Знешняя палітыка СССР перыяду 30-х гадоў
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
°ноў, а на "адкладванне іх, іх пакідання да іншага выпадку або на кансерваванне іх у тэхнічных камісіях". Аналізуючы новы французскі план, савецкая дэлегацыя адзначыла, што ў ім няма фактычна ніякіх новых прапаноў па скарачэнні ўзбраенняў і акрамя таго раззбраення, пастаўлена ў залежнасць ад прыняцця канферэнцыяй агульных пытаннях бяспекі. Такое становішча багата на доўгі час адсунуць рашэнне праблемы раззбраення.
Пераважная большасць французскіх прапаноў датычылася не ўсіх удзельнікаў канферэнцыі, а толькі пэўных груп дзяржаў: ці толькі членаў Лігі Нацый або удзельнікаў Вашынгтонскай марской пагаднення і г. д. Такім чынам, гэтая частка французскіх прапаноў не прадугледжвала ўдзелу ў мерапрыемствах, у тым ліку СССР, які не быў членам Лігі Нацый і ўдзельнікам Вашынгтонскага дагавора.
Толькі прапановы па пашырэнні абавязацельстваў удзельнікаў пакта Брыяна - Келлога мелі стаўленне да ўсіх прадстаўленых на дадзенай канферэнцыі дзяржаў, уключаючы Савецкі Саюз.
Размова, у прыватнасці, аб тым, што любы ўзброены канфлікт павінен цікавіць ўсіх удзельнікаў пакта, аб адмове ЗША ад прынцыпу нейтралітэту ў выпадку канфлікту і інш.
Савецкая дэлегацыя заявіла, што супраць гэтых прапаноў СССР пярэчанняў не мае і будзе гатовы падпісаць адпаведную канвенцыю.
Разам з тым савецкая дэлегацыя парушыла шэраг надзвычай важных пытанняў, звязаных з пактам Брыяна - Келлога і санкцыямі супраць агрэсара. Падпісваючы ў 1928 г. пакт Брыяна - Келлога, некаторыя дзяржавы зрабілі абмоўку, што практычна зводзілі на нішто ўвесь пакт. Так, Англія, далучаючыся да пакту, заявіла, што яна, хоць і адмаўляецца ад вайны як прылады нацыянальнай палітыкі, але пакідае за сабой свабоду дзеянняў у пэўных раёнах зямнога шара. ЗША зрабілі агаворку аб захаванні дактрыны Манро як аднаго з відаў самаабароны, аб абароне правоў сваіх грамадзян за мяжой і аб праве ўжывання "мірных сродкаў ціску" такіх, як дэманстрацыі і блакады. [5; 112]
Савецкая дэлегацыя паставіла пытанне аб тым, каб абавязацельствы, якія вынікаюць з пакта, мелі поўную сілу для ўсіх удзельнікаў і не абмяжоўваліся якімі-небудзь агаворкамі. У сувязі з тым, што французскія прапановы прадугледжвалі некаторыя міжнародныя санкцыі па адносін да дзяржавы - парушальніку пакта, паўстала пытанне аб тым, як і хто павінен вызначаць агрэсара. Савецкая дэлегацыя выказала меркаванне аб неабходнасці стварэння спецыяльнага міжнароднага органа ў такім складзе, які гарантаваў бы СССР такую ж абектыўнасць пры разглядзе пытанняў, як і іншымі дзяржавам. Гэта мела вялікае значэнне, калі ўлічыць варожае стаўленне кіруючых колаў імперыялістычных краін у першай у свеце сацыялістычнай дзяржавы. Для барацьбы супраць агрэсара, для захавання свету надзвычай важна мець дакладнае вызначэнне, што такое агрэсія, а на той час такога агульнапрызнанага паняцці нападу не існавала ні ў тэорыі, ні ў практыцы міжнародных адносін. Гісторыя сведчыла аб тым, што агрэсары звярталіся да розных аргументаў, каб апраўдаць сваё напад на іншую краіну. "Неабходнасць" нападу тлумачылася імкненнем да эксплуатацыі прыродных багаццяў пэўнай тэрыторыі, парушэннем якой-небудзь міжнароднага пагаднення, мерамі якой-небудзь краіны, якія закраналі матэрыяльныя інтарэсы іншай, узнікненнем рэвалюцый або беспарадкаў ў іншых краінах, стратэгічнымі меркаваннямі і да т.п.. Узнікла "тэорыя", якая мела на мэце апраўдаць вайну неабходнасцю забеспячэння свету.
Нарэшце, гісторыя ведала нямала прыкладаў, калі адно дзяржава паліла караблі іншы, ўсталёўвала марскую блакаду берагоў іншай дзяржавы, г.зн. ажыццяўляла агрэсіўныя дзеянні, хоць і не вяла вайны ў звычайным разуменні гэтага слова.
Савецкая дэлегацыя 6 лютага 1933 г. вынесла на абмеркаванне міжнароднай канферэнцыі па раззбраенні праект дэкларацыі аб вызначэнні нападае боку. Праект даваў дакладнае азначэнне паняцця агрэсіі. Агресии - ром павінна прызнавацца дзяржава, першым паступіць адну з наступных дзеянняў:
а) абявіць вайну іншаму дзяржаве;
б) ўвядзе свае войскі на тэрыторыю іншай дзяржавы, хоць бы і без абвяшчэння вайны;
в) бамбуе сухапутнымі, марскімі або паветра-імі сіламі тэрыторыю іншай дзяржавы або свядома атакуе яе караблі або самалёты;
г) высадзіць ці ўвядзе ў межы іншай дзяржавы без дазволу ўрада сухапутныя, марскія або паветраныя сілы або парушыць ўмовы такога дазволу, у прыватнасці адносна часу або пашырэння раёна іх пражывання;
д) ўсталюе марскую блакаду берагоў або партоў іншай дзяржавы. [4; 148]
У гэтым праекце падкрэслівалася, што ніякія палітычныя, стратэгічныя ці эканамічныя меркаванні не апраўдваюць напад на іншае дзяржава. Не апраўдваюць напад ні ўнутранае становішча дзяржавы (рэвалюцыйны і контррэвалюцыйнай рух, грамадзянская вайна, устанаўленне таго ці іншага палітычнага, эканамічнага, сацыяльнага ладу і г.д.), ні дзеянні і распараджэння любой дзяржавы (парушэнне міжнародных дагавораў, разрыў дыпламатычных або эканамічных адносін, адмова ад даўгоў, памежныя інцыдэнты і г.д..). У савецкім дакуменце прадугледжвалася таксама, што ў выпадку мабілізацыі або канцэнтрацыі якой-небудзь дзяржавай значных ўзброеных сіл паблізу мяжы, дзяржава, якому пагражаюць такія дзеянні, можа ўжыць дыпламатычныя і іншыя сродкі для мірнага вырашэння канфліктаў, а таксама прыняць у адказ на аналагічныя крокі ваеннага характару, не пераходзячы, аднак, межы.
Савецкая дэлегацыя прапанавала ўключыць прынцыпы такі дэкларацыі ў тэкст будучай канвенцыі аб бяспецы і раззбраення або