Рамантычнай скрыпiчны канцэрт 1800-1870-я гады
Дипломная работа - Разное
Другие дипломы по предмету Разное
ыпiчнага канцэрта, вiртуозна-мастацкага выкарыстання скрыпкi як канцэртнага iнструмента.
Жанр скрыпiчнага канцэрта быСЮ iстотна развiты i паглыблены Бэтховенам (1770ч-1828). "Ад чыста вiртуозных перадумоСЮ жанру, Бетховен iдзе па лiнii найбольшага супрацiву - праз дыялог салiруючы iнструментаСЮ з аркестрам да раскрыцця дыялектыкi музычнага мыслення. Ад звыклага супрацьпастаСЮлення solo i tutti ён пракладвае шлях да складанага СЮзаемадзеяння iндывiдуальнага i калектыСЮнага пачаСЮ то як супрацiдзейных сiл, то як двух раСЮнапраСЮных сфер гучання, разгортваюць асноСЮны задума кожная па-свойму, у пастаянным iнтэнсiСЮным дынамiчным СЮзаемаабагачэнне " [6, с. 47]. Змест концертирования зводзiцца не да паказным бляску выкладу, а да зацвярджэння галоСЮнай тэмы або тым пасля шэрагу iх ператварэнняСЮ i раскрыццё СЮ iх новых iдэй, разгортванне улаiiвай iм энергii.
У сваiм адзiным скрыпiчных канцэртаСЮ Бетховен iдзе шляхам симфонизации жанру. Адсюль маштабнаiь i глыбiня iдэй, багацце вобразаСЮ, iнтэнсiСЮнаiь тэматычнай распрацоСЮкi. Дзякуючы глыбокiм узаемапранiкненню партый салiста i аркестра бетховенскiх канцэрт наблiжаецца да сiмфонii з салiруючай скрыпiчнай партыяй. Скрыпiчны канцэрт Бетховена (1806 p.) - Маштабны сiмфанiчнае твор. Усе тры часткi пазначаныя свежаiю тэматычнага матэрыялу, напружаным эмацыйным тонусам. Вiртуозны бляск сольнай партыi не азмрочвае глыбiнi i сурёзнаii задумы. Наватарскай зяСЮляецца першая частка, у якой спалучаюцца класiчныя i рамантычныя рысы. Драматургiя цыклу накiравана на максiмальна рэльефная данясення лiрычнай прыроды салiруючай партыi. Сонатного алегра не зяСЮляецца тыпова класiчным. Усе тры часткi (экспазiцыя, распрацоСЮка, рэпрыз) пачынаюцца з экспазiцыi Г.П. i П.П., i СЮспрымаюцца як прыступкi развiцця аднаго вобраза.
Раздзел II. Шляхi развiцця скрыпiчнага канцэрта СЮ пару ранняга i спелага рамантызму
Радольфа Крейцер (1766-1831) - адзiн з найслынных прадстаСЮнiкоСЮ французскай класiчнай скрыпiчнай школы. Сын музыкi прыдворнай капэлы, ён з дзяцiнства выхоСЮваСЮся СЮ атмасферы закаханаii СЮ мастацтва, музыку. Радольфа часта прысутнiчаСЮ на рэпетыцыях i канцэртах капэлы, наведваСЮ канцэрты гастралёраСЮ. Пад кiраСЮнiцтвам бацькi ён рана пачаСЮ вывучаць асновы гульнi на скрыпцы, а пасля стаСЮ вучнем вядомага скрыпача i выдатнага педагога Антанiна Стамиц (1754-1809), якi пераехаСЮ у 1772 годзе СЮ Парыж i працаваСЮ разам з бацькам у прыдворнай капэле.
У 12 гадоСЮ Крейцер СЮпершыню выступае СЮ адкрытым канцэрце, а праз год выконвае публiчна свой канцэрт, адразу атрымаСЮшы прызнанне. У 1782 годзе ён займае меiа свайго нябожчыка бацькi СЮ прыдворнай капэле, а з 1790 становiцца салiстам iтальянскага тэатра СЮ Парыжы.
З арганiзацыяй кансерваторыi Крейцер СЮзначальвае скрыпiчныя класы, адначасова працягваючы канцэртную дзейнаiь. Так, у 1798 годзе ён у свiце генерала Бернадота едзе СЮ Вену, знаёмiцца ??з Бэтховенам i часта гуляе з iм. Бетховен прысвячае яму санату, вядомую пад назвай Крэйцарава".
Пасля вяртання СЮ Парыж СЮ 1802 годзе Крейцер атрымлiвае званне камер - музыкi Напалеона, а з 1803 года - салiст Вялiкi оперы з 1824 года ён - дырэктар Музычнага iнстытута Францыi. Так, ён працуе СЮ кансерваторыi, выступае з сольнымi канцэртамi, гастралюе, становiцца вядомым i як дырыжор (у 1808 годзе яго запрашаюць у Вену дырыжаваць араторый "Стварэнне свету" Гайдна).
Пералом рукi прымушае Крейцера адмовiцца ад выканальнiцкай дзейнаii. Пакiдае ён i працу СЮ кансерваторыi, цалкам аддаючыся творчаii. Крейцера СЮжо не можа задаволiць публiка. Разбiтага паралiчам кампазiтара адвозяць у Швейцарыi, дзе ён i памiрае СЮ Жэневе СЮ 1831 годзе.
Сучаснiкi высока ацэньвалi сьнежня Крейцера, лiчачы яго выдатным вiртуозам свайго часу.
Крейцер напiсана вялiкая колькаiь твораСЮ у розных жанрах - каля 40 опер, 19 скрыпiчных канцэртаСЮ, 15 струнных квартэтаСЮ i трыо, сольныя санаты, варыяцыi i г.д. У лепшых з iх ставяцца скрыпiчныя канцэрты №13, 14, 18 i 19. ПраСЮда, як i астатнiя кампазiцый Крейцера, яны пазначаныя некаторай сухаiю, акадэмiзмам, парадны. Яны не яркiя па тэматыцы, як канцэрты Виотти, у iх няма агню, шырокага развiцця кантилены, адчуваецца празмернае захапленне тэхнiчнымi элементамi (магчыма, гэта абумоСЮлена i педагагiчнай мэтай).
Тэмы 1. Частак канцэртаСЮ Крейцера выпрабавалi на сабе СЮплыву гераiчнага СЮплыву эпохi Французскай рэвалюцыi. РЖх характарызуе шырокая интервалика, маршоподибнисть мелодыi (канцэрт №13), экспрэсiя i пафас, драматызацыi тэматычнага матэрыялу. Некаторы СЮплыСЮ рамантызму адчуваецца СЮ гарманiчнай i меладычнай мове канцэрту №19, терцового суадносiнах галоСЮнай i пабочнай партыi СЮ канцэрце №18, у яго модуляционные маляСЮнiчаii (Прыклад №1).
Пазней у эпоху iмперыi i рэстаСЮрацыi мастацтва Крейцера, як i яго сучаснiка родзе, атрымлiвае прызнанне, адказваючы новым патрабаванням часу, хоць i захоСЮвае сувязь з мастацтвам Виотти. "Прасякнута холадам i абстрактнай СЮмоСЮнай урачыстаiю, яно азначае СЮжо не героiку эпохi рэвалюцыi, а бягучую параднаii iмперыi i рэстаСЮрацыi".
У iншых частках канцэртаСЮ шырока выкарыстоСЮваюцца iнтанацыi французскай народнай песнi. Яны пазначаныя тонкiм лiрызмам з адценнямi сентыментальнаii (канцэрт №18), як правiла ярка арнаментаваныя (напрыклад, у канцэрце №13 другая частка такая багатая мелизмы i iншымi СЮпрыгожваннемы, нагадвае варыяцыйнай форму). Часта выкарыстоСЮваюцца речитативы - кадэнцыi з тэхнiчна складанымi пасажамi (прыклад №2).
Трэцiя часткi - Ронда - звычайна СЮяСЮляюць сабой