Ідэйныя вытокі і праблема чалавека ў філасофскім творчасці М.О. Бярдзяева
Дипломная работа - Философия
Другие дипломы по предмету Философия
?ярдзяева, ёсць безаблічная, агульная прырода. Такім чынам, не толькі закон неабходнасці адкідваецца філосафам, але і закон дабра, закон цилеобразности, што пидчиняе індывідуальную схільнасць маральнаму абавязку, не дазваляе ператвараць іншага чалавека толькі ў сродак для эгаістычных мэтаў.
Такім чынам, любая усеагульнасць ёсць для Бярдзяева безличностное пачатак, асоба вызначаецца як прынцыпова не ўсеагульны, як адзінкавае і адзінае [8, 8].
І далей, разводзячы паняцці чалавек і асоба, Бярдзяеў заўважыў, што чалавек пагружаны ў бурны акіян першожиття і рацыяналізаваць толькі часткова, унутраная сутнасць чалавека-мікракосм-патэнцыйна ўтрымоўвае ў сабе ўсю сусвет, усю сусветную гісторыю. Быць асобай, прызначэнне, задачы, ідэал чалавека. Асоба ёсць рэалізацыя ў прыродным індывіда яго ідэі, Божага задумы пра яе.
Не кожны, нават адораны, своеасаблівы чалавек зяўляецца складовай асобай. У чалавеку ёсць шмат не асобаснага : Радавога, гістарычнага, сацыяльнага, класавага, сямейнага, спадчыннага, спадчыннага, шмат агульнага. Асобасных і не асобаснае вядуць барацьбу ў чалавеку, што часцяком прыводзіць да няшчасця, катастрофы. У чалавеку прысутнічае і дэманічнае пачатак, якое чалавек можа прыняць замест Бога.
Найбольш ярка выказвае вобраз асобы рыцары. Вельмі далёкія ад асобы як буржуа, часам вельмі распухлы індывід, Так і пралетар, у якога чалавечая прырода найбольш адчужаная-Дэмакратычны стагоддзе-гэта стагоддзе мяшчанства-неспрыяльны для зяўлення моцных асоб [9, 9].
Чалавек, па Бярдзяева, істота, пераадольвае сябе ў свеце, вечны пратэстант супраць рэчаіснасці. З аднаго боку, яна змагаецца за асоба ў проціборстве са стыхіяй яна на баку логасу. З іншага боку, яна выступае супраць облегшень, якія накладаюцца асобай, імкнецца далучыцца да космасу таго, чалавек, якога яна выйшла. Паўстанне супраць бацькі (Единовий комплекс) прымае форму барацьбы супраць улады, розуму, нормы, закона. Таму Бярдзяеў кажа пра тое, што чалавек не можа быць зведзена толькі да сваёй знешнасці, фізічнай абалонкі, чалавек - гэта перш за ўсё дух і самасвядомасць. Фізічнае цела чалавека падпарадкоўвальнай законе натуральнай неабходнасці, але яе духоўны двайнік - знаходзіцца па-за усялякіх абмежаванняў.
Бясконцы дух чалавека прэтэндуе на Абсалютны, звыш прыродны антрапацэнтрызм, ён усведамляе сябе абсалютным цэнтрам не дадзенай замкнёнай Планетарнае сістэмы, а ўсяго быцця, усіх светаў [25,310].
Сам дух чалавека па прыродзе сваёй бясконцы і такім прыраўноўваецца бясконцым свету. А значыць памеры свету не памяншаюць сілу і значнасць чалавечага існавання.
Але Бярдзяеў пастаянна паказвае на бінарнага чалавечага існавання, ён бачыць яе ва ўсіх жыццёвых праявах чалавека. І ўсё ж дуалізм Бярдзяева не зяўляецца абсалютным - наадварот, ён набліжаецца да монизну: супрацьлегласці імкнуцца да збліжэння. Яно адбываецца да пэўнага моманту, пакуль некаторыя цэнтрабежныя сілы зноў не прымусяць гэтыя супрацьлегласці, якія знайшлі адзінства, разысціся, Адштурхнуць адзін ад аднаго. У светаадчуванні і светаразумення Бярдзяева, такім чынам прысутнічае пульсацыя. Бердяевська чалавек раздваенне, але не разарваная: нягледзячы ні на што яна захоўвае сваю цэласнасць.
Адсюль, дадзеная складанасць чалавечай прыроды дае магчымасць казаць аб хаосе, які мае месца ў чалавеку. Чалавек - істота, якое належыць да двух светаў, цялеснага, матэрыяльнага і духоўнага. Належачы да гэтых двух светаў, чалавек зяўляецца істотай супярэчлівай і такі, што парадаксальна спалучае ў сабе палярныя супрацьлегласці. Душа чалавека вечна знаходзіцца на ростанях, маючы перад сабой два шляхі, - да цела і духу. У гэтай вечнай двухбаковымі чалавечай істоты - яе лёс. Прызначэнне чалавека, значыць звесці гэтую дваістасць да адзінства. Чалавек можа пазнаваць сябе зверху і знізу, - запісвае Бярдзяеў, - са свайго святла, з боскага ў сабе пачатку, і спазнаваць са сваёй цемры, з стыхійна-несвядомага і сатанінскага ў сабе пачатку ... Чалавек зяўляецца супярэчлівай істотай, істотай вышэйшай ступені палярызаванае , высокай і нізкай, здольнай да велічы і падзенні, да вялікай любові і ахвяры і да вялікай жорсткасці і бязмежнага эгаізму ... У падсвядомых асновах кожнага чалавека, у яе нізкім зяўляюся агіднае, агіднае, патэнцыйна злачынную, але важна стаўленне да гэтага яе вышэйшай , глыбокага "я [10, 19].
Такім чынам, з аднаго боку, чалавек падаўлены сваімі патрэбамі і недахопамі, яна падаўлена прыродай, яна агорнутая матэрыяй, пачуццёвымі мэтамі і задавальненнямі, яна падпарадкавана натуральным цягай і запалам і захоплена імі, з другога боку, яна ўзвышаецца да вечных ідэй у царства думкі, дае сабе ў якасці свабоды усеагульным законы і сцвярджае сваю духоўнасць. З аднаго боку, чалавек зяўляецца жывёлай, але нават у сваіх жывёл функцыях яна не спыняецца на іх, як чамусьці істота (як паступае жывёла), але ўсведамляе іх, пазнае іх і узвышаецца да самасвядомасці. Гэтым чалавек змятае межы сваёй непасрэднасці і перастае быць жывёлам менавіта таму, што ведае, што яна жывёла, і такім чынам ён спазнае сябе як істоту духоўнае. Дзякуючы духу, чалавек выпала з жывёльнага свету. Сам факт існавання надзеленага розумам жывёлы - зяўляецца разрывам ў прыродным свеце.
Далей Бярдзяеў адзначае Праблема чалавека зусім не можа вырашыцца, калі яе разглядаць з прыроды і толькі ў суадносінах з прыродай. Зразумець чалавека можна толькі ў яе дачыненні да Бога. Нельга зразумець чалавека з таго, ?/p>