Вобразы і сімвалы смерці ў культуры
Курсовой проект - Культура и искусство
Другие курсовые по предмету Культура и искусство
, Якія атачаюць навапаказаны душу і спрабуюць дапамагчы ёй асвоіцца. Перад чалавекам ўзнікае некаторая святланосны істота. Яна ўступае з ім у тэлепатычны кантакт. Перад разумовым поглядам нябожчыка праходзіць уся панарама яго жыцця. Нараджаюцца асобныя эпізоды, якія па загадзе святланосны істоты уваскрашаюць мінулае жыцця, як бы адказваючы на ??пытанне, ці атрымалася выканаць намечанае. Але, дасягнуўшы некаторага барера, памерлы заўважае, што яго час яшчэ не прыйшло, што ён можа вярнуцца на зямлю. Душа зноў вяртаецца ў сваё цела. Гэта дае свой плён праўдзівая рэанімацыя.
У запісаных споведзі распавядалася аб страшнай раздвоенасці свядомасці. "Нябожчык" бачыў адразу дзве мяжы быцця, але пры гэтым не меў магчымасці ўступаць у кантакт з жывымі.
Большасць заходніх навукоўцаў не лічаць слова "дума" метафарай, яны спрабуюць даць гэтаму паняццю натуральнае тлумачэнне. Згодна з версіях многіх навукоўцаў, кожны чалавек мае тры цела, якія ў кучы ўяўляюць сабой пэўны комплекс, цэласнасць. Па-першае, гэта вонкавае фізічнае цела, па-другое, патэнтна-эфірная субстанцыя і, па-трэцяе, духоўная сутнасць. Усе тры цела абсалютна рэальныя, але маюць розную прыроду. Што ж адбываецца з індывідам пасля смерці? Ён вызваляецца ад сваёй фізічнай абалонкі, але працягвае жыць у эфірным целе, паступова перасяліліся ў астральны свет.
У "Дзяржаве" Платона ад імя старога гаворыцца пра тое, як лёгка атрымліваць асалоду ад над гісторыямі аб страхах іншасвету, калі смерць здаецца далёкай. Нараджаецца думка, што гэтыя гісторыі сапраўды праўдзівыя. Тады людзі пачынаюць згадуваты ўсё зло, якое яны здзейснілі адзін аднаму. Прачынаючыся ўначы пасярод кашмару, нехаця пачынаеш разважаць аб
адплату. Платон адважыўся нават на тое, каб апісаць замагільным лёс забойцы, злачынцаў і бязбожнікаў.
У Новы час у еўрапейскай свядоманасці смерць набірае рамантычнасці. Смерць - выснова зямнога быцця. Гэта значыць, што на смерць трэба глядзець, як на галоўную мэту. Яе цень ляжыць на чалавечым быцці. Чаканне смерці, яе прадчуванне - вось на што здольны разумны чалавек у адрозненне ад жывёлы.
3. Усходняя культура і смерць
Трэба заўважыць, што ўсходнія культуры ў адрозненне ад заходніх захавалі ў сабе веру ў арыгінальную сілу касмалогіі, рэлігійных і філасофскіх сістэм, у якіх смерць не разглядаецца як абсалютнае завяршэнне існавання. Ва ўсіх гэтых вераваннях смерць не атаясамліваецца з поўным знікненнем індывіда.
У Гурэвіч П.С. мабыць таму ўзнікае ідэя "рэінкарнацыі". Перш за ўсё "рэінкарнацыя" і "метапсихоз" не сінонімы. Рэінкарнацыя паказвае на пераход душы з аднаго цела ў другое, лічачы тым самым, што душа ўвасоблена, і прэча такім чынам знаходзіцца ў адведзеным ёй горадзе. Метапсихоз паказвае хутчэй на рух душы ад аднаго цела да іншага. Тым самым гэтыя два паняцці непадзельныя і выдатна дапаўняюць адзін аднаго, паслядоўна паказваючы на ??пошук цялеснага ўвасаблення, а менавіта на яго завяршэнне.
"Свядомасць ёсць энергія, якая адрозніваецца ад матэрыі, з якой вытканая фізічнае цела; свядомасць - вышэй матэрыі" (6; 94). Трэба адмаўляць ідэю духоўнай энергіі? Так, трэба, бо без яе не даводзіцца казаць пра метапсихоз. Было б правільнаале згаджацца з ідэяй рэінкарнацыі, не прымаючы спачатку дуалістычная прынцып незалежнасці душы.
Гэты прынцып прадстаўлены ў юдаізме (Кабала, Кінга), у хрысціянстве (у Арыгена), у суфизме ў ісламе, у сярэдніх стагоддзях у Джардана Бруна, якому быў вінаўЭсен смяротны прысуд, за свае реинкарнацийни ідэі.
Можна заўважыць адзінства вераванні, якое глыбінна звязвае Эмпидокл і Шапэнгаўэра. Гэта адзінства выконваецца вакол вызначанага ліку "догмаў", якія ствараюць корпус реинкарнацийних дактрын.
Першы фундаментальны прынцып дактрыны тычыцца эсхаталагічнае кантэксту: вера ў перасяленне душ цягне касмалогіі бясконцых секты.
"Дарагая рэінкарнацыя зяўляецца вынікам папярэдняй" (6; 104). Але гэты тэзіс ўмоўная. У рэчаіснасці, прычынай, якая звязвае 2 паслядоўныя іншкарнации, можа быць апісаная як у детерминистской, так і валюнтарысцка ментальнасці. Адна працягу выкладае тэорыю, быццам выбар цела для перасялення адбываецца аўтаматычна і ў адпаведнасці з якасцю мінулым жыцці. Хаатычны жыццё прадугледжвае перасяленне душы ў цела жывёлы. Менавіта той, чые звычкі ў найбольшай ступені суадносяцца з звычкамі, якімі злоўжываў "папярэдні індывід". Іншая працягу, наадварот, сцвярджае, што існуе свабодны выбар цела душой як раз падчас новага перамяшчэння. З вучэнне аб перасяленні душ вынікалі суровыя папярэджання аб пакаянні. Куды б не звярнуў увагу вечна перапалоханы індус, і на гэтым і ў іншым свеце яго чакала суровая кара. Кожнае жывое істота чакае звальненне. Для індуса яго не існавала. Нават смерць не гарантавала збавення ад пакут. Як следства, самагубства рабілася нават рэлігійным справай.
Нудзячыся па кожнай істотай ў часіну смерці, чалавек, згодна з старажытнай містычнай традыцыі, можа ўвасобіцца ў наступным жыцця ў іншы вобраз. Разумова зліваючыся з бясконца дарагі істотй у момант зямной смерці, яна па законах шматразовых адраджэння становіцца падобнай з каханай. Але гэта толькі ўзмацняе трагічную бок быцця.
Так, у індыйскім светаўспрыманні зямной і замагільны свет падзелены, але перавага даецца не жыцця, а смерці.
У кабалістычныя традыцыі габрэі развівалі вучэнне аб перасяленні душ. У вуснай перадачы рэлігійных запаведзяў гаворка ішла пра тое, што душа Адама перай?/p>