Рамантычнай скрыпiчны канцэрт 1800-1870-я гады
Дипломная работа - Разное
Другие дипломы по предмету Разное
В°ртыкулаСЮ "Праблемы музычнага рамантызму" [43], "Рамантызм яго агульная i музычная эстэтыка" i . Салярцiнскага [51].
Сярод разнастайнаii азначэнняСЮ рамантызму намi будзе прынята наступная дэфiнiцыя:
"Рамантызм - гэта пэСЮны тып светаСЮспрымання, не проста напрамак умастацтве, а спосаб стаСЮлення да жыцця, не толькi эстэтыка, Але iсветапогляд, Якi вызначае правiлы мастацтва" [12, с. 9].
ПроцiпастаСЮленне iдэалу i рэчаiснаii для рамантызму ёiь трагедыя быцця. Менавiта гэта "псiхалагiчны остинато" рамантычнага светаадчування заСЮсёды прымае СЮдзел у фармiраваннi канцэпцыi любога жанру. Вельмi важным для нас зяСЮляецца тэзiс аб "змешванне жанраСЮ, што прыводзiць да рэвалюцыi СЮ жанравай сiстэме, якая дасталася СЮ спадчыну ад класiцызму - эпохi чыстых жанраСЮ" [12, с. 26]. РЖ далей: "Для рамантыкаСЮ важны не столькi вынiк, колькi шлях да яго. РЖдэал недасяжны, але iмкненне да яго надае сэнс усiм намаганням. Энергетычны пафас рамантызму абумоСЮлена супастаСЮленнем палярнаii; ... менавiта таму СЮсё рамантычнае заСЮсёдыдзейснае " [12, с. 27].
Падкрэслiм меркаванне аб выключнаii мастака СЮ рамантычным мастацтве, феномен генiяльнаii. Атаясамляючы СЮнутраны свет мастака з светам iдэальным, рамантыкi лiчылi мастака фiгурай "чароСЮнай", тытанiчнай.
У спектры рашэння пастаСЮленай мэты неабходна канкрэтызаваць паняцце "канцэртныя". МузыказнаСЮства дае некалькi рашэнняСЮ гэтай праблемы - у аспекце жанру, стылю, формаСЮтварэння.
Найбольш поСЮная характарыстыка канцэртнага змяшчаецца СЮ працах Б. Асаф Пракофева. Ён раскрывае эстэтычны сэнс гэтага феномену так пераканаСЮча i арыгiнальна, што менавiта пазiцыю Б. Асаф Пракофева мы схiльныя лiчыць вызначальнай. Узнiкненне канцэртнага музыказнаСЮца адносiць да перыяду. ранняга свецкага инструментализма, росту "iндывiдуальнай выразнаii майстры-выканаСЮцы" [4, c. 254]. Нараджэнне канцэртуе стылю звязваецца iм таксама i з вакальнай музыкай, са сьпевамi, а дакладней "гульнёй bel canto", спаборнiцтвам спевакоСЮ. Прынцып канцэртнага даследчык разумее не толькi СЮ чыста вiртуозна сэнсе (г.зн. сэнсе супернiцтва), а значна шырэй - як "музычна-дыялектычны прынцып" [5, c. 219], як iдэю развiцця. Больш за канкрэтныя вызначэння прынцыпу канцэртнага мы знаходзiм у такiх высновах: "iдэя канцэртнага - выкарыстанне развiцця праз iмправiзацыю" [5, c. 222], значэнне спаборнiцтвы ... заключаецца ... у дасканалаii дыялогу, у яго экспрэсii. у тым, што два (або некалькi) канцэртуе iнструментаСЮ сiмвалiзуюць два пачаткi, два плынi i развiваюць свае пункту гледжання дыялектычнаму, у працэсе пастаяннага суiснавання iдэi пануючай i ... кантрастуе " [5, c. 218]. Такiм чынам, АсафеСЮ дае канцэртнага эстэтычную ацэнку i надае гэтаму паняццю некаторага фiласофскага асэнсавання.
З асафьевськои iдэi "экспрэсii дыялогу", як асноСЮнага прыкметы канцэртнага выводзiць сваю канцэпцыю М. Лобанова. У працэсе выкладання тэарэтычнай часткi артыкула аб канцэртных прынцыпы Д. Шастаковiча СЮ святле праблемы Диалогистика, аСЮтар паказвае на галоСЮны, на яго думку, прынцып канцэртнага - прынцып дыялогу. Жанрам, дыялагiчных СЮ сваёй аснове М. Лобанова лiчыць канцэрт: "змаганьнi СЮнутраным, дыскусiя, сутыкненне некалькiх пунктаСЮ гледжання абавязковыя для канцэрту. Гэты жанр правакуе на дыялог, у канцэрце закладзены генетычны код дыялогу" [33, c. 111].
МузыказнаСЮца Е. Назайкинському блiжэй асафьевська iдэя гульнi. Ён вызначае логiку концертирования, як "музычную гульнявую логiку", пры якой сiтуацыя спаборнiцтвы СЮзнiкае па персанiфiкацыi аркестравых iнструментаСЮ. Е. Назайкинський звязвае концертнисть з тэатральнай, падкрэслiваючы агульны для абодвух жанраСЮ элемент, якi прадугледжвае "драматургийну персанiфiкацыi" удзельнiкаСЮ дзеяннi "логiка сутыкненняСЮ розных кампанентаСЮ музычнай тканiны СЮтворыць "стэрэафанiчную", тэатральнага характару карцiну развiваецца дзеяннi" [39, c . 227].
Некаторыя музыказнаСЮцы СЮспамiнаюць аб концертнисть СЮ сувязi са стылем пэСЮнага гiстарычнага перыяду. Такая пазiцыя Ю. Келдиша. У сваёй працы "Праблемы стыляСЮ у рускай музыцы XVII-XVIII стст." [27] ён кажа аб концертнисть не як пра СЮлаiiваii СЮсiх канцэртных жанраСЮ, а як аб стылi эпохi барока, якi iнакш можна назваць "канцэртуе стылем". Стылiстыка канцэртнага заключаецца СЮ дадзеным выпадку "СЮ яркiм процiпастаСЮленнi адзiн аднаму вялiкiх гукавых мас" [27, c. 98]. Концертнисть, маштабнаiь як стылявыя прыкметы Ю. Келдиш часта супастаСЮляе з iншым стылем - полiфанiчных, якому СЮлаiiвая дэталiзацыя музычнай тканiны.
Метад параСЮнальнай характарыстыкi выбiрае для сябе i Д.Житомирський, полемизируя на тэму канцэртнага падчас даследаванняСЮ фартэпiяннага творчаii Рахманiнава. МузыказнаСЮца размяжоСЮвае спецыфiку камернага музiцыравання i канцэртнага. Пры гэтым у арбiту канцэртнага трапляе i симфонизм, як маштабны, дыялектычны метад мыслення. Д.Житомирський прыходзiць да высновы, што асноСЮнымi спецыфiчнымi прыкметамi канцэртных жанраСЮ у параСЮнаннi з iнтэлектуальнай абагульненаiь симфонизма зяСЮляецца плакатна, тэатральнаiь i непасрэдна пачуццёвае пачатак, што неаддзельна ад iндывiдуальна-артыстычнай стыхii " [21, c. 85].
Многiя аСЮтары звязваюць катэгорыю канцэртнага з перайманнем прыродзе розных iнструментальных жанраСЮ, прапаноСЮваюць "жанравы" падыход, звязаны з гiсторыяй канцэртных жанраСЮ. РЖ. КузняцоСЮ на аснове аналiзу асаблiваiяСЮ класiчнага канцэрта падкрэслiвае СЮ катэгорыi канцэртнага менавiта жанравыя прыкмет