Знешняя палітыка СССР перыяду 30-х гадоў

Дипломная работа - История

Другие дипломы по предмету История

але вырашыла выкарыстоўваць перамовы, якія пачаліся 15 жніўня для дыпламатычнага ціску на заходнія дзяржавы, у першую чаргу на Англію. З гэтай мэтай можна выказаць здагадку В.М. Молатаў жніўні 16 прыняў амбасадара ЗША ў СССР Л. Штейнгардт і праінфармаваў яго аб візіце Ф. Шуленбурга і унесеных кіраўніцтвам Германіі прапаноў заключыць савецка-германскі дагавор аб ненападзе, а таксама прапанаваць разам з СССР гарантый суверэнітэту прыбалтыйскім дзяржавам. Як і разлічвалі Савецкае кіраўніцтва, пасол адразу ж паведаміў пра змест гэтай размовы Вашынгтон.

жніўня замест дзяржаўнага сакратара ЗША С. Уэллес перадаў ангельскай амбасадару Р. Ліндсэй атрыманую з Масквы інфармацыю аб магчымасці пагаднення паміж СССР і Германіяй. Апошні, напэўна добра ведаў пазіцыю свайго кіраўніцтва, яго нежаданне ісці на любыя саступкі Савецкаму Саюзу дзеля стварэння адзінага англа-франка-савецкага фронту супраць гітлераўскай Германіі, а таму вырашыў непатрэбным спяшацца з усведамленнем Лондана аб атрыманай ад Уэллеса інфармацыю. Свой даклад ён адправіў авиапочтой, не тэлеграфам, і яна патрапіла ў міністэрства замежных спраў толькі 22 жніўня, калі ўжо не магла істотна паўплываць на ход падзей. Зараз вядома немагчыма прагназаваць паводзіны ўрада Англіі, калі б гэтая інфармацыя Линдсея трапіла ў Лондан на чатыры дні раней. Але мяркуючы па рэакцыі ангельскага амбасадара ў ЗША і паводзіны ангельскай дэлегацыі на перамовах у Маскве, пазіцыя Лондана наўрад ці змянілася б.

17 жніўня германскі амбасадар у Маскве зноў наведаў Молатава і пацвердзіў гатоўнасць Берліна заключыць пакт аб ненападзе і разам з СССР гарантаваць суверэнітэт Прыбалтыйскім дзяржавам. Германскае ўрад абяцаў таксама паўплываць на Японію з мэтай нармалізацыі яе адносінаў з СССР. Шуленбурга быў дадзены адказ, што паляпшэнне адносін СССР з Германіяй павінна адбывацца паступова, а прыезд Рыбентропа ў Маскву патрабуе папярэдняй падрыхтоўкі.

Жніўня Гітлер звярнуўся з асабістым пасланнем да І.В. Сталіна, прапанаваў прыняць 22 або самае пазней за 23 жніўня міністра замежных спраў Германіі, які "будзе надзелены надзвычайнымі паўнамоцтвамі для складання і падпісання пакта аб ненападзе" [1; 172]. Такім чынам, на прыняцце выключна важных рашэнняў быў адведзены мінімум часу.

Перад Савецкім кіраўніцтвам паўстала пытанне: адхіліць германскае прапанову або прыняць яго?

Прапанова, як вядома, было прынята. Раніцай 23 жніўня ў Маскву прыляцеў Рыбентроп. Перамовы паміж ім, Сталіным і Молатавым завяршыліся на працягу аднаго дня. На вечар 23 жніўня быў падпісаны Радянской-германскі дагавор аб ненападзе тэрмінам на 10 гадоў. Ён азначаў рэзкі паварот у знешняй палітыцы Савецкага Саюза, значным чынам паўплываў на ваенна-палітычную сітуацыю ў свеце, а таксама ў некаторых аспектах ўплыў на ўнутрыпалітычную жыццё ў СССР.

Што ж выклікала савецкае кіраўніцтва пасля доўгіх сумневаў пайсці на збліжэнне з Германіяй і заключыць з ёй дамову?

Перш за ўсё трэба мець на ўвазе, што ва ўмовах тых сістэм кіравання, якія тады існавалі ў СССР і Германіі дагавор быў справай у першую чаргу двух "правадыроў" - Сталіна і Гітлера. Фактычна ўсе рашэнні прымаліся імі аднаасобна, а ініцыятыва зыходзіла ад Гітлера, якому дагавор быў неабходны для хуткага рашэння польскага пытання. Для Гітлера дагавор быў толькі тактычным крокам, быў неабходны яму для вырашэння бліжэйшых задач у нацысцкіх планах заваёвы сусветнага дамінавання. З пункту гледжання стратэгічных мэтаў Савецкі Саюз працягваў заставацца праціўнікам фашысцкай Германіі, і Гітлер не хаваў гэты факт у коле сваіх паплечнікаў.

Для Сталіна, у адрозненне ад Гітлера, дагавор з Германіяй, павінен як блізкія, тактычныя мэты, так і перспектыўныя, стратэгічныя. Бліжэйшыя мэты заключаліся ў тым, каб ва ўмовах вайны Германіі супраць Польшчы забяспечыць Савецкаму Саюзу бяспеку за кошт абмежавання прасоўвання нямецкіх войскаў на ўсход і адмова Германіі ад выкарыстання Прыбалтыйскіх дзяржаў у антысавецкіх мэтах. У адпаведнасці з дагаворам Савецкае кіраўніцтва дамаглося ад Нямеччыны абавязацельстваў у ходзе руху яе войскаў у Польшчы не пераступаць лінію год Нісан, Нерев, Буг, Вісла, Сан.

Сталін ўлічваў тая акалічнасць, што ва ўмовах вайны за перадзел свету савецкі Саюз мог па дамоўленасці Германіяй вырашыць свае тэрытарыяльныя праблемы. Для СССР, лічыў Сталін, было важна вярнуць такія тэрыторыі, як Заходняя Украіна, Заходняя Беларусь, Бесарабія і іншыя, адарваныя ад Савецкай Рэспублікі гвалтоўным метадам пасля першай сусветнай вайны. [2; 327]

Пры прыняцці Сталіным рашэння аб заключэнні дагавора з Германіяй згуляў ролю і японскі фактар. Японія была адкрытым праціўнікам СССР і знаходзілася ў саюзе з фашысцкай Германіяй. Для Савецкага Саюза існавала відавочная пагроза вайны на два фронты, калі не ў 1939 г., то ў больш позні перыяд. Але гэта не мяняла сутнасці справы. Дамова з Германіяй на думку Сталіна, вызваляў СССР ад такой пагрозы.

Яшчэ адным стратэгічным планам Сталіна пры падпісанні дамовы з Германіяй было, хоць пра гэта адкрыта не гаварылася, сутыкнуць паміж сабой два варагуючых групоўкі і такім чынам, захаваць для Савецкага Саюза свет на досыць доўгі тэрмін. Дамова з Германіяй аб ненападзе забяспечваў для СССР вялікія магчымасці стаяць у баку ад вайны, у адрозненне ад дамовы з Англіяй і Францыяй аб узаемадапамозе які ў выпадку падпісання прымушаў СССР небяспечнай нават пры наяўнасці такіх саюзнікаў, як Англія і Францыя. Прычым ўпэўненасці ў гэтых спрымірэнцаў ў савецкага кіраўн