Праблемы бяспекі Міжземнамор'я ў 90-я гады
Дипломная работа - Экономика
Другие дипломы по предмету Экономика
аў як геаграфічных, так і саслоўна-класавых;
б) тэндэнцыі ўмацавання маладымі дзяржавамі і краінамі, якія развіваюцца, свайго суверэнітэту пад ідэалагічнымі лозунгамі нацыяналізму [2, с. 49].
Гэтак жа, як эканамічныя працэсы раней прыводзілі да нацыяналізму, ствараючы цэнтралізаванае, лінгвістычна гамагеннае супольнасць, так і цяпер гэтыя, але ўжо істотна трансфармаваны эканамічныя працэсы падштурхоўваюць да разбурэння нацыянальных барераў шляхам стварэння адзінага інтэграванага сусветнага рынку. Глабальныя эканамічныя сілы спрыяюць развіццю новага, суцэльнай свету, у якім некаторыя істотныя функцыі суверэннай дзяржавы атрафуюцца, паколькі новая эканамічная сітуацыя патрабуе адэкватна адукаванай рабочай сілы і мабільнасці як фактару росту прадукцыйнасці працы.
Гэты працэс захапіў знянацку некаторыя маладыя дзяржавы і якія развіваюцца (напрыклад, на постсавецкай прасторы), у якіх фарміраванне палітычнай нацыі толькі пачалося. Кіруючыя эліты гэтых дзяржаў лічаць, што інтэрнацыяналізацыя шкодзіць гэтаму працэсу, і аказваюць ёй супраціў, якое можа мець розныя формы, напрыклад, меры ізаляцыянісцкую характару, ваеннага супраціву, заахвочванне міжнароднага тэрарызму супраць развітых краін.
Ксенафобія і расава-этнічная нецярпімасць багатых краін.
Асновай гэтага працэсу зяўляецца перамяшчэнне велізарных мас імігрантаў, выкліканае глабалізацыяй (гэта можа быць як эканамічная, так і палітычная эміграцыя), з бедных краін у больш развітыя і багатыя. З бедных краін людзі накіроўваюцца ў рэгіёны з высокім жыццёвым узроўнем, прычым гэты паток Поўдзень-Поўнач усё больш узмацняецца і з улікам перспектыў дэмаграфічнага развіцця сусветнага насельніцтва можа яшчэ расці. Усё цяжэй, напрыклад, становіцца спыніць паток алжырцаў у Францыю, дзе ўжо пражывае шматмільённая арабская абшчына і дзе працоўны атрымлівае ў сярэднім 30 тыс. дол. ЗША ў год, тады як у сябе на радзіме гэтая лічба складае каля 700 дол. [2, с. 49].
Па дадзеных Сусветнага банка, эмігранты рэгулярна дасылаюць сваім семям не менш за 70 млрд. дол. штогод - сума, якая саступае толькі даходаў ад экспарту нафты і значна перавышае афіцыйную лічбу дапамогі развітых краін сталі на шлях развіцця. Гэта акалічнасць прыводзіць у развітых краінах да выбухаў ксенафобіі. Этнічная непрыязнасць і дыскрымінацыя паступова становяцца агульным зявай для ўсіх частак Еўропы, што ўзмацняе небяспеку прыходу да ўлады ў еўрапейскіх краінах нацыянал-экстрэмісцкіх сілаў, магчыма, нават з фашысцкім адценнем. Таму апазіцыя на Захадзе, што выступае супраць прытоку эміграцыі, у бліжэйшы час, верагодна, ўзмоцніць свае пазіцыі.
У гэтым сэнсе сімптаматычна, што Ж.-М. Ле Пен, які паабяцаў выселіць з Францыі 3 млн. эмігрантаў, ужо атрымаў 15% галасоў выбаршчыкаў на апошніх прэзідэнцкіх выбарах, і гэтая тэндэнцыя ў краіне, мабыць, захаваецца.
Адсутнасць парадыгмы кіравання ў сучасным свеце.
Сутнасць гэтай пагрозы заключаецца ў цяжкасцях знаходжання аптымальнага шляху паміж Сцылай Хаосу і Харыбдай гвалтоўнага парадку - двух формаў, арганічна звязаныя з глабалізацыяй і паміж якімі знаходзіцца сучасны свет. Гэта значыць глабалізацыя ўзмацняе цэнтралізатарскія тэндэнцыі да інтэграцыі, але адначасова яна стымулюе цэнтрабежныя тэндэнцыі да дэзінтэграцыі, рэгіяналізацыі і маргіналізацыі [2, с. 50].
У кантэксце вышэйсказанага можна канстатаваць, што парадокс рэвалюцыі ў галіне інфармацыйных тэхналогій складаецца ў тым, што, з аднаго боку, яна павялічвае зону татальнага кантролю, а з другога - некантралюемага інфармацыйнай анархіі сусветнай павуціны і як свабоднае перамяшчэнне капіталаў стварае магчымасць страты над імі кантролю з боку нацыянальнай дзяржавы. У святле гэтай тэндэнцыі страты традыцыйных функцый нацыянальнай дзяржавы, глабалізацыйных працэсаў паставілі чалавецтва перад неабходнасцю наднацыянальнага органа кіравання. Аднак кансенсусу наконт таго, якім павінен быць гэты орган, пакуль няма. Прывядзем 2 канкрэтных прыкладу дастаткова супярэчлівых спроб інтэграцыйнага сцэнара.
Еўрапейскі Саюз. Гаворачы пра ЕС, можна падтрымаць думку Дж. Сораса аб тым, што гэтая структура зяўляецца гіганцкім эксперыментам ў сацыяльнай інжынерыі", які на гэтым этапе яшчэ не выпрацаваў адэкватнай парадыгмы і стратэгіі кіравання, падарваўшы фактам свайго існавання нацыянальны суверэнітэт тых краін, якія да яго ўвайшлі. Асноўная праблема, да гэтага часу не вырашана, складаецца ва ўзроўні паўнамоцтваў, якія павінны быць дэлегаваныя кіруючым органам Еўрапейскага Саюза, што, у сваю чаргу, падводзіць да пытання аб тым, якую форму дзяржаўнасці павінен мець ЕС? А гэта суправаджаецца побач вострых праблем, звязаных з ўнутрыеўрапейскія бяспекі [24, с. 28].
На сённяшні дзень ЕС як дзяржаўны орган уяўляе сабой далікатную бюракратычную структуру, да таго ж, як адзначаюць многія эксперты, не падсправаздачны грамадскасці. З прычыны размывання ролі нацыянальнай дзяржавы як субекта прыняцця рашэнняў і адказнага за іх адбываецца перакладанне гэтай адказнасці на ўрад Еўрасаюза (тое, што Сорас адзначаў як дурную звычку вінаваціць Брусэль ва ўсім, што не падабаецца іх грамадзянам), губляецца пачуццё грамадзянства, а працэс фарміравання агульнаеўрапейскай ідэнтычнасці тармозіцца. Усе гэтыя тэндэнцыі прыводзяць да ўсплёску антыінтэграцыйныя формаў ідэнтычнасці - рэгіянальнай, этнічнай, часцяком заснаваных на агрэсіўнай ксенафобіі, пра якую гаварылася вышэй.
Далейшае пашырэнне