Рамантычнай скрыпiчны канцэрт 1800-1870-я гады
Дипломная работа - Разное
Другие дипломы по предмету Разное
раводзiць у РЖталii, выступаючы з канцэртамi СЮ 11 гарадах. У РЖталii Моцарт пазнаёмiСЮся з творчаiю знакамiтых iтальянскiх скрыпачоСЮ Карэлi, Вiвальдзi, Партини, Джеминиани, Локателли, Верагини, а таксама iх вучнямi.
В. Моцарта створаны для скрыпкi 6 скрыпiчных канцэртаСЮ (арыгiнал скрыпiчнага канцэрта Es-dur пакуль што пад пытаннем), Канцэртная сiмфонiя для скрыпкi i альта, Кончертоне для двух скрыпак, два канцэртных ронда, Adagio i Andante, 35 скрыпiчных санат, два дуэта для скрыпкi i альта, дуэт для двух скрыпак, камерныя творы.
Скрыпiчныя канцэрты (так званыя "малыя") таксама i СЮ яго чатырох серэнада - Андреттеривський (двохчастинний канцэрт), серэнада К. 189 (трохчасткавая) i К. 213 (двохчастинний) i СЮ Гафнеривський серэнады - трохчастковай канцэрт, якi не саступае яго асноСЮным канцэртаСЮ па маштабнаii i вiртуозна размаху.
Да 1773р. ставiцца Кончертоне, напiсанае яшчэ СЮ значнай ступенi СЮ стылi concerto grosso, А таксама "малы" канцэрт F-dur з Андреттеривськои серэнады. У 1774. В. Моцарт пiша трохчастковай канцэрт B-dur у iншай серэнады.
АсноСЮныя свае скрыпiчныя творы Моцарт стварае СЮ 1775. - 5 скрыпiчных канцэртаСЮ, двохчастинний скрыпiчны канцэрт A-dur у серэнады, два скрыпiчных ронда з акампанементам аркестра i Adagio. Канцэртная сiмфонiя для скрыпкi i альта ставiцца да 1779г. Шосты i Es-durНой канцэрты былi выдадзены пасля смерцi кампазiтара i рукапiсаСЮ не захавалася. Засталiся няскончаным Канцэртная сiмфонiя для скрыпкi, альта i вiяланчэлi (1779) i Канцэрт для скрыпкi i клавiра (1778).
Канцэрты В. Моцарта - важны этап развiцця скрыпiчнага канцэрта. У адрозненне ад Гайдна, у В. Моцарта пераважае лiрыка-паэтычны i драматычны характар музыкi. Надзвычайная дасканалаiь, вытанчанаiь, шырата лiрычнага выказваннi (для В. Моцарта "мелодыя" - душа музыкi), майстэрскае выкарыстанне выразных магчымаiяСЮ прылады робяць яго канцэрты неперасягненымi СЮзорамi гэтага жанру.
У канцэртах В. Моцарта (за выключэннем некаторых "малых" канцэртаСЮ) пераважае трохчастковай цыкл. Для першай частцы характэрныя наступныя рэкi: носьбiтам тэматычнага пачатку зяСЮляецца скрыпка, тэмы кантрасныя, яркiя, завершаны; галоСЮная тэма-валявая, рашучая, якi выкарыстоСЮвае элементы фанфарона, маршаваii, пабудаваная звычайна па прыступках трезвучия; пабочнае - лiрычная, напеСЮнаiю; у распрацоСЮцы часта новыя тэмы (пераважна як варыянт новых).
Другiя часткi - сфера пранiкнёнай лiрыкi. Тут пануюць напеСЮнаiю, романсовисть, iмправiзацыйнай выкладу. У сярэдзiне часткi пераважна СЮварвання драматычнага пачатку - як працяг драматычных iнтанацый першай частцы. Звыклая напеСЮнаiю, трохчастковай форма, часта з элементамi сонатности. Выключэнне - Пяты канцэрт, дзе другая частка напiсана СЮ поСЮнай сонатной форме, а таксама Першы канцэрт.
Фiналы - у форме ронда-санаты - гэта карцiны народных весялоii, свята. Лёгкаiь, "полетность" душы, выдумка, iмправiзацыйнай кантрастуюць з цэнтральным лiрычным эпiзодам, якi мае СЮ сабе драматычныя рысы.
Ужо СЮ першых двух канцэртах - №1 B-dur (1775) i №2 D-dur (1775), невялiкiх па памеры i iiплых за выкарыстаннем вiртуозных магчымаiяСЮ iнструмента, складваюцца асноСЮныя рысы канцэртнага стылю кампазiтара. У першым канцэрце асноСЮная тэма мае два выявы - валявы i iнтымны, хупавы. Уварванне драматычных iнтанацый СЮспрымаецца як адзiн з асноСЮных момантаСЮ мастацкага выкладу. Ламаныя актавы папярэджваюць бетховенскiх. Яны падрыхтаваны 2. Элементам галоСЮнай партыi i працягнутыя СЮ бакавой партыi.
У распрацоСЮцы развiццё ажыццяСЮляецца не столькi шляхам тэматычнай працы, колькi па прынцыпе дапаСЮненнi асноСЮных тэм, iх меладычнага i iнтанацыйнага варiравання. Характэрна для В. Моцарта iмкненне да "розимкнутости" тым i пабудоСЮ, што дае адчуванне паваротлiваii, выкладу, арганiчнаiь пабудовы. У рэпрызы адбываецца кульмiнацыйны момант - арганны пункт, на фоне якога 6 тактаСЮ цягнецца вытрыманая нота СЮ скрыпкi сола.
У другой частцы ёiь дзве экспазiцыi сонатной формы. Хвалепадобнае акампанемент дае iмпульс руху. На яго фоне развiваецца песня, спакойна льецца. ГалоСЮная партыя пабудавана на элеменце галоСЮнай партыi першай частцы. РЖ СЮ распрацоСЮцы можна адзначыць непасрэдную сувязь з матэрыялам распрацоСЮкi i часткi.
Фiнал носiць жанравы характар. Тут прысутнiчаюць i танцавальнае пачатак, i валявыя рашучыя iнтанацыi, i напеСЮнаiю - як працяг развiцця папярэднiх частак. Яркае вiдовiшча свята, часта змена "дэкарацый" - усё гэта праяСЮляецца не толькi на завяршэнне цыклу СЮ гайднаСЮскага плане, але i на тое, каб даць магчымаiь слухачу па кантраiе адчуць глыбiню i значнаiь iснуючых вобразаСЮ. Адсюль i зяСЮленне СЮ фiнале лiрычнага цэнтра, i пранiкненне СЮ яго драматычных iнтанацый.
У сваiх канцэртах Моцарт адзiн з першых вырашыСЮ задачу стварэння псiхалагiчнай цэласнаii цыкла на аснове развiцця адзiнага тэматычнага матэрыялу (моноинтонацийнисть), выразных сродкаСЮ i выкарыстанне адзiнай (галоСЮным чынам, развiтой сонатной злучанай з ронда) формы. Такiм чынам, ён дасягае новай якаii формы канцэртнага цыкла СЮ цэлым, наблiжэння яе симфонизации i драматызацыi.
Вяршыняй Моцарта скрыпiчнай творчаii зяСЮляецца Пяты канцэрт. У аркестравай экспазiцыi адсутнiчаюць галоСЮная тэма (у аркестры праходзiСЮ толькi яе суправаджэнне з другой экспазiцыi, мае характар самастойнай тэмы) i сувязная тэма. Гэта можна растлумачыць тым, што памiж першай i другой экспазiцыямi гучыць павольны Adagio, Пабудаваны на галоСЮнай тэме. Adagio напiсана СЮ стылi аСЮстрыйскай серенаднои музыкi i, магчыма, мае