Фiласофiя сярэднявечча
Информация - Философия
Другие материалы по предмету Философия
?но iснуе паза часам. Такое быццё СЮяСЮляецца простым i непадзельным. Тут адсутнiчае нешта магчымае, а прадстаСЮлена адно актуальнае, наяСЮнае.
АСЮгуiiн прымае погляд Арыстоцеля, згодна з якiм матэрыя СЮяСЮляе чыстую магчымаiь. На гэтай падставе ён робiць выснову, што сапраСЮды iснае цi бог нематэрыяльныя. Яно не толькi паза часам, але i паза прасторай. Тым самым забяспечваецца яго паСЮсюдная прысутнаiь. Нематэрыяльнае быццё не можа быць аформленым. Па неабходнаii яно аказваецца "чыстай" формай. Будучы абсалютным быццём, бог выступае СЮ якаii субстанцыi, што служыць крынiцай i зыходнай прычынай усякага iншага адноснага быцця.
Зменлiвыя рэчы карэнным чынам адрознiваюцца ад нязменнага быцця сваёй складанаiю. АСЮгуiiн прызнае iх таксама субстанцыямi, таму што яны зяСЮляюцца субектамi сваiх улаiiваiяСЮ. Толькi iх субстанцыянальнаiь ужо адносная.
Усе зменлiвыя субстанцыi складаюцца з формы i матэрыi. Гэта датычыцца нават беiялесных утварэнняСЮ. Але матэрыя iх ужо духоСЮнага кшталту. Да беiялесных утварэнняСЮ АСЮгусiтiтт адносiць душы. Унутраная форма забяспечвае адзiнства рэчы i выражае ступень паСЮнаты бьшця апопшяй. Праз форму зменлiвыя рэчы далучаюцца да нязменнага бьшдя.
АСЮгуiiн цалкам упэСЮнены СЮ абектыСЮнаii прыроды. Характэрнай яе асаблiваiю фiлосаф лiчыць iснаванне СЮ часе. А~калi"так, то гэта не самадастатковае быццё. Свет павiнен мець знешнюю вытворчую прычыну, якая знаходзiцца СЮ вечнай субстанцыi.
Як самадастатковая субстанцыя бог вьшлючаны з фатальнага кола пераменаСЮ. Актам свабоднай волi ён творыць свет. I матэрыя, i форма ствараюцца iм з нiчога. Вось чаму адбiтак нiштожаii заСЮважаецца на СЮсiх рэчах.
У боскай субстанцыi адвеку змяшчаюцца iдэi, што служаць узорамi рэчаСЮ, якiя ствараюцца. АСЮгуiiн трымаецца думкi, што СЮсе рэчы i падзеi былi створаны богам йдрнзуСЮ выглядзе нейкага насення, змешчанага СЮ матэрыю. Нiбы цяжарная мацi, матэрыя выношвае СЮ сабе зародышы будучых рэчаСЮ. Кожная зява натуральным шляхам, калi настае адпаведны час, развiваецца з зерня i займае сваё меiа СЮ свеце.
Вялiкую цiкаваiь выклiкала СЮ АСЮгуiiна пытанне аб узаемнай дапасаванаii прыродных зяваСЮ i мэтазгоднаii рэчаiснаii. У новы час яно прыцягне СЮвагу знакамiтага Лейбнiца, i толькi сёння, СЮ век кампютарных тэхналогiяСЮ, будзе асэнсавана яго сапраСЮды бяздонная глыбiня. Сам АСЮгуiiн вырашаСЮ гэтае пытанне згодна з прынятай парадыгмай так: гарманiчная сувязь таго, што адбываецца СЮ прыродзе, абумоСЮлена СЮзаемнай адпаведнаiю боскiх iдэяСЮ, на падставе якiх створаны свет. ПастаноСЮка хрыiiянскiм фiлосафам такой значнай праблемы, хоць i засталася далёка не вырашанай iм самiм, зяСЮляецца вялiкай яго заслугай.
АСЮгуiiн заСЮважыСЮ, што СЮладкаваны пэСЮным чынам свет мае свой рытм iснавання лкому падпарадкоСЮваюцца рух планетаСЮ, змена сезонных цыклаСЮ, подых жывой iстоты i г.д. Таму гармонiя прыродных зяваСЮ выражаецца лiкам i мерай. Усё гэта ён лiчыСЮ бачнымi праявамi часу.
АСЮгуiiн зусiм iнакш вырашае праблему часу, чым ягоныя папярэднiкi. Ёц адмаСЮляецца ад панаваСЮшага СЮяСЮлення аб цыклiчнаii часу. Цыклiчнае тлумачэнне гэтага фенамену нiчога не дае для СЮразумення гiсторыi падзеяСЮ. Рэальны
час незваротны, таму гiсторыя нiколi поСЮнаiю не паСЮтараецца, яна мае лiнейны характар. Гэта выдатнае адкрыццё стварыла неабходныя СЮмовы для асэнсавання адкрытаii быцця, унiкальнаii кожнай падзеi i невычарпальнай разнастайнаii свету, якi бесперапынна аднаСЮляецца.
Чалавек i грамадства. Творчаiь АСЮгуiiна сённяшняму чытачу цiкавая тым, што ён не проста разважаСЮ аб боге, космасе i гiсторыi прыроды, фiлосаф настойлiва спрабаваСЮ зразумець лёсавызначальныя, або на сучаснай мове экзiстэнцыяльныя, праблемы: сутнаiь чалавека, сэнс жыцця, стан шчаiя, роля сумлення, мэта гiсторыi i г.д.
АСЮгуiiн падкрэслiвае высокую годнаiь чалавека, якi падобны богу. Але чалавек iстота супярэчлiвая. Ужо яго паходжанне з нiшто тоiць пагрозу псавання i смерцi ён цягнецца да небыцця. Але гэта адна магчымаiь смерцi. Толькi грэхападзенне, зразумелае як ганарлiваiь i адыход ад бога, робiць такую магчымаiь рэальнай.
Чалавек складаецца з цела i душы. Створаная Богам, як i цела, душа бессмяротная. Яна павiнна клапацiцца аб целе. Адзiнства душы i цела надае чалавеку асобы статус у сусветнай iерархii. Ён змяшчае СЮ сабе СЮсе магчымаii астатняга свету: здольнаiь адчуваць, рухацца, мыслiць. Алрача таго, ён умее карыстацца прыродаю. РаспрацоСЮка гэтай выдатнай думкi знойдзе працяг на мяжы мiнулага i сучаснага стагоддзяСЮ СЮ творчаii некаторых расiйскiх фiлосафаСЮ.
АСЮгуiiн бачыць, што жыццё людзей, iх справы прасякнуты мноствам рознанакiраваных пачуццяСЮ любовi i нянавiii, надзеi i раiаравання, вiньi i збаСЮлення i г.д. Так ён сутыкаецца з фундаментальнай праблемай дабра i зла. У яе вырашэннi фiлосаф трымаецца антыманiхейскай пазiцыi. Зло не мае сваёй прычыны. Яно зяСЮляецца там, дзе рэчы пазбаСЮлены паСЮнаты быцця. Абсалютнае зло гэта нiшто. Што датычьпша маральнага зла, то ягоным пачаткам служыць недасканалаiь чалавечага розуму i волi. Разбэшчанаiь волi i няздольнаiь розуму падпарадкаваць сабе скажоныя страii вось шлях да злых учынкаСЮ. Свабода волi адчыняе дзверы злу, але ж яна дазваляе i пазбегчы яго.
АСЮгуiiн уводзiць у фiласофiю паняцце любовi, якую разумее як чалавечую праяву касмiчнай сiлы, што прыцягвае рэчы на iх натуральныя меiы. Нашы паводзiны абумоСЮлены тым, што мы любiм. Як вядома, чалавека вылучаюць саваныя аднос?/p>