Фiласофiя сярэднявечча
Информация - Философия
Другие материалы по предмету Философия
тала "Споведзь" АСЮгуiiна АСЮрэля (Блажэннага). РЖснавала перакананне, што спаiiжэнне душы неабходна для ачышчэння сумлення. Такая незвычайная пгчыраiь самааналiзу не была дасягнута нiякай iншай эпохай.
Сярэднявечная фiласофiя як бы вырвала чалавека з касмiчнай зададзенаii быцця, што было характэрна для антычнага светаразумення. Мыслiлася, чалавек падобны богу. У яго ёiь розум i воля, яму СЮлаiiвае сумленне. Усё гэта цесна звязана мiж сабой, а сам чалавек аказваецца асобнай адзiнкай: ён непадзельная iстота. Паступова фармуецца СЮяСЮленне аб "унутраным" чалавеку. Гэта быСЮ важны крок да СЮсведамлення чалавекам сваёй самастойнаii i свабоды, што стала iстотнай перадумовай яго станаСЮлення як субекта асэнсаванай творчай дзейнаii.
У развiццi сярэднявечнай еСЮрапейскай фiласофii вьфазна вылучаюцца два этапы: патрыстыка i схаластыка. Патрыстыка (лац. бацька) выпрацавала спецыфiчны стыль мыслення, характэрны для гэтай фiласофii, выставiла асноСЮныя яе праблемы, увяла СЮ абарот новыя паняццi. Апрача таго, яна стварыла сiмвалiчны менталiтэт, сутнаiь якога СЮ iншасказальным тлумачэннi свяпгчэнных кнiгаСЮ i меркаваннi, нiбы любая зява змяпгчае СЮ сабе апрача таго, што мы СЮ ёй непасрэдна заСЮважаем, яшчэ нейкi патаемны найвышэйшы сэнс. Схаластыка, насупраць, болып арыентавалася на рацыянальнае вытлумачэнне рэлiгiйных iдэяСЮ i сiстэматызацыю разглядаемых палажэнняСЮ. Вельмi паказальна, што на працягу СЮсяго развiцця сярэднявечнай фiласофii побач з рацыянальным аналiзам праблемаСЮ iснавала мiстыка, якая мела на мэце наладзiць прамыя зносiны з богам. На этапе патрыстыкi еСЮрапейская фiласофiя развiвалася галоСЮным чынам на СЮласнай аснове. Затым, асаблiва падчас позняй схаластыкi, вялiкi СЮплыСЮ на яе аказала блiзкаСЮсходняя фiласофская думка.
Такiм чынам, сярэднявечная фiласофiя СЮсталявала новы погляд на меiа чалавека СЮ сусвеце. Асаблiвая цiкаваiь была праяСЮлена да праблемы СЮзаемадачынення знепшiх i СЮнутраных стымулаСЮ ва СЮчынках людзей. СклаСЮся спецыфiчны стыль мыслення. Ен зарыентаваны на СЮзнаСЮленне некаторых стэрэатыпаСЮ, якiя круцяцца вакол сюжэтаСЮ першапрьгчыны i душы, ведаСЮ i веры, дабра i зла i г.д. Некаторыя з заСЮважаных у той час праблемаСЮ захавалi дагэтуль сваю вастрыню. Так, вялiкi iнтарэс у сучасных фiлосафаСЮ выклiкаюць праблемы адчужэння асобы, людской адзiноты, пэСЮнай скiраванаii сацыяльных працэсаСЮ, iнтэнцьiянальнаii нагггых перажыванняСЮ i дзеянняСЮ i г.д. Можна з вялiкай упэСЮненаiю сказаць, што без аналццё еСЮрапейскай думкi.
3. Усталяванне патрыстыкi
Эпоха патрыстыкi ахоплiвае прыкладна IIVI стагоддзi. У яе развiццi вылучаюцца два этапы. ГалоСЮнай прыкметай першага было стаСЮленне i тэарэтьгчнае асэнсаванне пэСЮных iдэяСЮ, якiя змястоСЮна звязаны з бiблейскiмi сюжэтамi, i стварэнне на гэтай падставе новай традыцыi рэлiгiйнафiласофскага мыслення. Этап заканчваецца 325 годам, калi адбыСЮся Нiкейскi сабор, на якiм былi прыняты сiмвалы веры. Другi этап вызначаецца распрацоСЮкай хрыiiянскай фiласофскай дактрыны.
Хрыiiянская iдэалогiя падчас свайго нараджэння не мела свабоднай нiшы СЮ духоСЮным жыццi грамадства. Яна мусiла iвярджаць сваё права на iснаванне СЮ жорсткай канкурэнцыi з развiтай i вытанчанай антьгчнай фiласофiяй. Няпроста складвалiся iх адносiны ад канфрантацыi да выкарыстання некаторых iдэяСЮ антычных мыслiцеляСЮ у якаii iнтэлектуальнага iнструментарыя. Разам з тым для фiласофii позняй антьтчнаii даволi паказальны рух насустрач рэлiгii, сакралiзацыя зместу некаторых фiласофскiх тэорыяСЮ.
Радзiмай рэлiгiйнай фiласофii стала Александрыя буйны асяродак элiнскай культуры. Вучоныя, паэты i фiлосафы знаходзiлi тут вельмi спрыяльныя СЮмовы для творчай дзейнаii. У горадзе размяпгчалася выдатная бiблiятэка. А мяiовыя СЮлады вызначалiся вялiкай верацярпiмаiю. Яны заахвочвалi развiццё не толькi грэчаскай, але таксама егiпецкай i блiзкаСЮсходняй культураСЮ, якiя тут здаСЮна iснавалi, добразычлiва ставiлiся да пашырэння стасункаСЮ памiж iмi. Адукаваныя элiны праяСЮляюць значны iнтарэс да iудзейскай духоСЮнай спадчыны. Робяцца першыя спробы асэнсаваць рэлiгiйнамiфалагiчныя паданнi Бiблii СЮ тэрмiнах грэчаскай фiласофii. 3 iншага боку, узнiкла вострая патрэба апраСЮдаць розумам рэлiгiйныя iвярджэннi. У гэтых мэтах выкарыстоСЮваецца алегарычнае тлумачэнне тэкстаСЮ Свяшчэннага Пiсання, г.зн., метад экзегетыкi (гр. ехедеiiказ тлумачыць).
Шмат зрабiСЮ для станаСЮлення рэлiгiйнай фiласофii Фiлон Александрыйскi, творчыя гады жыцця якога прыпадаюць на пачатак I стагоддзя. Ён стаСЮ вялiкiм майстрам экзегетыкi. Фiлон скiроСЮвае свае думкi на Маiсеева Пяцiкнiжжа. Шмат распрацаваных iм прыёмаСЮ вытлумачэння тэкстаСЮ сталi СЮзорам для СЮсёй наступнай экзегетыкi.
Фiлон увогуле правiльна меркаваСЮ, пгго за знепшяй формай мiфа цi гiстарычнага падання хаваецца глыбокi духоСЮны сэнс. Адной з важных умоваСЮ пранiкнення СЮ таямнiцу святых пiсьмёнаСЮ зяСЮляепда, на яго думку, грунтоСЮная навуковая i фiласофская адукацыя. Але Фiлона мала цiкавiць зямны сэнс рэлiгiйньгх мiфалагем. Ён быСЮ першым фiлосафам, для якога iдэя бога зрабiлася галоСЮным прадметам iнтэлектуальных памкненняСЮ.
Майстэрству экзегезы будуць вучыцца СЮ Фiлона айцы царквы. Мастацтва тлумачэння тэкстаСЮ трывала засвоiцца культурай сярэднявечча.
Праз стагоддзе пасля дзейнаii Фiлона дасягае росквiту другая разнавiднаiь рэлiгiйнай фiласофii гнастыц?/p>