Фiласофiя сярэднявечча
Информация - Философия
Другие материалы по предмету Философия
МА РБ
РЭФЕРАТ НА ТЭМУ:
Фiласофiя сярэднявечча
Выканау:
студэнт _________
Брэст, 2009 г.
Змест
- Храрактарыстыка фiласофii сярэднiх вякоу
- Адметнаiь фiласофii сярэднявечча
- Усталяванне патрыстыкi
- Апалагетыка
- Распрацоука фiласофскай парадыгмы
- Фармаванне схаластычнай фiласофii
- Арабскамоуная фiласофiя падчас сярэднявечча
- Росквiт i заняпад схаластыкi у Заходняй Еуропе
Выкарыстаная лiтаратура
1. Храрактарыстыка фiласофii сярэднiх вякоу
Фiласофiя сярэднiх вякоу найбольш доСЮгi па працяглаii перыяд у развiццi сустветнай фiласофскай думкi. У яго няма дакладна вызначаных часавых межаСЮ. Справа у тым, што працэс станаСЮлення сярэднявечнай фiласофii, а затым i яе пераадолення быСЮ даволi паступовым. Найболыл абгрунтаваным падаецца iвярджэнне, якое абмяжоСЮвае разглядаемы перыяд II XV стагоддзямi. Але ж адразу кiдаецца СЮ вочы тая акалiчнаiь, што вызначаныя межы не супадаюць са звыклым аднясеннем сярэдневечча да часоСЮ феадалiзму. Парадаксальнаiь сiтуацыi СЮ тым, што сярэднявечны спосаб фiласофствавання СЮзнiк напрыканцы антычнай гiсторыi, а знiк, калi еСЮрапейскi феадалiзм япгчэ працягваСЮ нейкi час iснаваць. Гэтаму не трэба здзiСЮляцца: храналагiчныя акалiчнаii толькi знешнi бок вельмi своеасаблiвай па сваёй сутнаii тагачаснай фiласофii. Яе каранi, безумоСЮна, знаходзяцца СЮ iншым меiы. Творы найбуйнейшых мыслiцеляСЮ тых часоСЮ пераканаСЮча сведчаць, што фiласофская думка сярэднявечча вызначалася найперш адмысловым спосабам асэнсавання рэчаiснаii, якi СЮсталяваСЮся СЮ ЕСЮропе i на Блiзкiм Усходзе. У адпаведнаii з гэтым варта засяродзiць увагу менавiта на еСЮрапейскай i арабскамоСЮнай фiласофii.
Нельга зразумець сутнаiь сярэднявечнай фiласофii, калi не прыгадаць, што яе жывiлi дзве крынiцы: iдэi антычных мыслiцеляСЮ i СЮстаноСЮкi монатэiстычнага веравызнання. Менавiта такое дзiСЮнае спалучэнне абумовiла зяСЮленне фiласофii, якая сапраСЮдныя пытаннi рэчаiснаii вырашала СЮ тэалагiчнай форме. Ад антычнаii яна захавала скiраванаiь думкi на аналiз першапачаткаСЮ быцця. Але пад уплывам рэлiгiйных дагматаСЮ адбываецца нечаканая метамарфоза: космас раптам перастае СЮспрымацца як сапраСЮднае быццё, што было СЮлаiiва антычнаii, i фармуецца СЮяСЮленне аб наяСЮнаii звышпрыроднага пачатку, якi атаясамляецца з богам i лiчыцца сапраСЮдным быццём. У цэнтры фiласофскага аналiзу зяваСЮ апынаецца iдэя патойбаковага быцця. Праз яе разглядаюцца i асэнсоСЮваюцца СЮсе праблемы. А гэта карэнным чынам мяняе выпрацаваны папярэдняй фiласофiяй погляд на рэчаiснаiь. Субстанцыя з матэрыяльнага падмурка быцця перамяшчаецца СЮ звышпрыродны свет, i СЮжо бог разглядаецца як абсалютны пачатак i аснова адзiнства СЮсяго iснага. Бог лiчыцца таксама зыходнай крынiцай руху i прычынай, якая "ажыццяСЮляе" свет. У той жа час прырода прызнаецца косным, няздольным да самавызначэння мноствам рэчаСЮ, якое створана богам.
Разам з iдэяй патойбочнага нашаму свету быцця СЮ фiласофiю СЮвайшло паняцце веры. Фiлосафы вымушаны былi звярнуцца да яго, каб неяк абгрунтаваць падзел iснага на дзве часткi зямную i боскую. Калi зямны свет раскрываецца розумам, то як быць з боскiм, якi не мае нiчога агульнага з прадметнай рэчаiснаiю? Ён не дасягальны для нашых пачуццяСЮ i розуму: яны прыстасаваны арыентавацца толькi СЮ цялесным асяроддзi. Вера ж здольная адкрываць тое, што СЮтоена ад розуму, яна можа пераадольваць межы iгрыроднага бьшдя i спаiiгаць боскi свет. Зразумела, фенамен веры набыСЮ у сярэднявечнай фiласофii вьжлючна вялiкае значэнне.
СтанаСЮленне культуры сярэднявечча пацвярджае вядомую iiiну, што фiласофiя найболып ёмка i iДсла выражае дух свайго часу. Сярэднявечны спосаб светаразумення складваСЮся, калi рэлiгiя заняла пануючае становiшча СЮ грамадскай свядомаii. Гэта не было выпадковым. Рымская iмперыя носьбiт антычнай духоСЮнай традыцыi перажывала тады вялiкiя цяжкаii. У шматнацыянальнай дзяржаве то там, то тут успыхвалi вызваленчыя войны. Унутраныя супярэчнаii прывялi да падзелу iмперьгi спачатку на дзве, а затым на чатыры часткi. Жорсткая працяглая барацьба вялася Рымам з варварскiмi народамi. А 24 жнiСЮня 410 г. старажытная сталiца iмперыi пала: яна была захоплена i абрабавана вестготамi. Пасля распаду дзяржавы тут утвараюцца аСЮтаномныя варварскiя каралеСЮствы. Паступова прыходзяць у заняпад гарады, згортваецца гандаль, адбываецца агульнае панiжэнне СЮзроСЮню духоСЮнага жыцця. Кульмiнацыяй спусташэння былой культуры стала закрыццё у 529 годзе iмператарам Юстынiянам афiнскай Акадэмii. Гэтая ганебная зява азначала канец антычнай фiласофii.
Старая цывiлiзацыя спыняла сваё iснаванне. Звязаныя з гэтым драматычныя падзеi стваралi рэальную пагрозу канчатковага разбурэння культуры. Абрабаваная i знясiленая шматнацыянальная ЕСЮропа прагла мiру i спакою. РЖдэалы паганскай культуры з племяннымi багамi i вытанчанай мала зразумелай неадукаванаму варвару фiласофiяй не маглi забяспечыць устойлiваiь грамадства. Частковае паразуменне народаСЮ i адносная стабiльнаiь грамадства былi дасягнуты на падставе прынцыпаСЮ хрыiiяскай веры.
Вельмi паказальна абвяшчэнне хрыiiянствам роСЮнаii СЮсiх вернiкаСЮ перад богам, незалежна ад iх этнiчнага паходжанн?/p>