Фiласофiя сярэднявечча
Информация - Философия
Другие материалы по предмету Философия
эгорыя веры, якая адлюстроСЮвае пазарацыянальны шлях спаiiжэння рэчаiснаii, становiцца адной з цэнтральных у хрыiiянскай фiласофii. Цертулiян заСЮважае, здараецца, калi мудраiь свету выглядае бязглуздаiю пад нацiскам жыццёвых праблемаСЮ, тады патрэбна развязваць складаныя вузлы СЮзнiкшых калiзiяСЮ iншым чынам: тое, што прызнавалася бязглуздаiю, павiнна стаць мудраiю. А для гэтага неабходна вера. Цертулiян падводзiць вынiк падобным разважанням знакамiтым афарызмам "Верую, таму што абсурдна". Ён правiльна зразумеСЮ, за тым, што часам падаецца нам абсурдным, можа хавацца вялiкая i глыбокая тайна.
Палкi абаронца хрыiiянства Тэафiл выстаСЮляе цiкаСЮныя аргументы наконт веры наогул i рэлiгiйнай веры СЮ прыватнаii. Ён зазначае, што СЮсякая справа i СЮсякiя веды пачынаюцца з веры. Цi атрымае земляроб ураджай, калi не даверыць зерне глебе? Хто адважыцца пераплыць мора без упэСЮненаii, што карабель вытрымае вандроСЮку? Якi хворы здольны вылечыцца, калi спярша не паверыць урачу? Якой навукай можна авалодаць, не даверыСЮшыся настаСЮнiку? Тым больш, пераконвае ён, неабходна верыць богу.
Першы грунтоСЮны аналiз суадносiнаСЮ памiж верай i ведамi ажыццявiСЮ Клiмент Александрыйскi. Ён паспяхова пазбягае распаСЮсюджаных у той час крайнiх меркаванняСЮ, выражаных у альтэрнатыве: альбо вера самадастатковая зява, што робiць непатрэбнымi СЮсякiя веды, альбо iснуюць нейкiя асобныя веды, якiя выключаюць усялякую веру. Клiмент iвярджае аднолькавую неабходнаiь таго i другога.
Веды, згодна з вучэннем Клiмента, маюць вялiкую каштоСЮнаiь. Яны даюць нам разуменне рэчаСЮ, раскрываюць суадносiны людзей з богам i светам. Але веды не iснуюць апрача веры. Элементы веры заСЮсёды прысутнiчаюць у ведах. РЖх можна знайii СЮ зыходных аксiёмах, у iнтуiтыСЮных меркаваннях, у навуковых дапушчэннях i г.д. Клiмент перакананы, што iснуе непарыСЮнае адзiнства ведаСЮ i веры. Вера без ведаСЮ, як падмурак без будынка. Але СЮ яе ёiь свае перавагi. Вера накшталт згорнутых ведаСЮ, якiя мы атрымлiваем як дар, i доказы тут залiшнiя. Акрамя таго, вера даступная СЮсiм, чаго не скажаш аб ведах.
Зразумела, даследаванне веры апалагетамi мела на мэце перадусiм апраСЮданне рэлiгiйнага светапогляду. Без яе СЮсе разважаннi аб патойбочным свеце робяцца вельмi праблематычнымi. Важна, аднак, што СЮпершыню было распачата вывучэнне пазарацыянальных формаСЮ спаiiжэння рэчаiснаii i выказаны глыбокiя меркаваннi адносна меiа фенамена веры СЮ духоСЮнай культуры грамадства.
Такiм чынам, на пачатку першага тысячагоддзя сфармавалася хрыiiянская рэлiгiйная фiласофiя. Вызначальнымi фактарамi яе станаСЮлення аказалiся, папершае, наяСЮнаiь у Рымскай iмперыi, дзе адбываСЮся гэты працэс, развiтай фiласофскай традыцыi, i падругое, унутраная патрэба СЮмацавання хрыiiянскай iдэалогii. Пачатковы этап сярэднявечнай фiласофii адзначаСЮся наступнымi акалiчнаiямi:
пераацэнка каштоСЮнаiяСЮ антычнага грамадства; стварэнне тэарэтычнага светапогляду, сэнсавым
цэнтрам якога зяСЮляецца iдэя бога;
спроба распрацаваць праблему веры як неабходнага элемента культуры.
Створаны апалагетамi сiнкрэтычны рэлiгiйнафiласофскi стыль мыслення будзе дамiнаваць на працягу СЮсяго сярэднявечча. Аб iх захаваецца памяць як аб першых мыслiцелях, абаранiСЮшых у выключна цяжкiх умовах сацыяльнакультурных пераменаСЮ права фiласофii на iснаванне.
5. РаспрацоСЮка фiласофскай парадыгмы
Пасля Нiкейскага сабору фармуюцца класiчныя СЮзоры сярэднявечнай фiласофii. Менавiта на гэтым этапе патрыстыкi былi распрацаваныя тыя iдэi бога i свету, чалавека i грамадства, пазнання i веры, якiя на шмат стагоддзяСЮ вызначаць стыль еСЮрапейскага мыслення. Фармаванне сярэднявечнай фiласофскай парадыгмы звязана найперш з творчаiю Аланаса Александрыйскага, Рыгора Назiанзiна, Рыгора Нiскага i АСЮрэля АСЮгуiiна.
Асаблiва каларытнай i маштабнай постаццю сярод распрацоСЮшчыкаСЮ вызначальных iдэяСЮ хрыiiянскай фiласофii, безумоСЮна, зяСЮляецца АСЮгуiiн. НарадзiСЮся ён у г. Тагаiе, што СЮ ПаСЮночнай Афрыцы, у сямi рымскага патрыцыя. Юнацкiя гады АСЮгуiiна праходзiлi СЮ бесклапотных вясёлых забавах. Ён навучаСЮся рыторыцы, а неСЮзабаве i сам стаСЮ выкладчыкам красамоСЮства. Жыццёвы шлях АСЮгуiiна СЮяСЮляе складаную духоСЮную эвалюцыю. Спачатку ён трымаецца язычаскiх поглядаСЮ. Затым спрабуе знайii iiiну СЮ манiхействе, але раiароСЮваецца i робiцца скептыкам. РЖмкненне да духоСЮнай трывалаii абумовiла яго працяглае захапленне неаплатанiзмам. Нарэшце, ужо СЮ сталым узроiе, ён прымае хрыiiянства i становiцца яго заСЮзятым прыхiльнiкам.
Аднак здабыткi духоСЮнага развiцця, атрыманыя на розных яго этапах, назаСЮсёды застануцца СЮ памяцi АСЮгуiiна. Перапрацаваныя творчай думкай аСЮтара, яны СЮзнаСЮляюцца на старонках "Споведзi", багата прадстаСЮлены СЮ iншых кнiгах. Пераход на пазiцыi хрыiiянскага светаразумення зусiм не азначаСЮ для АСЮгуiiна забыццё антычнай культуры: ён заСЮсёды быСЮ яе вытанчаным цанiцелем.
Найвялiкшай знаходкай АСЮгуiiна зяСЮляецца iдэя развiцця. Яна невядомая антычным аСЮтарам. У гэтым хрыiiянскi фiлосаф пайшоСЮ значна далей сваiх язычаскiх палярэднiкаСЮ.
Бог i свет. Прадметам трывалага iнтарэса АСЮгуiiна зяСЮляецца быццё. Ён згодны з неаплатанiзмам, што сапраСЮднае быццё павiнна вызначацца нязменнаiю, саматоеснаiю i вечнаiю. Але калi СЮ Плоцiна гэта адзiнае, якое пануе над светам, то СЮ АСЮгуiiна гэта бог. Паколькi заСЮсёды роСЮнае сабе быццё абсалютна i нязменна, пастолькi ?/p>