Фельдштейн Г. С. Психологические основы и юридическая конструкция форм виновности в уголовном праве Москва, товарищество типо-литографии Владимир Чичерин, 1903 г

Вид материалаДокументы
Подобный материал:
1   ...   35   36   37   38   39   40   41   42   43

*(1105) L. 9, D. de incendio 47, 9. Qui aedes acervumve frumenti... combusserit, vinctus, verberatus igni necari iubetui; si modo sciens prudensqne id commiserit, a равно L. 1, D. ad leg Pab. de plag. 48, 15, c. 15. C. eod. 9, 20, L. 2, D. ad leg. Jul. maiest. 48, 4 и мн. др.

*(1106) L. 9, § 3. D. de lege Cornelia de falsift 48, 10. Poena legis Corneliae irrogatur ei, qni quid aliud, quam in testamento, sciens dolo malo falsum eignaverit signarive curaverit, a равно L. 3 pr. D. ad. leg. Fabiam de plagiariis 48, 15 и мн. др. Весьма сомнительно, чтобы выражение sciens dolo malo было особенно древним. Мы видели выше, что редакция закона Нумы si qui hominem dolo sciens mortem duit не может быть принята безусловно. Иначе полагает А. Pernice. Labeo. II. I. s. 137 и след. 1895. К концу республики выражение sciens dolo malo становится, однако, по-видимому, техническим, что доказывается, между прочим, lex Pabia de plagiariis.

*(1107) L. 11, § 2. D. de poenis 48, 19. Delinqnitur autem ant proposito, ant impetu, aut casu, a равно L. 4, pr. D. de rebns creditis etc. 12, 1. Si quis nec causam, nec propositum foenerandi habuerit.

*(1108) L. 1, D. de legibns senatusqne consnltis et longa eonsuetudine 1, 3. Lex est commune praeceptnm virornm prudentnm consultnm, delictornm, quae sponte vel ignorantia contrahrmtur, coercitio, commnnis reipublicae sponsio.

*(1109) Modest. L. 16, D. ad leg. Corn. de sic. 48, 8. Qni caedem admisernnt sponte, dolove malo, in honore aliqao positi deportari solent, qui secundo gradu sunt, capite pnniuntur.

*(1110) L. 12, § 1. D. de incendia, raina etc. 47, 9. Qni data opera in civitate incendium fecerint, si hnmiliore loco sint, bestiis obiici solent, si in aliqno gradu id fecerint, capite puninntnr, ant certe in insnlam deportantni.

*(1111) L. 5, § 2. D. de poenis 48, 19. Refert et in maioribns delictis consnlto aliqnid admittatnr, au casu. Не подлежат, тем не менее, кажется, сомнению, что consulto не было cтpoгo техническим выражением. Из тех 18 мест, в которых это слово, по счету филологов, употребляется у классиков, только в 2-х случаях такое словоупотребление носит юридический характер.

*(1112) с. 5, С. 9. ad. leg. Corn. de sic. 16. Eum, qai asseverat, homicidinm se non volnntate, sed casn fortnito fecisse... voldmus liberari.

*(1113) 52, § 20. D. furt. 47, 2. Si quis asinum meum coegisset, et in equas suas thV gonhV duntaxat capin admisisset furti non tenetur, nisi furandi quoque animum liabuit.

*(1114) L. 3, § 1. D. de sepulc. viol. 47, 12. Igitur doli non capaces, ut admodum impuberes, item omnes, qui non animo Violandi accedunt, excusati sunt.

*(1115) c. 1. C. 9, ad leg. Corn. de sio. 16. Crimen enim contrahitur si et voluntas nocendi intercedat.

*(1116) L. 1, § 1. D. ad leg. Corneliam. 48, 8. ...et qui hominem non occidit, sed vulneravit, ut occidat pro homicida daninandnm.

*(1117) С значением, вообще, всякого нарушения добрых нравов, а равно и посягательства на правоохраненные блага встречается, наприм., выражение culpa у Сис. in Verr. I: с. 17: in hoc uno genere omnes inesse culpas istius maximas, avaritiae, maiestatis, dementiae, libidinis, crudelitatis.

*(1118) G. 11, § 1. C. 5, de repudiis et iudicio de moribus sublato 17. Si quis autem eam, quam sine dote uxorem acceperat a coniugio sno repellere voluerit, non alias ei hoc facere licebit, nisi talis culpa intercesserit, quae nostris legibus condemnatur. Si vero sine culpa eam reiecerit, vel ipse talem culpam contra innocentem mulierem commiserit compellatur ei quartam partem propriae substantiae... См. также c. 2. C. 9 de custodia reorum. 4. Si quis in ea culpa vel crimine fuerit deprehensus... L. 14, § 1. D. de re militari 49, 16. Arma alienasse grave crimen est et ea culpa desertioni exaequatur. L. 9, § 3. D. de minoribus vigintiquinque annis 4, 4. Si mulier quum culpa divertisset, velit sibi snbveniri, vel si maritus, puto restitutionem non habendam. Est enim delictum non modicum; nam et si adulterium minor commisit, ei non subvenitur. См. также L. 22, § 7. D. 24, 3; L. 38, D. 24, 3; L. 44, § 1. D. 24, 3; L. 45, D. 24, 3, где говорится о culpa применительно к разводу. L. 11, § 13. D. ad leg. Juliam de adulteriis coercendis 48, 5. Quum per legem : Juliam huiusmodi uxorem retinere prohibearis, non videri causam te discidii praestitisse, palam est: quare ita ius tractabitur, quasi cnlpa mulieris facto divortio. L. 29, § 1. D. de evictionibus. 21, 2. ...sed ita, si culpa vel sponte duplae stipulatoris possessio amissa fuerit. См. гакже c. 1, § 5. C. 5, de rei uxoriae actione 13. Ne varium genus culpae mariti contra uxores excogitent ut possint eadem retentione contra eas uti, quum eam et imperialibns constitu tionibus statutnm sit, si culpa mulieris dissolutum matrimonium fnerit, quid fleri oportet.

*(1119) L. 5, § 1. D. 9, 2; L. 30, § 3. D. ad legem Aquiliam 9, 2. In hac quoqne actione, quae ex hoc capitulo oritur, dolus et culpa punitur.

*(1120) См. подробности по вопросу о значении culpa, как понятия, обнимающего dolus, y Hasse. Die Culpa des Romischen Rechts. II. Ausg. Bonn. 1838. s. -8 ff.. a равно s. 39 ff.

*(1121) L. 29, § 4. D. ad l'egem Aquiliam 9, 2.

*(1122) См. целый ряд примеров y Hasse. Op. cit. s. 50 и след.

*(1123) L. 7, pr. D. depositi vel contra 16, 3. Si hominem apud se depositum, ut quaestio de eo iaberetur, ac propterea vinctum vel ad malam mansionem extensnm sequester solverit misericordia dnctus, dolo proximum esse, quod factum est, arbitror, quia, quum sciret, cui rei pararetur inierapestive misericordiam exercuit, quum posset non suscipere talem causam quam decipere. См. также L. 8, § 10. D. mandati vel contra 17, 1 ... Si tibi mandavi, ut hoininem emeres, tuque emisti, teneberis mihi, ut restituas. Sed et si dolo emere neglexisti, forte enim pecunia accepta alii oessisti, ut emeret, aut si lata culpa, forte si gratia ductus possus es alinm emere, teneberis.

*(1124) Случай этот служит хорошей иллюстрацией того, в какой мере общие определения, даже самых выдающихся, римских юристов не имеют значения положений, из которых дедуктивным путем могут быть извлечены принципы для конструирования и правильного освещения всех комбинаций, подходящих под эти общие определения.

*(1125) См. по этому вопросу Herrmann в Arch. d. Crimmalrechts. 1856. s. 475 ff.

*(1126) L. 4, § 1. D. ad legem Corn. de sic. 48, 8. Quum guidam per lasciviam causam mortis praebuisset, comprobatum est factunm Ignatii Tanrini, Proconsulis Beticae, a Divo Hadriano, quod eum in quinquennium relegasset. § 11. J. 4, 1... Sed si quid per lasciviam et non data ореrа, ut furtum admitteretur, factumi est in factum actio dari debet. pr. J. 4, 9. si qttadrupes. Animalium nomine, quae ratione carent, si quidem lascivia aut fervore aut feritate pauperiem fecerint noxalis actio lege duodecim tabnlarum prodita est. L. 15, § 2. D. locati conducti 19, 2. Si vero nihil extra consuetudinem acciderit damnum coloni esse; idemque dicendum, si exercitus praeteriens per lasciviam aliquid abstulit. L. 6, § 7. D. de re militari 49, 16. Per vinum aut lasciviam lapsis capitalis poena remittenda est, et militiae mutatio irroganda. c. 10. C. de secund. nuptiis 5, 9... Liberi etenim scientes, quod omnimodo aliquid sibi a genitoribus suis etiam nolentibus reliqnendutti est, et tantum, quantum secundus maritus vel noverca acceperit, cuiri omni licentia et laslivia suos genitores iniuriis afticiebant. Gai. III, 202 (§ 11, J. 4, 1). Interdum furti tenetur qui ipse furtum non fecerit; qualis est cuius ope et consilio furtum factrnn est, in quo numero est, qui tibi nummos excussit ut alius eos raperet aut obstitit tibi, ut alius rem tuam exciperet, vel oves aut boves tuas fugaverit ut alius eos exciperet et hoc veteres rescripserunt de eo, qui panno rubro fugavit armentum. Sed si quid eorum per lasciviam et non data opera, ut furtum admitteretur, factum est, in factum actio dari debeat

*(1127) См. по этому вопросу взгляд K. Binding'a, близкий к нашему. Немецкий криминалист заявляет, что "das oulpose Element fehlt der lascivia immer!" Normen. B. 11.1877. s. 368. См. также A. Leffler. Die Schuldformendes Strafechts. Leipzig. 1895. s. 83, который, указав, что lascivia соответствует немецкое Uebermut, замечает: "au sich ist es ganz wohl moglicb., dass man im tlbermuthe absichtlich Schaden stiftet und die Quellen enthalten auch zwei Beispiele, wo ein solcher Vorgnng angenommen worden muss". Говоря это, Леффлер разумеет Ulp. L. 15, § 2. D. locati 19, 2 и L. 6, § 7. D. de re mil. 49, 16.

*(1128) См. L. 11, D. de incendio 47, 9. Sl fortuito incendinm faetum sit. venia indiget, nisi tam lata culpa fuit, ut luxuria(e?), aut dolo sit proxima.

*(1129) См., наприм., L. 2, D. de servo corrupto. 11, 3. vel luxuriosum vel contumacem fecit, a равно L. 3, § 6. D. de in rem verso 15, 3. L. 40, pr. D. de damno infecto 39, 2. ...quia honestus modus servandus est, non. immoderata cuiusque luxuria subseqnenda. c. 11, § 2. C. 5 de repudiis. 17. Inter culpas autem uxoris constitutionibus enumeratae et has adiicimus, si forte uxor sua ope vel ex industria abortum fecerit, vel ita luxuriosa est, ut commune lavacrum cum viris libidinis causa habere audeat, vel, dum est in matrimonio alium maritum sibi fieri conata fuerit (a. 533). С тем же значением любострастия мы встречаем luxuria в Новеллах. См., наприм., N 5, с. 8, где о клериках говорится, между прочим, reliquos enim oirines secundum divinos canones matrimonium inire, aut concubinam habere, aut luxuriose vivere omnino prohibemus; a равно некотор. др.

*(1130) Ulp. 1. II. ad leg. Aeliam Sentiam. L. 16, pr. D. 40, 2, de manumissis, yindicta.-Illud in causis probandis meminisse iudices oportet, nt non ex luxuria, sed ex affectn descendentes cansas probent; neque enium deliciis. sed instis affectionibus dedisse instam libertatem legem Aeliam Sentiam credendnm.

*(1131) L. 6, § 2. D. de rebus auctoritate indicis possidendis 42, 5. Quid ergo si qmbnsdam creditoribns solvit, deinde bona venierint? Si quaeratur, an repetitio sit, ex causa id statuendum Julianus ait, ne alterins ant negligentia, ant cupiditas huic, qni diligens fuit, noceat.

*(1132) L. 16, § 6. D. de poenis 48, 19. Qualitate, quum factum vel atrocins, vel levius est, ut farta monifesta a nee manifestis discerni solent, rixae а grassaturie, expilationes a furtis, petulantia a violentia. - L. 6,..§ 1. D. de re militari. 49, 16. Qui manns intulit praeposito, capite puniendus est; augetur autem petulantiae crimen dignitatepraepositi,-c. 2. C. 2, Qni et adversus quos integrum restitui non possunt. 42.

*(1133) R. Kostlin. Die Lehre vom Mord aad Todtschlag. Stuttgart. 1838. s. 158.

*(1134) R. Kostlin. Op. cit, ibid.

*(1135) L. 72, D. pro socio. 17, 2. Socius socio etiam culpae nomine tenetur, id est desidiae atque negligentiae. Culpa autem non ad exactissimam diligentiam dirigenda est.-§ 3. J. 3, 14. Sed is ex eo dolo tenetur, si quid dolo commiserit, culpae autem nomine, id est desidiae ac negligentiae non tenetur.- L. 26; § 6. D. de noxalibns actionibus. 9, 4: ne alterius dolus aut desidia aliis noceat-L. 12 pr. D. de custodia et exbibitione reorum 48, 3. Si tamen per vinum aut desidiam custodis et evenerit, castigandum ешп, et in deteriorem militiam dare. Si vero fortuito amiserit, nihil in eum statuendum.

*(1136) C. Wachter. Lehrbuch des Remisoh-teutschea Strafrechts. I. Th. Stuttgart. 1825. s. 132.

*(1137) R :Kostlin. Die Lehre vom Mord und Todtschlag. I. Th. Stuttgart. 1838. s. 152. Кестлин настаивал, "dass die Begriffe dolus, culpa nnd casus im Romischen Criminalrechte eine ganz andere Stellung halten als im Romisuhen Civilrechte"

*(1138) J. Hasse. Die Culpa des Romischen Rechts. Bonn. 1838. s. 417 и след. высказывается, в общем, за несоизмеримость учений римского права в сфере гражданской и уголовной, в которых, помимо совершенно другой терминологии, и содержание culpa было различно. См. также Ibid. s. 73 f.

*(1139) А. Pernice. Labeo. II. B. I. Abth. 2 Aufl. Halle. 1895. s. 134. ff. A. Pernice. Zur Lehre von den Sachbeschadigmigen. 1867. s. 47 и след.

*(1140) A. Loffler. Die Schnldformen des Strafrechts. B. I. Leipz. 1895. s. 74. отвечает на вопрос о том, "ob zwischen dem Dolus des Strafrechts und dem des Verckehrsrechts einsolcher Unterschied besteht, dass der erstere gesondert behandelt werden muss", следующее: "Es mag nun dahingestellt bleiben, ob die Romer sich eines solchen Unterschiedes bewusst waren; aber vorhanden ist er gewesen, bedingt durch die Verschiedenheit der Aufgaben, welche die beiden Rechtzweige sich stellten.

*(1141) W. Rein. Das Criminalrecht der Romer. Leipzig. 1844. s. 150. См. также M. Voigt. Ueber den Bedeutungswechsel gewisser die Zurecbuung und denokon. Brfolg einer That bezeichnender technischen latein. Ausdrucke. Abh. der K. Sachs. Gesellschaf. d^ Wiss. XVI. s. 45 ff. и s. 89 ft.

*(1142) K. Binding. Die Normen und ihre Uebertretnng. II. B. Leipzig. 1877.

*(1143) C.Муромцев. Гражданское право Древнего Рима. Москва. 1883, стр. 579 и след.

*(1144) Donellus. Comment. и. с. Lib. 15. Сар. 40. См. Hasse. Op, cit. s. 74, примеч.

*(1145) См. отождествление понятия dolus'a и обмана, между прочим, у J. Ortalan. Historie de la legislation Romaine depuis son origine jusqtfa la legislation moderne. Paris. 1880. I. p. 627. "... le dol... comprend toute ruse, tout detouf, c'est-a-dire totite alteration qnelconque de la verite dans les faits ou dans les paroles employee mtentionnellement, pour induire un autre en erreur, pour Tinfluencer dans sa volonte et dans ses aotes". Ortolan впадает, однако, в противоречие, когда в третьем томе своего сочинения считает входящим в dolus и vis. См. Ор. cit. Т. Ш. р. 426 и след. Оставаясь последовательным своему определению, Ортолан должен бы считать dolus исключенным на тот конец, когда имеется ввиду действие, не характеризующееся обманом.

*(1146) Из современных цивилистов Дернбург, между прочим, считает принадлежностью dolus'a гражданского права оба те момента, которые мы разделяем между двумя этими сферами. См. Dernburg. Pandecten. I. 4 Aufl. § 86. s. 201.

*(1147) Эти соображения с необходимостью побуждают даже убежденных защитников единства понятия dolus'a в римском праве отступать, в сущности, от признания такого единства под разными благовидными предлогами, но с оговоркой, что этими частными случаями не нарушается единство основное. См. К. Binding, Normen, II. s. 276.

*(1148) L. 1, § 2. D. de dolo malo. 4,3. Dolum malum Servins qnidem ita deflniit, machinationem quandam alterius decipiendi causa, quum alind simulatur, et aliud agitur. Labeo antem, posse et sine simnlatione id agi, ut quis circumveniatnr, posse et sine dolo malo aliud agi, alind simulari, sicuti faoiunt, qni per einsmodi dissimulationem deserviant, et tuentur vel sua, vel aliena. Itaque ipse sie deflnit dolum malum esse omnem calliditatem, fallaciam, machinationem ad circumveniendnm, fallendum, decipiendum alternm adhibitam. Labeonis deflnitio vera est.

*(1149) A. Pernice. Labeo II. ?. Halle. 1895. s. 310.

*(1150) A. Pernice. Labeo II. ?. Halle. 1895. s. 461. "...Kann, пишет Пернис, daruber kein Zveifel sein, dass die rSmischen Jurieten dem der in bona fide ist, ein putare, credere, existimare irgend welcher Art znschrieben; die bona fides giebt sich also in einem Glauben, einem Furwahrnehmen knnd. Aber dass sie darin bestehe sagen die Qnellen allerdings nirgens". Daftir stellen anznftthren, добавляет в примечании Пернис, ist pos-itiv nnmoglich. Abgesehen von dem im Texte weiter Ausgeftthrten muss ich mich... auf den Gesammteindruck der Quellen bernfen".

*(1151) См. в особенности Paull. L. 3, § 3. D. pro socio. 17, 2. Societas si dolo malo, aut fraudandi causa coita sit, ipso inre nullius momenti est, quia fides bona contraria est frandi et dolo. Panll. L. 1 pr. D. de rerum permntatione 19, 4. Emtor enim, nisi numos accipientis fecerit tenetur ex vendito, venditori sufficit ob evicticmem §е obligare, possessionem tradere etpurgari dolomalo. Pomponius L. 6, § 9. D. de actionibus empti et venditi 19, 1. Si yenditor sciens obligatnm ant alienum vendidisset, et adictuin sit, neve eo noniine.qiiid praestaret aestimari oportet dolum malum eras, quem semper abesge oportet in iudicio emti, quod bonae fidei sit. A равно Ulp. L. 1, § 1. D. de act. empti et ven. 19,1. и African. L. 30, § 1, D. de act. empti et ven. 19, 1.

*(1152) См. многочисленные примеры этого y A. Pernice. Labeo. IL ?. Halle. 1895. s. 159. примеч. 1

*(1153) См. Ambrosius.de.off. 3, 10, 66

*(1154) См. аргументы в пользу различения отдельных групп bona fides у Pernice. Labeo. II. I. 1895. s. 310 и след.

*(1155) См., между прочим, по этому вопросу J. Ortolan.. Explication historique des Instituts de L'mpereur Justinien. Paris. 1883. Р. 729 и след.

*(1156) Panl. L. 4 pr. D. de ?егЬогшп obligatkmibus 45, 1. Badem dicemus, et si dolnm abesse a te... в Paul. L. 83 pr. D. eod: et qui spondet dolum malum abesse abfuturumqne esse, non simplex abutlvum spondet, sed curaturum se, nt dolns malus absit, a равно L. 121 pr. D. eod. Ex ea parte cautionis: dolum malum huic rei promissionique abesse abfutnrnmque esse, stipulatus est ille, spopondit illе, incerti agetur stipulationis utiliter interponendae gratia. a также L. 5 pr. D. usufrnctnarius quemadmodum caveat. 7, 9 и некотор. др.

*(1157) См. в особенности Scaevola L. 122, § 2. D. de verborum obligationibns 45, 1, a также L. 31, D. de receptis 4, 8 и др.

*(1158) L. 45, D. de hereditatis petitione 5, 3. Qui se liti obtulit, quum rem non possideret, condemnatnr, nisi si evidentissimis probationibus possit ostendere, actorem ab initio litis scire eum non possidere; quippe isto modo non est deceptus. Et qui se hereditatis petitioni obtulit, ex doli clausula tenetur; aestimari scilicet. oportebit, qnanti eins interfuit non decipi.

*(1159) J. Ortolan. Explication bistorique de Instituts. T. III. Paris. 1883. p. 727 и след., полагает, однако, р. 728, что. "l'exception de violence n'est q'une specialite de Texception de dole". При этом Ортолан исходит уже из противоположения dolus'a всему тому, что совершается bona fide. Здесь Ортолан, однако, уже расширяет понятие dolus'a по сравнению с тем определением, которое он дает в Т. I. р. 626. - Фойницкий. Мошенничество по русскому праву. Спб. 1871, стр. 93 и, след., справедливо принимает, что в exceptio doli и actio de dolo, dolus "обнимает лишь обманы особенно лукавые, рассчитанные на обморочение другого лица". В принципе, впрочем, и проф. Фойницкий допускает, что dolus malus является, вообще, "всяким злоупотреблением права или силы и, между прочим, совершаемое посредством обмана".

*(1160) Cicero de off. 3, 60. Nondnm enim C. Aquilius collega et familiaris, meus, protulerat de dolo malo formulas, in quibus ipsis cum ex eo qnaereretar, quid esset dolus malus, respondebat, cum esset aliud simulatum, alind actum.

*(1161) См. Возражение Перниса Бринцу по вопросу о том, что actio doli является actio ex delicto. А. Pernice. Labeo. II. I. Halle. 1895. s. 200.

*(1162) Paulus. L..18, § 3. D. de dolo 4, 3. De eo, qui sciens commodasset pondera, ut venditor emptori merces adpenderet, Trebatius de dolo dabat actionem. Atqui si maiora pondera commodavit, id quod amplias mercis datam est, repeti condictipne poteet; si minora ut reliqua merx detur ex emto adi potestetc., a также L. 40, D. eod: is, qui decepit aliquem, ut heriditatem non idoBeam adiret, de dolo tenebitur, nlsi fortasse ipse creditor erat et solus erat; tunc enim snflicit contra eum doli mali exceptio. L. 5, § 3. D. de praescriptis verbis 19, 5. Quodsi faciam ut des, et posteaqnam feci cessas dare, nulla erit civilis actio, et ideo de dolo dabitur, a также мн. др., напр., L. 14, § 2. D. 11, 7.

*(1163) A. Pernice. Labeo. II. ?. 1895. 201.

*(1164) См. C. Муромцев. Гражданское право Древнего Рима. Москва. 1883, стр. 509 и след.

*(1165) L. 9, § 5. D. de dolo malo 4, 3. Merito causae, cognitionem Praetor inserit; neqne enim passim haec actio indnlgenda est; nam ecce in primis si modica summa sit. fr. 10 eod. id est trtqae ad duos anreos.

*(1166) Papin. L. 12, D. de doli mali et metns exceptione. 44, 4. Qui aeqnitate defensionis inMngere aqtionem potest, doli exceptione tntns est.-Paul. eod. L. 1, Ideo antem hauc exceptionem Praetor proposnit, ne cui dolus snas per occasionem inris civilis contra naturalem aequitatem prosit.

*(1167) См. стр. 457 нашего настоящего труда.

*(1168) Ulp. L. 3, § 2. D. 47,10.

*(1169) L. 12 рr. D. 48, 3.

*(1170) с. 1. С. 9, 16. Относительно voluntate см. с. 5. С. 9, 16.

*(1171) Paul. Rec. Sent. V, 23, 3.

*(1172) Callistr. L. 28, § 12. D. 48, 19. Наличность элемента сознания в умысле римского уголовного права ощущается не менее реально и в целом ряде отрывков не только Дигест, но и Кодекса. Достаточно будет указать на с. 12. С. 9, adlegem Paviam de plagiariis. 20. Si qnis servnm fagitivnm 8ciens cum rebus furtivis suscepit, c. 1. C. 9, de crimine peculatns. 28. Judices, qui tempore administrationis publicas peenuias.snbstraxerunt, lege Julia peculatus obnoxii sunt, et capitali animadversioni eas subdi iubemus: his qnoqne nihilominus, qni rainisterium eis ad hoc adhibnerunt, vel qui subtractas ab his scientes susceperunt, eadem poena percellendis. c. 1. C. 9, de his, qui latrones vel aliis criminibus reos occultavermt. 39. ...et latrones quisquis sciena snsceperit vel offerre iudiciis supersederit, supplicio corporali ant dispendio facultatum pro qnalitate personae et iudioia aestimatione plectetar, e. 2 pr. C. eod. Si latrones seu aliis criminibus obnoxii in poseessione degnnt seu latitant, dominus possessionis, si praesto est, ant procttratores, si dominns abest, sen primates possessionis ultra eos offerant, aut, si scientes hoe sponte non fecerlnt, conveniantur a civili oiReio ut tradant provinciali indicio eos, qui requiruntur