Грамадскі i дзяржаўны лад Рыма ў перыяд рэспублікі і змены яго ў перыяд манархіі
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
°баронца арыстакратычных прывілеяў, у той жа самы час Катона выступаў супраць асобных прадстаўнікоў нобилитета, гаварыў з імі рэзка і з жоўцю паказваў на іх недахопы. Аднак кансерватызм Катона не перашкаджаў яму выказваць інтарэсы рабаўладальніцкага гаспадаркі, хутка развіваецца і ліхвярскага капіталу. Ён настойваў на разбурэнні Карфагена, у Іспаніі ён праводзіў палітыку, адваротную сципионивський: вобласці паўсталых плямёнаў, які лічыўся саюзнікамі Рыма, былі далучаны да правінцыі. У той час як Сцыпіёнаў былі прыхільнікамі прыцягнення Рыма да эліністычнай культуры, Катона зяўляецца абаронцам старых рымскіх звычаяў. Ён быў абураны тым, што ў Рым прыбыла афінская дэлегацыя прадстаўнікоў трох філасофскіх школ на чале з акадэмікам Карнеадом з нагоды канфлікту паміж Афінамі і Оропа (155 г.). Катона баяўся, што новыя вучэнні, якія выклікалі вялікую цікавасць у рымскім грамадстве, пашкодзяць чысціні нораваў. На працягу многіх гадоў Катона змагаўся супраць раскошы. У 184 г. ён быў абраны цэнзарам. Цэнзура Катона набыла асаблівае значэнне. Ён увёў падатак на раскошу, некаторыя сенатары, паводзіны якіх Катона лічыў нявартым для гэтага высокага звання, пры складанні новага сенацкага спісу не былі ўключаныя ў яго; зменшана было таксама лік коннікаў. Строгасць катонивськои цэнзуры ўвайшла ў прымаўку. Супраць яго абядналіся розныя групы нобилитета.
Цэнзары, абраныя на наступны тэрмін, адмянілі многае з таго, што было ўведзена Катона. Катона Старэйшы дажыў да васьмідзесяці пяці гадоў і памёр у той год, калі пачалася апошняя вайна з Карфагенам, якую ён даўно ўжо лічыў неабходным.
Падзенне Сцыпіёнаў, як і адмена мер Катона, сведчыць пра яшчэ большае ўзмацненне сенатарскія алігархіі. Узмацненне сенатарскія алігархіі знайшло адлюстраванне ў заканадаўстве першай паловы II ст.
Закон Вілі (180 г.) усталяваў парадак праходжання магістратуру. Вышэйшыя магістратуры (консульства, претуру) маглі заняць толькі тыя, хто прайшоў ніжэй выбарныя пасады (квестуре, едилитет). Той, хто прэтэндуе на першую магістратуру павінен быць не маладзей 28 гадоў. Выбарным пасадам павінна была папярэднічаць ваенная служба. Прэторыю, такім чынам, можна стаць не маладзейшы за 40, а консулам не маладзейшы за 43 гадоў. Гэты закон павінен быў дапамагчы алігархіі ў барацьбе супраць людзей, папулярных сярод плебсу. У занятку магістратуру вялікую ролю гуляла чарговасць, якая ўсталёўвалася пануючай алігархіяй. На вышэйшыя пасады, як правіла, праходзілі шляхетныя пасродкавасці. Энергічныя людзі, падобныя Тыберыя Семпрония Гракха, былі выключэннем.
Абмежаванне доступу ў вышэйшую стан прыводзіла да ўзмацнення нязнатнай верхавіны плебсу - вершництва.
У руках вершнікаў знаходзіўся водкуп правінцыйных падаткаў. У ліку ўдзельнікаў адкупныя кампаній (societates publicanorum) маглі быць і людзі сярэдняга дастатку, якія ўносілі свой пай і прапарцыйна яго атрымлівалі, прыбытку, але галоўную ролю гулялі коннікі. Беручы ў правінцыях падаткі, побач са злоўжываннямі усякага роду яны звярталіся да ліхвярствам: патрабавалі неадкладнай выплаты падатку, у выпадку ж, калі ў падаткаплацельшчыкаў не было сродкаў і яны не маглі неадкладна выплаціць падатак, коннікі давалі неабходныя сумы пазыку пад высокія працэнты і пасля заканчэння тэрміну спагналі грошы самымі жорсткімі метадамі. [II. 5; 151]
Ліхвярскай аперацыі ў Рыме пераходзяць у рукі вершнікаў, гэтак жа як і знешняя гандаль. Дзякуючы водкупу і выключным становішчу рымскага гандлёвага і ліхвярскага капіталу ў правінцыях багацце вершництва расло. Коннікі паступова видособлювалися ад асноўнай плебейскай масы і афармляліся ў асаблівы стан.
Падобна нобилитета вершництво належала да вышэйшага пласту рабаўладальніцкага грамадства. І коннікі і Нобілі эксплуатавалі правінцыі. Нобілю праз падстаўных асоб ўдзельнічалі ва ўсякіх ліхвярскага аперацыях і гандлёвых спекуляцыях, коннікі ж у сваю чаргу валодалі землямі і ў Італіі і ў правінцыях. Але ўсё ж першыя былі ў асноўным зямельнай арыстакратыяй, а другія грашовай.
Нягледзячы на агульнасць інтарэсаў, паміж сенатарскія станам і вершництвом існавала нямала супярэчнасцяў, і гэта выклікала ў вершнікаў на ўдзел у антисенаторських кааліцыях, якія сталі стварацца па меры паглыблення класавых супярэчнасцяў і ўзмацненне класавай барацьбы ў другой палове II у.
4.2 Сацыяльны лад Рымскай імперыі ў I-II ст.
Сацыяльны лад Рымскай імперыі з часу зацвярджэння ўлады Аўгуста і да смерці Коммода не заставаўся нязменным. Ва II ст. Рымская імперыя дасягнула кульмінацыйнага пункта свайго развіцця. Паняцце Imperium Romanum, што азначала калісьці проста рымскую ўладу, набывае значэнне Рымскай імперыі; пад ім зразумела і найбольш шырокая тэрыторыя, на якую распаўсюджваецца ўлада Рыма. Impеrium Romanum разам з тым сінонім паняцця orbis terrarum (сусвет).
Эпоха Антанінай характарызуецца ростам гарадоў, развіццём шляхоў зносін, гандлю, шырокім распаўсюджваннем рымскай культуры. Італія паступова губляе сваё панавальнае становішча, і, наадварот, многія з правінцый перажываюць перыяд росквіту.
З аналізу сацыяльнай і эканамічнай структуры можна зробтиты выснову, што ў сэнсе прыцягнення міжземнаморскіх краін да гандлёвага абароту і распаўсюджвання гарадскога ладу жыцця II у. было высокім узроўнем развіцця. Аднак у грамадскім жыцці імперыі эпохі Антанінай закладзена было ўжо шмат супярэчнасцяў, якія непазбежна павінны былі прывесці да крызісу.
Асновай гаспадарчай жыцця застаецца рабаўладання, але тыя новыя элементы гаспадарчаг?/p>