Рамантычнай скрыпiчны канцэрт 1800-1870-я гады
Дипломная работа - Разное
Другие дипломы по предмету Разное
?лементы праграмна, выклiкаючы асацыяцыi СЮзыходу сонца.
АсноСЮная тэма галоСЮнай партыi канцэрту (мае iнтанацыйна падабенства з канцэртам Вiвальдзi №40) - валявая, рашучая, накiраваная - уступае як новы матэрыял: пачатковае tutti ня дублюе скрыпiчныя сола, захоСЮваючы яго значнаiь як асноСЮнага галасы (гэта можна заСЮважыць i СЮ "Кончертоне", як у Баха, Дзiтэрсдорфа). Радаiь, якая нарадзiлася дзякуючы светлай Adagio, Узмацняецца аркестравым суправаджэннем, што контрапунктическими праводзiць першую тэму аркестраванае tutti. Другi элемент галоСЮнай партыi больш за пявучы, мае адценне танцавальнаii, грандыёзнаii.
Развiваючыся, галоСЮная партыя падводзiць да першай, пабочнай тэмы, шырокай i напеСЮнаiю. У атмасферу лiрычнага СЮздыму нечакана СЮрываецца драматычная, з асобнымi трагiчнымi па настроi iнтанацыямi. Пабочны партыя, задорваць шырокiм разлiвам пачуццi.
Характэрна, што i тут В. Моцарта адыходзiць ад выдзялення чыстай меладычнай лiнii. У якаii акампанементу праводзiцца рытмiчная група, вельмi кантрасная i па характары, i па сваiм драматургiчным задачам - працягваць "на другiм паверсе" асноСЮны iмклiвы рух асноСЮнага матэрыялу, асноСЮнай думкi канцэрту ("Скрозь цёрне да зорак").
Невялiкая распрацоСЮка новай мiнорнай тэмай i рэпрыз не СЮносяць iстотна новае СЮ вобразны развiццё. У канцы часткi - фермата для кадэнцыi. Кода гуляе ролю апраСЮлення. У партыi аркестра зяСЮляюцца элементы фактуры Adagio. Ярка праступае тут прынцып спаборнiцтвы салiста i аркестра.
Незвычайная па форме другая частка. Яна напiсана СЮ поСЮнай сонатной форме з падвойнай экспазiцыяй, распрацоСЮкай, кадэнцыi i кодай - адзiны прыклад у практыцы скрыпiчнага канцэрта. Не выпадкова сучаснiкi не змаглi прыняць такую частка як арганiчную СЮ цыкле i В. Моцарта прыйшлося стварыць дзве iншыя. Часткi СЮ звычайнай трехчасти форме Adagio (1776) i Andante (1795), якiя не захавалiся. Тут таксама СЮ другую сольную экспазiцыю СЮведзены новы матэрыял. РаспрацоСЮка пабудавана на элементах галоСЮнай i пабочнай партыi. Дзiвiць драматычны падзел у сярэдзiне распрацоСЮкi непасрэдна перад рэпрызы. Асобныя iнтанацыi нагадваюць Lacrimosa Моцарта рэквiема.
Трэцяя частка напiсана СЮ форме ронда-санаты. У фiнал СЮведзеныя чатыры эпiзоды, крайнiя з якiх зяСЮляюцца пабочным партыяй, а два сярэднiх пабудаваны на новых тэмах. Трэцi - рондоподибний эпiзод выкарыстоСЮвае фiнальную музыку балета В.Моцарта да оперы "Лючыа Сiлы". Гэта - "турэцкi" музыка, наколькi любiмая кампазiтарам у операх, характэрны прыклад гумару. Не выпадкова В.Моцарта падкрэслiвае: "гуляць на струне Соль".
Апошнiм сольным скрыпiчным канцэртам стаСЮ B-dur няСЮ (К.271а), вядомы пад сёмым нумарам. Моцарт стварыСЮ яго СЮ Зальцбургу да iмянiн сёстры i сам СЮпершыню выканаСЮ гэты твор. Магчыма, тут, ён апошнi раз узяСЮ публiчна скрыпку СЮ рукi, як салiст - з сярэдзiны 1777г. ён перастаСЮ выступаць як скрыпач.
Гэты канцэрт значна маштабней канцэртаСЮ 1775. Гэта - цэласны канцэртны цыкл, у якiм сiнтэзуюцца новыя тэндэнцыi стылю Моцарта, прыкметна СЮзрастае сiмфанiчнае пачатак, драматызаваць вобразы, больш ярка выяСЮленае вiртуознае пачатак, узмацняецца народны СЮплыСЮ, часткова выяСЮляецца ва СЮключэннi СЮ фiнал чэшскай калядкi, у простага характары тэмы другой частцы.
Першая частка - кароткая, iiснутая па памерах, нават менш, чым у апошнiх канцэртах 1775. Аркестравая экспазiцыя скарочана за кошт сувязны тэмы, праходзiць толькi СЮ партыi скрыпкi. Вобразы першай частцы - мужныя, дынамiчныя. Характэрная экспрэсiСЮнаiь выразы, эмацыйныя кантрасты. Дзве асноСЮныя тэмы, хоць i кантрастуюць памiж сабой, у цэлым могуць разглядацца як дзве гранi аднаго вобраза. РЖх зблiжае тое, што абедзве яны выкладзены як секвентний дыялог з аркестрам, што стварае характар декламационно СЮзвышша. Невялiкая распрацоСЮка пачынаецца СЮ скрыпкi СЮ падвойных нотах. У рэпрызы сувязная тэма СЮпушчана, што надае большую дынамiку гэтаму дыёзны напеСЮ СЮ стылi менуэта, якi пачынаецца СЮ плыСЮным i спакойным тэмпе, затым набывае больш усхваляваны характар. У досыць развiтой распрацоСЮцы СЮ партыi скрыпкi развiваецца iнструментальная мелодыя шырокага дыхання, з вялiкiмi скачкамi (часам дасягаюць двух актаСЮ). Пры гэтым узнiкаюць, як бы два прасторавыя пласты - своеасаблiвы дыялог, ажыццяСЮляецца сродкамi аднаго iнструмента. Тут В. Моцарта СЮпершыню прымяняе децима.
Фiнал напiсаны СЮ форме ронда-санаты. Ён вельмi маштабны i перавышае па сваiх памерах фiналы iншых канцэртаСЮ. АсноСЮнымi тут зяСЮляюцца народна i танцавальныя вобразы. Не выпадковым зяСЮляецца СЮключэнне ва СЮсе раздзелы фiналу тэматыкi чэшскай калядкi, падкрэслiвае простага характар вобразаСЮ. Валадарыць вiртуознаiь, спрыт, бляск. Кантрастам зяСЮляецца эпiзод у распрацоСЮцы (h-mall), Адзначаны рамантычным хваляваннем, драматызмам, патэтыкай, шмат у чым пераСЮзыходзячы Л. Бетховена. Характэрная i зяСЮленне iнтанацый галоСЮнай тэмы першай частцы Пятага канцэрту.
Канцэрты В. Моцарта пасля смерцi аСЮтара амаль 50 гадоСЮ не выконвалiся на эстрадзе. РЖх шмат у чым чакала такая ж доля, што i скрыпiчныя мастацтва РЖ. Баха. Яны апярэдзiлi свой час, i толькi з сярэдзiны мiнулага стагоддзя зноСЮ сталi СЮваходзiць у рэпертуар.
Значэнне скрыпiчнай творчаii Моцарта немагчыма пераацанiць. Яго СЮплыСЮ неапiсальны не толькi на кампазiтараСЮ венскай школы, але i iншых краiн. Менавiта ад Моцарта iдзе лiнiя симфонизации скрыпiчнага канцэрта, ён адзiн з першых стварыСЮ прыклады лiрычнага скр