Праблемы бяспекі Міжземнамор'я ў 90-я гады
Дипломная работа - Экономика
Другие дипломы по предмету Экономика
;
Наплыў эмігрантаў з нееўрапейскіх, у першую чаргу азіяцкіх, і постсавецкіх краін. Нядаўнія падзеі на выбарах у Францыі, а таксама сітуацыя ў іншых еўрапейскіх краінах, дазваляе казаць, што гэтая праблема становіцца ўсё вастрэй. Новая хваля нацыяналізму, якая падымаецца ў Еўропе, паказвае заклапочанасць грамадзян ЕС засіллем ўсходніх мігрантаў;
Крызіс традыцыйных інстытутаў індустрыяльнага грамадства ў постіндустрыяльную эпоху (сямя, рэлігія, бюракратычная іерархічная ўлада).
Уяўляецца, што не было б цалкам правамерным разглядаць глабалізацыю як адну з пагроз для ЕС. Глабалізацыя - чыста заходняе вынаходства і наўрад ці ўяўляе небяспеку для добра абароненага палітычна і эканамічна Еўрапейскага Саюза.
Новыя вымярэння бяспекі, якія ўзнікаюць, становяцца пэўным выклікам для "Абяднанай Еўропы" і ад таго, наколькі ўдала яна на іх адказваць, будзе залежаць лёс еўрапейскага праекта.
Пасля заканчэння "халоднай вайны" Еўропа сутыкнулася з пэўнай дылемай. З аднаго боку, большасць краін Еўразвяза былі членамі Паўночнаатлантычнага альянсу і мелі гарантыі бяспекі ад такой магутнай ядзернай звышдзяржавы як ЗША, але ў той жа час расце ўплыў, перш за ўсё эканамічны, патрабаваў развіцця ўласных рычагоў бяспекі, на якія не мог уплываць заакіянскі партнёр. Ваенная канфрантацыя на еўрапейскім кантыненце стала фактычна немагчымай, таму ваеннае прысутнасць Вашынгтона стала разглядацца такімі вядучымі еўрапейскімі дзяржавамі, як Францыя і Германія, як пагроза ўласным стратэгічным пазіцыях. Сітуацыя, у якой Еўрасаюз быў "эканамічным гігантам і палітычным карлікам" была сапраўды небяспечнай. Дастаткова сказаць, што ЕС не меў ваеннага кампанента да 1999 г. Сярод прычын гэтага, акрамя наяўнасці натаўскай "парасоніка", было тое, што ўнутры самога Еўрасаюза існавалі супярэчнасці, якія перашкаджалі выпрацоўцы адзінай пазіцыі па пытаннях бяспекі і абароны паміж дзяржавамі-членамі арганізацыі. Еўропа не мела, ці не была здольная выкарыстоўваць свой магутны патэнцыял. Калі прадастаўлялася нейкая гуманітарная дапамога, то гэта не выкарыстоўвалася для заключэння якіх-небудзь пагадненняў у галіне бяспекі: калі ўжываліся санкцыі, то яны павінны часцей дэманстратыўны характар, і такіх прыкладаў вельмі шмат. Вядома, дзяржавы ЕС павінны і даволі часта выкарыстоўвалі значныя ваенныя рэсурсы па-за Саюза, але рабілі яны гэта выключна ў нацыянальных, часта посткаланіяльныя мэтах: такіх як ўклад у аперацыі ААН па падтрыманні міру, ці ж (як у Персідскім заліве ў 1991 і цяпер у Ірака) у сітуацыйных кааліцыях пад нееўрапейскіх кіраўніцтвам. Тэарэтычная магчымасць ажыццяўлення аперацый пад сцягам альтэрнатыўнага Заходнееўрапейскага саюза (ЗЕС) не разглядалася [29, с.41].
Яшчэ адным важным фактарам было тое, што еўрапейцы фактычна "прывыклі", што яны заўсёды могуць разлічваць на ЗША. Заканчэнне "халоднай вайны" лічылася як магчымасць нарэшце забыцца пра небяспеку новай вайны на кантыненце і атрымліваць дывідэнды з гэтай сітуацыі (г.зн. паменшыць памер ваенных выдаткаў і накіраваць іх напрыклад у сацыяльную сферу). Як следства Еўропа, фактычна, засталася са структурай сіл, характэрных для часоў супрацьстаяння з СССР, ёсць значныя сухапутныя сілы, здольныя спыніць наступ савецкіх войскаў, але могуць мабільна разгарнуцца ў выпадку неабходнасці дзейнічаць у аддаленых рэгіёнах [29, с. 41].
Такая сітуацыя прымусіла ЕС перагледзець свае падыходы да бяспекі і пачаць актыўны рэфармаванне гэтай сферы. Перш за ўсё, адбылося інстытуцыянальнае пашырэнне, у выніку чаго ЕС-12 пачатку 90-х гг. ператварыўся ў ЕС-25 у 2004 г, што несумненна ўзмацніла стратэгічныя магчымасці арганізацыі. Пашырэнне НАТА за кошт краін былога сацлагера таксама ўзмацніла ўплыў еўрапейскіх краін у Паўночнаатлантычным альянсе, хоць не трэба забываць, што падчас трансатлантычнага крызісу 2003, дзяржавы гэтай так званай "новай" Еўропы ўсталі на бок ЗША. Дадатковым стымулам стала косаўскіх крызіс 1999 г., калі аказалася, што без дапамогі ЗША еўрапейскія краіны-члены НАТА не здольныя самастойна правесці паўнавартасную ваенную аперацыю. З прычыны гэтага, нават Вялікабрытанія прызнала неабходнасць таго, каб існавала магчымасць ажыццяўлення аперацый пад сцягам Еўрасаюза. Усё гэта стала штуршком да матэрыялізацыі Агульнай еўрапейскай палітыкі бяспекі і абароны. Ужо ў снежні 1999 Хельсінскі нараду Савета Еўрапейскага Саюза вызначыла "Галоўную мэту" для краін-членаў ЕС адносна іх магчымасцяў ажыццяўляць аперацыі па ўрэгуляванні крызісных сітуацый. Для гэтага ўжо да 2003 планавалася стварыць узброеныя сілы да 60 000 воінаў. Гэтыя войскі павінны дзейнічаць у адпаведнасці з так званым "Петерсберських задач" (былі распрацаваны адмыслова для ЗЕС), выкладзеных у Амстэрдамскай дамове 1997 Да іх ставяцца задачы па гуманітарнай дапамогі і выратавання; задачы па падтрыманні міру; задача для баявых падраздзяленняў падчас ўрэгулявання крызісных сітуацый, у тым ліку міратворчай дзейнасцю. Таксама пачыналі Камітэт па пытаннях палітыкі і бяспекі, пасада вярхоўнага прадстаўніка ЕС па пытаннях агульнай знешняй палітыкі і палітыкі бяспекі, які заняў былы генеральны сакратар НАТА Хаўер Салана [29, с. 43].
Зрэшты, дэкларацыямі усё і скончылася і для актывізацыі працэсу развіцця Еўрапейскай палітыкі бяспекі і абароны (ЕПБО) прыйшлося чакаць штуршку, якім стала трансатлянтычная крызіс сакавіка 2003 г. З прычыны рашэння ЗША праводзіць ваенную аперацыю ў Іраку без прадастаўлення мандата Савета Бяспекі ААН,