Знешняя палітыка СССР перыяду 30-х гадоў
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
Сусветнае грамадскае меркаванне ў гэты час з трывогай канстатавала ўзмацненне мілітарызацыі Германіі. Каб супакоіць і ўсыпіць пільнасць еўрапейскіх дзяржаў, Берлін прыняў дэмарш. У адказ на запыт Саймана аб адносінах Германіі да Ўсходняга пакту міністр замежных спраў Германіі Нейрат паведаміў у Стреза новае прапанову, а 15 Красавік 1935 было апублікавана камюніке афіцыйнага нямецкага агенцтва пра "Стаўленне ўрада Рэйха прапанаванаму Усходняга пакта". Германскі ўрад яшчэ раз пацвердзіў сваё негатыўнае стаўленне да прынцыпу ўзаемадапамогі, але згаджаўся на колектииний пакт, які грунтаваўся б на прынцыпе ненападзе, кансультацый і непидтримци агрэсара. Гэта была прапанова, высунутае Гітлерам падчас яго берлінскіх перамоваў з Сайманам. Калі ўлічыць, што Берлін наогул выступаў супраць калектыўнага пакта, то дадзены дэмарш нельга расцэньваць інакш, як пэўны адступленне нямецкай дыпламатыі ад старой пазіцыі. [8; 307]
Чым можна растлумачыць гэты крок Германіі? Перш, апынуўшыся перад, факце дасягненні прынцыповага пагаднення аб заключэнні пакта ўзаемнай дапамозе паміж СССР і Францыяй, Гітлер адчуў пагрозу ізаляцыі. Высунуўшы прапанову Усходняга пакта аб ненападзе, Берлін імкнуўся сарваць ізаляцыю вызначылася. Па-другое, германская дыпламатыя разлічвала, сваім дэмаршам ўзмацніць пазіцыі праціўнікаў франка-савецкага пакта узаемадапамогі ў Францыі супрацьпастаўленьнем яму калектыўнага пакта аб ненападзе. Характэрна, што блізкая да Герынга газета "Нацыянальны Цейтунг" адкрыта пісала, што Германія спрабуе практычнымі прапановамі аслабіць "небяспека, якая вынікае з савецка-чэхаславацкай-французскага саюза". Па-трэцяе, дэмарш Берліна, яго згоду на ўдзел у калектыўным Усходнім пакце ненападзе быў закліканы стварыць добрае ўражанне на сусветную грамадскасць дэманстрацыяй "міралюбнасці" Германіі. Добрую міну Берліна пры дрэннай гульні правільна зразумелі і ацанілі ў шэрагу краін. Так, італьянская газета "Пікала", каментуючы дэмарш нямецкай дыпламатыі, пісала: "Нямеччына, асцерагаючыся ізаляцыі, пачынае адступаць". Французская газета "Пці парнзьен" пісала 15 красавіка 1935 г.: "Фон Нейрат азначыў хітрую дыверсію, каб у Стреза дзверы не зачыніліся канчаткова для Нямеччыны. Цікава, што газета не пакінула ў цені і роля ангельскай дыпламатыі ў манеўры Берліна. "Англійская міністр замежных спраў, - пісала газета, - дзейнічаў. можна лепш у інтарэсах свайго нямецкага кліента і сам параіў яму своечасова зрабіць маленькую саступку, каб унесці ваганні і нерашучасць у колы заходніх дзяржаў ". [13; 75]
Важна адзначыць, што факт ўзаемаразумення Лондана і Берліна ў дачыненні да праблемы калектыўнай бяспекі ў Еўропе і, у прыватнасці, да Усходняга пакта прызнавала і нямецкая прэса. Так, згадвальная ўжо "Нацыянальны Цейтунг" пісала, што сваім крокам Германія спрабуе ўмацаваць пазіцыі Англіі. Аб гэтым жа адкрыта пісала і "Франкфурце Цейтунг".
Як сведчаць вядомыя цяпер дакументы, грамадскасць вельмі выразна і правільна ацаніў ролю Англіі ў дэмаршы Берліна. Сам англійская міністр замежных спраў Сайман у гутарцы з германскім амбасадарам у Лондане хешем 8 красавіка 1935 выказваў меркаванне аб тым, што Германія павінна ў пэўнай меры перагледзець сваю пазіцыю адносна Усходняга пакта, хоць, як пісаў у сваёй інфармацыі германскі пасол, Сайман "прыняў і ухвальна поставявся нямецкаму адмова ад прынцыпу ўзаемадапамогі. Хэш паведамляў Берлін аб тым, што стаўленне Германіі да Ўсходняга пакту будзе абмяркоўвацца ў Стреза і Сайман асцерагаецца, што бескампрамісная, адмоўная пазіцыя Нямеччыны ў гэтым пытанні "магла б прывесці да таго збліжэнне паміж Францыяй, Расеяй і Чэхаславакіяй, якое Англія не ўхваляе". [4; 155]
Гэты дакумент пралівае дадатковы святло на сапраўдныя адносіны Англіі па Ўсходнім пакту і франка-савецкага пакта. Афіцыйная лінія ангельскай дыпламатыі ў гэты час нібыта сведчыла аб яе імкненні ўнесці свой уклад у справу калектыўнай бяспекі ў Еўропе. Закулісная ж ангельская дыпламатыя прымала меры, каб не дапусціць франка-савецкага збліжэння. І калі Лондан і раіў Берліна некалькі змяніць стаўленне да Ўсходняга пакту, гэта рабілася не ў інтарэсах ажыццяўлення франка-савецкага праекта Усходняга пакта аб узаемадапамозе, што сапраўды мог сурёзна ўмацаваць мір у Еўропе. Калектыўны пакт аб ненападзе і кансультацыі, на які па радзе Лондана згаджалася Германія, фактычна нічога новага ў справу еўрапейскай бяспекі не ўносіў, паколькі такі пакт толькі паўтараў бы тыя абавязацельствы, якія краіны ўзялі на сябе па пакту Келлога. [13; 76 ]
Трэба прызнаць, што манеўр Берліна ўсё ж у пэўнай меры дасягнуў сваёй мэты. Дэманстрацыя "міралюбнасці" Германіі паўплывала на тыя колы, якія імкнуліся да змове з Гітлерам. Канферэнцыя ў Стреза, разгледзеўшы пытанне аб парушэнне Германіяй Версальскага дагавора, не прыняла ніякіх рашэнняў адносна мер супраць мілітарызацыі Германіі, абмежаваўшыся толькі яшчэ адным "пратэстам" супраць гонкі нямецкіх узбраенняў як супраць факту, што "заслугоўвае шкадавання". "Міралюбівы" жэст Германіі, зроблены ў перыяд канферэнцыі, безумоўна, быў адным з фактараў, якія паўплывалі на рашэнне удзельнікаў. Варта меркаваць, што ўзмацненне ваганняў Лаваль ў справе франка-савецкага пакта пасля Стреза таксама было ў значнай ступені абумоўлена дэмаршам Берліна. Пасля заканчэння канферэнцыі ў Стреза 15-17 красавіка ў Жэневе праходзілі франка-савецкія перамовы, падчас якіх вырабляўся канчатковы праект ?/p>