Міжнародныя адносіны Кіеўскай Русі X - нач. XII ст.
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
яслава II, Ізяслаў Яраславіч праз Тюрингенскую марку маркграф Деди накіраваўся да германскаму каралю. Адначасна высвятляюцца цікаўныя дэталі.
Па-першае, рэакцыя Баляслава, аказваецца, зусім не была гэтак імпульсіўны, як можна было б падумаць, чытаючы старажытнарускую летапіс: Ізяслаў правёў у Польшчы больш за паўтары гадоў, калі хутка, выгнаны ў сакавіку 1073, ён прыбыў да Генрыха IV толькі ў самым пачатку 1075 Такім чынам, у Баляслава было дастаткова часу, каб узважыць усе за і супраць, і ён палічыў за лепшае саюз са Святаславам Яраславічам, спакусіўшыся рускай ваеннай дапамогай.
На самай справе, У 1076 г. (ці, магчыма, ужо ў канцы 1075) рускае войска на чале з маладымі князямі Алегам Святаславічам і Уладзімірам Усеваладавічам Манамахам ваюе на баку Польшчы ў Чэхіі супраць вернага саюзніка Генрыха IV чэшскага князя Браціслава II (1061 -1092 гг., кароль з 1085).
Па-другое, становіцца відавочным, што далёка не ўсе маёнтак Иаяслава было адабрана ў Польшчы, раз яго дары маглі вырабіць такое ўражанне ў Германіі.
Ізяслаў, безумоўна, разумеў, што на рэальную ваенную дапамогу з боку Генрыха IV разлічваць не даводзіцца, што яе мог даць толькі польскі князь. Але як змяніць пазіцыю Баляслава II? З германскім каралём польскі князь у тыя гады варагаваў, заставалася звярнуцца яшчэ да аднаго аўтарытэту - рымскаму папу, з якім Баляслаў як раз вёў перамовы аб прадастаўленні яму каралеўскага тытула. Ужо з Германіі, але не чакаючы вяртання амбасады Бурхарда, Ізяслаў адправіў у Рым свайго сына Яраполка з дзіўным, здавалася б, прапановай: прыняць Русь пад заступніцтва папскага Ізяслаў абяцаў падпарадкаваць Русь Генрыху IV. Але чым яшчэ можна было спакусіць Рыгора VII? Разлік апынуўся дакладным. Рыгор пахваліў Ізяслава і зрабіў вымову Баляслава.
Як паставіўся польскі князь да ўмаўленьня таты, сказаць цяжка. Адкрыта ігнараваць іх ён, зразумела, не мог. Але яго ўдзел у вяртанні Ізяслава ў Кіеў вясной 1077 магло бо тлумачыцца і пераменай палітычнай сітуацыі - раптоўнай смерцю Святаслава ў снежні 1076
Ода, жонка Святаслава, і яе единоутробном брата Бур-хард, які абараняў Святаслава ў 1075 г. перад каралём Генрыхам IV. Менавіта яны тлумачаць палітычную бок шлюбных саюзаў як Святаслава, так і Яраполка Ізяславіча. Палітычны характар шлюбу Оды відавочны - IIСвятославу была патрэбна менавіта яна, інакш няма чаго было ўвязвацца ў сумніўную гісторыю з расстриженной манашкай.
Каля 1070 Святаслаў рыхтаваў пераварот у Кіеве (які адбыўся ў 1073), а для гэтага, улічваючы вопыт польскай дапамогі Ізяславу ў 1069, было неабходна нейтралізаваць польскага князя Баляслава II. Германія цалкам падыходзіла на ролю саюзніка чарнігаўскага князя, так як жа з 1070 яе адносіны з Польшчай становяцца напружанымі, а на 1073 Генрых IV наогул рыхтаваў паход супраць Баляслава
Далей, атрымлівае тлумачэнне некалькі незразумелае паводзіны Ізяслава Яраславіча ў 1071-1073 гг. Вярнуўшыся ў Кіеў у 1069, Ізяслаў перш за ўсё выганяе з Полацка няўдалага кіеўскага князя Усяслава Брачыславіча, але ў 1071 нечакана зноў саступае Полацк свайму былому заклятаму ворагу, а ў 1073 Святаслаў, звяртаючыся да брата Усеваладу, нават абвінавачвае Ізяслава ў саюзе з Полацкам. Палітыка Ізяслава выглядае самагубнай - зараз жа мы разумеем, што кіеўскаму князю, як і нам, было відавочна: Чарнігаўская-нямецкі саюз, змацаваны новым шлюбам Святаслава Яраславіча, накіраваны супраць яго, і трэба прымаць контрмеры.
Нарэшце, атрымлівае належны палітычны кантэкст яшчэ адзін шлюбны саюз гэтага часу, Усевалад, малодшы з трыюмвіраў, у першай палове 1070-х гадоў женит свайго сына Уладзіміра Манамаха на Гиде, дачкі апошняга англа-саксонскага караля Харальда, мёртвага У 1066 г. у бітве з нормандцами Вільгельма Заваёўніка. У сутнасці, адзінае, што было вядома пра гэта шлюбе, - сведчанне дацкага храніста Саксона Граматыка, прыпісвае яго ініцыятыву дацкаму каралю Свен Эстридсену, пры двары якога жыла юная ангельская прынцэса-изгнанница (Свен, сын ярла Ульві, прыходзіўся ёй родным дзядзькам). Улічваючы, што Свен быў адным з саюзнікаў Генрыха IV у вайне супраць саксаў, няцяжка зразумець: жаніцьба Ўсеваладавіча - гэта праява скаардынаванай міжнароднай палітыкі Святаслава і Усевалада, накіраванай на ізаляцыю польскага князя Баляслава II, галоўнага саюзніка Ізяслава Яраславіча.
Прымірыўшыся з Баляславам II студзеня 1075 г., кіеўскі князь Святаслаў рэзка павярнуў руль свой знешняй палітыкі, і Генрых IV неўзабаве адчуў гэта на сабе: яго ваенныя дзеянні ў саюзе з чэшскім князем і на чале чэшскага войскі супраць саксаў восенню 1075 скончыліся імклівым адступленнем ў Чэхію з-за ўварвання туды руска-польскіх атрадаў (паход Алега Святаславіча і Уладзіміра Ўсеваладавіча Манамаха). Лёгка ўявіць сабе, што следствам стала змена пазіцыі Генрыха ў дачыненні да Ізяслава: кароль перайшоў да яго прамой падтрымцы як суперніка Святаслава.
Ізяслава Яраславіча яшчэ ок. 1040 бацька жаніў на сястры польскага князя Казіміра I, а ў пару кіеўскага княжання Ізяслава ў Польшчы правілаў сын Казіміра Баляслаў II (1058-1079, кароль з 1076). Таму нядзіўна, што шляхі выгнанца прыводзілі яго менавіта ў Польшчу і што перш за ўсё на Польшчу былі арыентаваны яго знешнепалітычныя сувязі. Братам Ізяслава даводзілася шукаць сабе саюзнікаў у Заходняй Еўропе, здольных нейтралізаваць ваяўнічага польскага князя. Некалі адзіная знешняя палітыка Русі раструшчылася.
дыпламатыя хрысціянізацыя русь
3.3 Геапалітычнае становішча Старажытнай Русі ў пачатку XII стагоддзя
Асноўнымі падзеямі гэтага перыяду, вызначы?/p>