Гiсторыя Беларусi
Вопросы - История
Другие вопросы по предмету История
?ходнеславянскiм насельнiцтвам. Культура крывiчоСЮ дзялiлася на дзве вялiкiя групы: полацка-смаленскую i пскоСЮскую.
У этнiчным аблiччы пераважалi славянскiя рысы. Мова была славянскай. Да балцкiх элементаСЮ у культуры крывiчоСЮ трэба аднеii бранзалеты са змяiнымi галовамi, спiральныя пярiёнкi, грыСЮны балцкага тыпу i г.д.
Што да назвы "крывiчы", дык iснуе некалькi гiпотэз. Адны вучоныя (гiсторык В.ЛастоСЮскi) выводзяць назву "крывiчы" ад слова "кроСЮ"; тады яе можна разумець як "сваякi па крывi", "крэСЮныя". Вядомы гiсторык С.М.СалаСЮёСЮ iвярджаСЮ, што назва "крывiчы" звязана з характарам мяiоваii, якую займала гэта супольнаiь (узгоркаватая, няроСЮная - крывiзна). Вялiкая група вучоных (археолаг П.М.ТраццякоСЮ, гiсторык Б.А.РыбакоСЮ, беларускi фiлолаг i гiсторык М.РЖ.Ермаловiч) iвярджаюць, што СЮ назве "крывiчы" захавалася iмя язычнiцкага першасвяшчэннiка Крыва-Крывейты.
Такiм чынам, звесткi археалогii, мовазнаСЮства, антрапалогii сведчаць пра тое, што раннесярэдневяковыя этнiчныя супольнаii дрыгавiчоСЮ, радзiмiчаСЮ, крывiчоСЮ сфармiравалiся СЮ вынiку змяшэння, сiнтэзу славянскiх i балцкiх груп насельнiцтва. У iх культуры i мове пераплялiся славянскiя i балцкiя элементы з перавагай славянскiх рыс. Менавiта крывiчы, дрыгавiчы, радзiмiчы, а не наступныя этнiчныя супольнаii СЮтрымлiвалi СЮ сабе балцкi субстрат.
Дрыгавiчы, крывiчы-палачане, радзiмiчы зяСЮлялiся тэрытарыяльнымi культурна-этнiчнымi супольнаiямi i не сфармiравалiся СЮ народнаii. Яны СЮяСЮлялi сабой не плямёны, як у раннiм жалезным веку, а протанароднаii ("народцы") i адначасова пачатковыя дзяржаСЮныя СЮтварэннi, цi протадзяржавы.
Дрыгавiчы, крывiчы-палачане, радзiмiчы паступова СЮцягвалiся СЮ працэс фармiравання беларускай народнаii. Прычым трэба адзначыць, што памiж славянамi i балтамi мелi меiа i мiрнае суiснаванне, i ваенныя сутыкненнi, i асiмiляцыйныя працэсы. Асiмiлявалi не толькi славяне балтаСЮ, але СЮ шэрагу выпадкаСЮ славяне былi асiмiляваныя балтамi.
Мелi меiа iстотныя адрозненнi гэтых працэсаСЮ на СЮсходзе i захадзе Беларусi. На СЮсходзе былi вельмi моцныя сувязi славянскай, балцкай i суседняй фiна-угорскай культуры, якiя доСЮга ажыццяСЮлялiся СЮ межах шырокай паласы, i працяглаiь iх была вельмi вялiкай. У заходнiх рэгiёнах Беларусi СЮсходнеславянскiя супольнаii дрыгавiчоСЮ, валынян, крывiчоСЮ суседнiчалi i суiснавалi з усходнебалцкiмi (лiтоСЮскiмi), заходнеславянскiмi (мазавецкiмi), заходнебалцкiмi (яцвяжскiмi) плямёнамi. У адрозненне ад балтаСЮ, якiя жылi на тэрыторыi сучаснай Беларусi i Смаленшчыны i былi
Асiмiляваны славянамi, балцкiя плямёны ПаСЮднёва-Усходняй Прыбалтыкi сталi асновай, на якой склалiся народнаii: лiтоСЮцы, латышы, прусы, яцвягi. Па мове балты гэтага рэгiёна падзялялiся на заходнiх (прусы, яцвягi) i СЮсходнiх (лiтоСЮцы, латышы, куршы i iнш.). Тэрыторыю памiж Нёманам i вярхоСЮямi р.НараСЮ насяляла група яцвяжскiх плямён - судзiнаСЮ, дайновы, паляксянаСЮ i СЮласна яцвягаСЮ. РЖх мова была пераходнай памiж балцкiмi i славянскiмi мовамi. У заходнiм рэгiёне Беларусi доСЮга пражывалi асобныя балцкiя i змешаныя балцка-славянскiя групы насельнiцтва. У IX - XI стагоддзях балцка-славянская мяжа праходзiла па лiнii Гродна - Лiда - РЖСЮе - Вiлейка - Мядзель - БраслаСЮ. У XII - XIII стст. яна адсунулася далей на захад i паСЮночны захад да сучаснай Лiтвы i Латвii. Важна таксама адзначыць, што змяшэнне балтаСЮ са славянамi адбывалася не толькi на тэрыторыi Беларусi, але i на тэрыторыi Лiтвы i Латвii. Так, у складзе лiтоСЮскай народнаii аСЮкштайтаСЮ выдзяляецца лакальная група дзукаСЮ, у якой шмат агульнага з беларусамi.
Акрамя балцкага насельнiцтва на фармiраванне беларускага этнасу аказалi пэСЮны нязначны СЮплыСЮ асобныя групы цюркскага насельнiцтва (татары), якiя пасялiлiся на тэрыторыi Беларусi СЮ канцы XIV - пачатку XV ст.
Пытанне 5
Паняцце сярэднявечча было СЮведзена iтальянскiмi гуманiстамi СЮ XV ст. i азначае перыяд у гiсторыi чалавецтва, якi раздзяляе антычнаiь i Адраджэнне. Традыцыйная класiфiкацыя сярэднявечча выглядае так: ранняе V-Х стст., класiчнае - ХРЖ-ХV стст., позняе - XVXVII стст. Пераход ад антычнай да сярэднявечнай цывiлiзацыi з феадальнай грамадска-гiстарычнай сiстэмай у ЕСЮропе заняСЮ V-VРЖРЖРЖ стст. Феадалiзм - гэта грамадска-гiстарычная сiстэма, якая характарызуецца прыналежнаiю СЮсiх зямель феадалам, марудным развiццём тэхнiкi, асабiстай залежнаiю сялянства, прымацаваннем сялян да зямлi, натуральнай гаспадаркай. Вылучаецца некалькi тыпаСЮ, або шляхоСЮ, станаСЮлення феадалiзму:
. Вiзантыйскi - усталяванне феадальнага ладу было адзначана суiснаваннем дзяржаСЮнай, феадальнай, сялянскай, абшчыннай уласнаii. Усходнерымская, або Вiзантыйская, iмперыя здолела захаваць культурную антычную спадчыну (у асноСЮным грэчаскую) з гарадской цывiлiзацыяй, моцным юрыдычным рымскiм правам i рабаСЮладаннем. Працягвалi развiццё гарады Канстанцiнопаль (Царград), Александрыя, Антыёхiя, Эфес, Цiр, Бейрут. Былi арганiзаваны карпарацыi вольных рамеснiкаСЮ, гандляроСЮ, судаСЮладальнiкаСЮ.
. РЖтальянскi тып развiцця феадалiзму быСЮ найбольш цяжкi i разбуральны. У V ст. Заходнерымская iмперыя была захоплена варварамi, якiя СЮжо адчулi СЮплыСЮ iранскай, азiяцкай культур. АдкiнуСЮшы спачатку за непатрэбнаiю вялiкую частку антычнай культуры i дасягненнi яе цывiлiзацыi, варвары да IX ст. адрадзiлi рамёствы, аднавiлi мiжнародныя гандлёвыя сувязi, замацавалi iерархiю феадальных зямельных адносiн. Вярхi захопнiкаСЮ пераСЮтварылiся СЮ буйных землеСЮладальнiкаСЮ, а бо?/p>