Праблемы бяспекі Міжземнамор'я ў 90-я гады
Дипломная работа - Экономика
Другие дипломы по предмету Экономика
?аін НАТА, Міжземнаморскага дыялогу і Стамбульскай ініцыятывы супрацоўніцтва.
Праблемы і задачы, якія стаяць перад НАТА ў Міжземнаморе і рэгіёне шырокага Блізкага Усходу зяўляюцца іншымі, але ніяк не менш або лягчэй чым тыя, што стаялі перад Альянсам ў пачатку наладжвання адносін супрацоўніцтва з краінамі Цэнтральнай і Усходняй Еўропы. Трансфармацыя адносін супрацьстаяння, якія існавалі ў часы халоднай вайны, у працэс інтэграцыі вышэйзгаданых краін у еўраатлантычныя структуры зяўляецца, безумоўна, уражлівым. Для пераадолення прадузятасцяў, выпраўленне скажонага ўспрымання і стварэння атмасферы ўзаемнага даверу і разумення з самага пачатку неабходна прыкласці вялікія намаганні, якія прадугледжвалі меры грамадскай дыпламатыі, супрацоўніцтва з урадавымі структурамі, а таксама дапамогу ў развіцці няўрадавых арганізацый, якія пачалі гуляць вядучую ролю ў грамадскіх абмеркаваннях .
Аналагічныя намаганні патрэбныя і сёння, калі гаворка ідзе аб наладжванні супрацоўніцтва з краінамі Міжземнаморя і Блізкага Ўсходу, што патрабуе не меншай увагі НАТА, чым пераадоленне наступстваў супрацьстаяння паміж Усходам і Захадам у пачатку 1990-х. Першым важным крокам у гэтым напрамку работы ў рэгіёне павінна стаць пашырэнне дзейнасці НАТА ў галіне грамадскай дыпламатыі пры падтрымцы краін-партнёраў [29, з.42].
У красавіку 1997 года на Мальце, якая сама мае шматвяковы досвед спецыфічнага буйнамаштабнага геапалітычнага пасрэдніцтва і зяўляецца, па словах яе прэмер-міністра Альфрэда Санта, мяжой паміж поўднем і поўначчу Міжземнаморя, прайшла Еўра-Міжземнаморская канферэнцыя. На гэтай канферэнцыі, якая стала свайго роду апагеем збліжэнне ЕС і арабскіх краін Паўднёвага і Ўсходняга Міжземнаморя, удзельнікі заявілі аб імкненні дасягнуць стабільнасці на паўднёвым беразе Міжземнага мора. Прычым, асабліва на гэтым настойвала Францыя, якая патрабуе гарантаванага доступу да энерганосьбітаў Паўночнай Афрыкі і прадухілення дэстабілізацыі палітычнай сітуацыі ва ўсім рэгіёне-басейне ў выпадку прыходу да ўлады ў паўднёвым Міжземнаморе ісламскіх интегристив [29, с. 42].
На гэты выпадак нядаўна было абвешчана аб наяўнасці французскага плана высадкі дэсанта чатырох еўрапейскіх дзяржаў на поўдні і ўсходзе Міжземнаморя. Гэтак жа, для магчымага ўзброенага ўмяшання ў справы Паўночнай Афрыкі і Блізкага Усходу, ЗША дыслакуюцца ў Неапалі свой 6-й флот.
Цікава, што Лівія ў сваім антыамерыканскай пафасе таксама падтрымлівае еўрапейскія імкнення магрибскую суседзяў, пра што прама і заявіў яе лідэр: Лівія поўная рашучасці супрацьстаяць ператварэнню ЗША ў сусветнага жандара ... Еўропа пад кіраўніцтвам Германіі стане антаганістам Амерыкі, яе прамым канкурэнтам ... [24, с. 49].
Еўропа, хоць і не гэтак катэгарычная, але і не зусім глухая да такога роду заклікаў. Ва ўсякім выпадку, Іспанія даўно дамагаецца, нягледзячы на ??відавочнае незадавальненне Вашынгтона, дыялогу НАТА не толькі з Усходняй Еўропай, але і з Маўрытанія, Марока, Тунісам, Егіптам, Іарданіяй, Ізраілем, а ў будучыні - і з Алжырам.
Зразумела, што жыццёва важныя інтарэсы Злучаных Штатаў не дазваляюць ім пасіўна назіраць за еўрапейскай экспансіяй на поўдзень. Жаданне краін Магрыба істотна актывізаваць дыялог Поўнач - Поўдзень прывяло да абвастрэння барацьбы за лідэрства паміж Еўропай і Амерыкай ў заходняй цывілізацыі (багатай Поўначы) па крайняй меры ў вызначэнні формы дыялогу і супрацоўніцтва з бліжэйшымі суседзямі еўрапейцаў з трэцяга свету. На думку аўтара, паказаныя канкурэнтная барацьба сведчыць не аб чым, як аб фактычным станаўлення шматпалярнасці ў свеце пасля заканчэння халоднай вайны [24, с. 51].
3.2 Міжземнаморя ў палітыцы Еўрапейскага Саюза і НАТА
Станаўленне адносін паміж НАТА і краінамі Міжземнаморя можна падзяліць на тры этапы. Першы пачаўся з ратыфікацыяй Вашынгтонскага дагавора, паколькі артыкул 6 асноватворнага дакумента арганізацыі непасрэдна адносіла "Алжырскія дэпартаменты Францыі" у зону дзеяння Паўночнаатлантычнага дагавора. У студзеня 1963 года 2. Заўвагі да Вашынгтонскай дамовы гэта становішча было канфіскавана ў сувязі з уступленнем Алжырам статусу незалежнай дзяржавы. У той час два міжземнаморскіх дзяржавы, якія ўступілі ў НАТА ў 1952 годзе - Грэцыя і Турцыя - ужо былі саюзнікамі "са стажам" [24, с. 66].
Другі этап доўжыўся з часоў дэкаланізацыі да канца халоднай вайны, у ходзе якой Міжземнаморя называлі "паўднёвым флангам" НАТА.
Падзенне Берлінскай сцяны, роспуск Арганізацыі Варшаўскага дагавора і распад Савецкага Саюза змянілі геапалітычную карту еўраатлантычнага рэгіёну і адзначылі пераход да трэцяга этапу развіцця адносін НАТА з краінамі Міжземнаморя. Калі Еўропа ў той час ужо стала на шлях абяднання і інтэграцыі, то Міжземнаморя ўсё больш ператваралася ў зону патэнцыйных канфліктаў, што было выклікана ростам ісламскага экстрэмізму ў Паўночнай Афрыцы і на Блізкім Усходзе, распаўсюджваннем зброі масавага знішчэння і пагаршэннем дэмаграфічнай сітуацыі. За паўтара дзесяцігоддзя, прайшло, адносіны паміж НАТА і краінамі Міжземнаморя развіваліся эвалюцыйна і цяпер агульная палітыка НАТА ў дачыненні да гэтага рэгіёну ўключае тры асноўных кампанента: Міжземнаморскі дыялог, Стамбульскай ініцыятыва супрацоўніцтва і ўдзел НАТА ва ўрэгуляванні сітуацыі ў Іраку.
Міжземнаморскі дыялог
У канцы 80-х і пачатку 90-х гадоў Францыя, Італія і Іспанія выступалі з ініцыятывамі па развіцці ?/p>