Гiсторыя Беларусi
Вопросы - История
Другие вопросы по предмету История
В»ыпая частка воiнаСЮ стала мелкiмi землеСЮладальнiкамi, што паступова страчвалi сваю незалежнаiь. Варвары прынеслi з сабой культуру апрацоСЮкi металаСЮ (зааморфны стыль арнаментаСЮ у ювелiрнай працы, вытворчаiь высокаякаснай зброi), гарбарнае майстэрства. У 843 г. РЖталiя выдзялiлася з iмперыi Карла Вялiкага як самастойная дзяржава (за выключэннем поСЮдня).
. Французскi шлях быСЮ характэрны для краiн, што СЮваходзiлi СЮ Рымскую iмперыю. Яны яшчэ захоСЮвалi асновы абшчынна-родавага ладу, калi пачалося пераСЮтварэнне правадыроСЮ плямёнаСЮ ва СЮладальнiкаСЮ феодаСЮ (вялiкiх надзелаСЮ зямлi), а вольных абшчыннiкаСЮ - у залежных сялян.
У VIII-X стст. у Франкскай дзяржаве панавала буйная феадальная вотчьша, якую апрацоСЮвалi калоны (зямельна залежныя сяляне) i сервы (асабiста залежныя сяляне).
. Для скандынаСЮска-рускай мадэлi генезiсу феадалiзму галоСЮнай рысай зяСЮляецца пераход ад першабытнай грамадска-эканамiчнай сiстэмы адразу да феадалiзму, мiнуючы класiчнае рабаСЮладанне (у цяжкiх клiматычных умовах утрыманне вялiкай колькаii рабоСЮ i выкарыстанне iх працы было эканамiчна нявыгадна. Таму на СЮсходнеславянскай тэрыторыi было распаСЮсюджана толькi патрыярхальнае рабства). У РЖХ-Х стст. уласнiкам зямель на Старажытнай Русi была дзяржава. Баяры атрымлiвалi зямлю СЮ часовае карыстанне або проста мелi права збору данi з пэСЮнай тэрыторыi за сваю службу. Таму баярства iмкнулася быць блiжэй да княжацкага двара, а не адасабляцца. Абшчына таго часу мела назву вервь, за сваю зямельную маемаiь яна рэгулярна плацiла падаткi (данiну). Феадальнае землеСЮладанне на Русi расло марудна, i толькi СЮ ХРЖ-ХРЖРЖ стст. адбылося разлажэнне дзяржаСЮнай формы маёмаii i СЮзнiкненне прыватна-феадальнай. Асновай землеСЮладання стала баярская вотчына, што пераходзiла СЮ спадчыну ад бацькi да сына. Большаiь насельнiцтва складалi вольныя сяляне - смерды. Палонныя рабы называлiся халопамi i маглi сябе выкупiць. Такi шлях развiцця феадалiзму быСЮ характэрны для Расii, Беларусi, часткi Украiны, Скандынавii, Усходняй Прыбалтыкi, часткова - шатландскага рэгiену.
. Мусульманскi тып развiцця феадальнай грамадска-эканамiчнай сiстэмы звязаны з узнiкненнем iсламу СЮ VII ст. i яго распаСЮсюджваннем у краiнах Блiзкага Усходу i ПаСЮночнай Афрыкi. Для плямёнаСЮ Аравiйскага паСЮвострава ён стаСЮ iягам iмклiвых захопаСЮ суседнiх тэрыторый. За VРЖРЖ-IХ стст. арабы захапiлi Блiзкi Усход, РЖран, Егiпет, Харэзм, Бухару, РЖспанiю, ПаСЮднёвую РЖталiю, Сiцылiю, Корсiку. Нягледзячы на СЮсе адмоСЮныя бакi арабскiх заваяванняСЮ, яны станоСЮча садзейнiчалi развiццю тэхнiкi iррыгацыi, гандлю, пашырэнню кола рамёстваСЮ, захаванню буйнах гарадоСЮ, перакладу на арабскую мову антычнай пiсьмовай спадчыны i яе захоСЮванню на працягу сярэднявечча (хрыiiянская царква па магчымаii знiшчала працы дзеячоСЮ антычнаii). Першыя 200 год арабы не прымушалi сiлай прымаць iслам, пры захаваннi людзьмi сваёй рэлiгii падаткi з iх проста падымалi СЮ пяць разоСЮ. Падобную эканамiчную верацярпiмаiь прымяняСЮ i князь Уладзiмiр пры хрышчэннi Русi.
. Усходнi шлях пераходу да феадалiзму назiраСЮся СЮ РЖндыi, Кiтаi, Персii, Сярэдняй Азii. Тут не iснавала класiчнай формы рабаСЮладання, а зямельныя феадальныя адносiны развiвалiся паступова. У РЖране пераход да сярэднявечча адбыСЮся падчас Сасанiдскай iмперыi СЮ III-VII стст., калi СЮсталявалася буйное латыфундыяльнае землеСЮладанне, зявiлiся саслоСЮi, залежнае сялянства. Прыкладна СЮ той жа час складвалiся феадальныя адносiны i СЮ РЖндыi. У V-VРЖРЖРЖ стст. паступова зменшылася доля рабскай працы, бо рабоСЮ адпускалi на волю i давалi зямлю (калоны). Большая частка вольных сялянабшчыннiкаСЮ стала феадальна залежнай, а саноСЮныя чыноСЮнiкi атрымлiвалi землi СЮ кармленне або спадчыннае валоданне. Вельмi значную ролю СЮ генезiсе феадалiзму РЖндыi адыгралi манастыры, якiя валодалi вялiкiмi зямельнымi гаспадаркамi i прымацаванымi да iх сялянамi. Усё гэта не перашкодзiла РЖндыi захаваць саслоСЮна-каставы лад, якi застаСЮся ад першабытнаii. У Кiтаi феадалiзм аформiСЮся значна раней - у II ст. пры дынастыi Хань, калi так званыя моцныя дамы, багатыя землеСЮладальнiкi, бралi пад свой патранат сялянскiя гаспадаркi, плацiлi за iх падаткi дзяржаве i атрымлiвалi за гэта ад сялян натуральную рэнту. У вынiку сяляне сталi асабiста залежнымi ад моцных дамоСЮ, адышлi пад iх суд. Прыкметай усталявання феадалiзму стала распаСЮсюджванне канфуцыянства, фiласофска-нарматыСЮнага вучэння, што падтрымлiвала новую грамадска-эканамiчную сiстэму, забяспечвала яе пераемнаiь. Кiтайскiя чыноСЮнiкi выхоСЮвалiся СЮ рамках вучэння Канфуцыя, атрымлiвалi спецыяльную адукацыю для дзяржаСЮнай службы i нават здавалi экзамены СЮ прысутнаii iмператара. Потым яны маглi займацца рэгiстрацыяй шлюбу, нараджэння, смерцi, збiраць падаткi i кiраваць дзяржавай на розных узроСЮнях улады. Пасля доСЮгай мiжусобiцы III-IV стст. (Траецарства) пачынаецца эпоха росквiту лакальнай Кiтайскай цывiлiзацыi. Развядзенне рысу, градкавае земляробства прасунулася далёка на поСЮнач, што дало магчымаiь забяспечыць узросшае насельнiцтва гарадоСЮ прадуктамi. Хуткае развiццё гандлю, грашовай сiстэмы i банкаСЮ прывяло да СЮвядзення першых пераводных банкаСЮскiх чэкаСЮ у VII ст. З адкрыццём друкарскага станка СЮ IX ст. бурна развiлося кiтайскае кнiгадрукаванне. Для параСЮнання, у ЕСЮропе друкарскi станок набыСЮ распаСЮсюджванне толькi СЮ сярэдзiне XV ст.
У пераходны перыяд да сярэднявечнай цывiлiзацыi ва СЮсiх краiнах назiралася аднолькавая тэндэнцыя - перасялянне народаСЮ, мiграцыя. Пачалося гэта з вялiкай