Гiсторыя Беларусi
Вопросы - История
Другие вопросы по предмету История
аходзiла на коii, i пры раскопках робiцца СЮражанне, быццам коii спецыяльна фарбавалi. З дзейнаiю iндаеСЮрапейцаСЮ звязваюць арнамент, якiм упрыгожвалi посуд, - адбiткi шнура, накручанага на палачку. Такi арнамент называСЮся шнуравым, а археалагiчная культура - культурай шнуравой керамiкi. З сярэдзiны бронзавага веку тэрыторыя Беларусi СЮвайшла СЮ арэал культур сярэднедняпроСЮскай, вiсла-нёманскай, шнуравой керамiкi Палесся, а таксама паСЮночна-беларускай.
Паходжанне тэрмiна "балты" звязваюць з лацiнскай назвай вострава на поСЮначы ЕСЮропы, якi апiсаСЮ Плiнiй Старэйшы (I ст. н.э.). Словы з коранем "балты" сустракаюцца СЮ германскага хранiста Адама Брэменскага (РЖРЖ ст.), у прускiх хронiках, старажытнарускiх i беларуска-лiтоСЮскiх летапiсах XIV - XVI стст. У навуковы СЮжытак тэрмiн "балты" СЮведзены нямецкiм лiнгвiстам Г.Несельманам у 1845 г.
АсноСЮным тыпам пасяленняСЮ балтаСЮ былi СЮмацаваныя гарадзiшчы, якiх на тэрыторыi Беларусi налiчвалася каля тысячы. Па даных археолагаСЮ, на адным гарадзiшчы жыло СЮ сярэднiм ад 50 да 75 чалавек. Агульная колькаiь насельнiцтва СЮ бронзавым веку магла быць у памерах ад 50 да 75 тыс. чалавек. 3 развiццём земляробства гарадзiшчы змянiлiся адкрытымi селiшчамi-вёскамi, дзе жылi некалькi вялiкiх, а потым i малых семяСЮ.
Такiм чынам, балцкi этап этнiчнай гiсторыi Беларусi - гэта час распаСЮсюджання на беларускiх землях iндаеСЮрапейцаСЮ з iх асноСЮнымi заняткамi - земляробствам i жывёлагадоСЮляй, час iнтэнсiСЮнай асiмiляцыi мяiовага неалiтычнага насельнiцтва, у тым лiку i фiна-угорскага на поСЮначы Беларусi. Мяiовае неалiтычнае насельнiцтва паступова трансфармавалася СЮ iндаеСЮрапейцаСЮ-балтаСЮ, адначасова аказваючы пэСЮны СЮплыСЮ на iх мову i культуру.
Пытанне 4
ЗяСЮленне на тэрыторыi Беларусi славян (IV-V стст. н.э.) было вынiкам апошнiх хваляСЮ вялiкага перасялення народаСЮ.
Прарадзiму славян трэба шукаць памiж тэрыторыямi, якiя СЮ III - II тысячагоддзi да н.э. займалi, з аднаго боку, германцы (Ютландыя i ПаСЮднёвая Скандынавiя), а з другога - балты (Беларусь, Прусiя, Лiтва, Латвiя) - гэта тэрыторыя памiж Эльбай, Вiслай i Нёманам.
У II тысячагоддзi да н.э. германскiя плямёны злучылiся з балцкiмi i адрэзалi славян ад мора. Пасля другога "вялiкага перасялення народаСЮ", звязанага з распадам Рымскай iмперыi, пад нацiскам плямён готаСЮ i гунаСЮ у IV - VII стст. н.э. адбываецца значнае пашырэнне славянскага арэала, якое суправаджалася моСЮнай i этнiчнай дыферэнцыяцыяй славян.
Частка славян са сваёй прарадзiмы пачала рухацца на СЮсход, дайшла да Дняпра, i СЮ VI - VII стст. на тэрыторыi сучаснай украiнскай Валынi (паСЮночна-заходняя Украiна) сфармiравалася новая галiна славян - усходнiя славяне. На гэтай тэрыторыi СЮсходнiя славяне знаходзiлiся да VIII - IX стст., потым яны засялiлi вялiкiя абшары Усходняй ЕСЮропы - да Дона, Акi, вярхоСЮяСЮ Волгi (сёння гэта рускiя, беларусы, украiнцы).
У VI - VII стст. пачалося пранiкненне славян у балцкi арэал. У VIII - IX стст. адбываецца масавае рассяленне славян у балцкiм арэале на тэрыторыi Беларусi - спачатку СЮ верхнiм цячэннi рэк Случ i Арэса, на правым беразе Дняпра, потым на Бярэзiне.
У летапiсах называюцца каля 15 усходнеславянскiх супольнаiяСЮ, якiя рассялiлiся на тэрыторыi сучаснай Беларусi, Расii i Украiны. Гэта дрыгавiчы, радзiмiчы, крывiчы, вяцiчы, бужане, паляне, драСЮляне, валыняне i iнш. Пазней яны СЮвайшлi ва СЮсходнеславянскае дзяржаСЮнае абяднанне - КiеСЮскую Русь.
Большая частка балцкага насельнiцтва была асiмiлявана, другая - знiшчана цi выцiснутая на паСЮночны захад, у Прыбалтыку, дзе прыняла СЮдзел у фармiраваннi этнiчных лiтоСЮцаСЮ i латышоСЮ. Трэцяя частка балцкага насельнiцтва працягвала жыць на сваiх былых меiах. Асiмiляцыя гэтай часткi балтаСЮ славянамi на тэрыторыi Беларусi працягвалася да XII - XIII стст. i нават пазней.
Дрыгавiчы займалi большую частку ПаСЮднёвай i значную частку Сярэдняй Беларусi. У "Аповеii мiнулых гадоСЮ" адзначаецца, што яны жылi памiж Прыпяццю i Заходняй Дзвiной. У iх культуры пераважалi славянскiя элементы. Аднак у iх культуры зафiксаваны i балцкiя элементы - спiральныя пярiёнкi , змеегаловыя бранзалеты , падковападобныя спражкi. Да балцкiх вытокаСЮ адносiцца звычай пахавання нябожчыкаСЮ у драСЮляных дамавiнах-церамах.
Тэрмiн "дрыгавiчы" СЮяСЮляе сабой славянiзаваную назву былой, даславянскай формы, якая азначала групу балцкага насельнiцтва СЮ адпаведнаii з асаблiваiю тэрыторыi пражывання на балоцiстай тэрыторыi ("дрыгве"). З геаграфiчнай асаблiваiю тэрыторыi дрыгавiчоСЮ звязана i паходжанне слова "дрыгва" СЮ беларускай мове, што СЮ перакладзе на рускую азначае "трясина".
Радзiмiчы, паводле звестак з "Аповеii мiнулых гадоСЮ", займалi землi памiж Дняпром i Дзясной. АсноСЮны арэал iх рассялення - басейн р. Сож. Як i дрыгавiчы, радзiмiчы сфармiравалiся СЮ вынiку змяшэння славянскага i балцкага насельнiцтва, асiмiляцыi апошняга. У культуры пераважалi славянскiя элементы. Мова была славянская. Разам з тым СЮ археалагiчных помнiках адзначаны i балцкiя элементы: шыйныя грыСЮны, бранзалеты са стылiзаванымi змяiнымi галовамi, прамянёвыя спражкi.
Летапiсная легенда аб паходжаннi радзiмiчаСЮ выводзiць iх заснаванне ад мiфiчнай асобы Радзiма. На думку шэрага аСЮтараСЮ, тэрмiн "радзiмiчы" выяСЮляе блiзкаiь з балцкiм тэрмiнам "знаходжанне".
Крывiчы займалi поСЮнач Беларусi i суседнiя раёны Падзвiння i ПадняпроСЮя (ПскоСЮшчыну i Смаленшчыну). Яны жылi СЮ вярхоСЮях рэк -Заходняй Дзвiны, Дняпра i Ловацi - i былi найбольш шматлiкiм у?/p>