтага ваеннага ўмяшання Баляслава II не запатрабавалася, і 2 мая 1069 г., пакінуўшы польскае войска дзесьці на Валыні, Ізяслаў увайшоў у Кіеў. З Кіева Ізяслаў зноў бяжыць. Калі ў 1073 другі раз зайшоў Баляслава, некалькі наіўна належачы на прыхопленай казну. Баляслаў грошы адабраў, а ваеводства не даў, паказаўшы Ізяславу шлях ад сябе, а папросту кажучы, выдварылі яго.
Такім чынам, не атрымаўшы чаканай падтрымкі ў польскага князя Бал