Знешняя палітыка СССР перыяду 30-х гадоў
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
?алёкім Усходзе. На Захадзе Савецкаму Саюзу пагражала фашысцкая Германія. Ці трэба даказваць, што явіла бы для Савецкага Саюза вайна на два фронту ва ўмовах знешнепалітычнай ізаляцыі? Закранаючы дадзенай праблемы, англійская гісторык Дж. Грензил піша: "Заключыўшы 23 жніўня 1939 г. савецка-германскі пакт аб ненападзе, Сталін здолеў пазбегнуць вайны супраць Германіі .. ваенная негатоўнасць зрабіла б вайну ў 1939 г. больш катастрафічнай для Расіі, чым у 1941 годзе ... У Сталіна ў 1939 годзе вядома не было жадання ратаваць заходнія дэмакратыі. Ён імкнуўся абараніць сябе.
У выніку падпісання савецка-германскага дагавора аб ненападзе ўтварыўся сурёзны раскол у Антыкамiнтэрнаўскага пакта. Для японскага кіраўніцтва, якое арыентавалася на ваенную салідарнасць з фашысцкай Германіяй, яе дамову з Савецкім Саюзам апынуўся з чаканым. Японія звязвала вялікія надзеі з нападам Германіі на СССР і разлічвала ў сувязі з гэтым на поспех сваіх аперацый на Далёкім Усходзе.
Ажыццёўленыя Берлінам без узгаднення з Токіо дзеянні па паляпшэнню адносін з СССР выклікалі расчараванне ў японскага кіраўніцтва, падарвалі веру японскіх кіраўнікоў у надзейнасць Германіі як свайго стратэгічнага саюзніка. Супрацоўнік упраўлення разведкі і контрразведкі вярхоўнага камандавання вермахта (абвера) Х. Гроскурт ў канцы жніўня 1939 года зрабіў у сваім дзённіку наступны запіс: "Японцы сурезна занепакоены. Увесь Антыкамiнтэрнаўскага пакта пахіснуўся ".
Недавер якое паўстала тады паміж Японіяй і Германіяй засталося да завяршэння другой сусветнай вайны і адбілася на стаўленні Японіі ў СССР. Становіцца зразумела, чаму Японія вырашыла дзейнічаць на Далёкім Усходзе самастойна, заключыла ў красавіку 1941 пакт аб нейтралітэце з Савецкім Саюзам і не пайшла на яго парушэнне, хоць з боку Германіі не раз выказвалі жаданне мець Японію ў якасці саюзніка, якая ваюе супраць СССР.
Па-другое, заключыўшы дагавор аб ненападзе з Германіяй, Савецкае кіраўніцтва нанесла рашучы ўдар па планах стварэння імперыялізмам адзінага антысавецкага фронту. Былі сарваныя ўсе задумы еўрапейскіх "мюнхенцев" абяднаць Германію, Англію і Францыю ў планах, накіраваных супраць СССР. А падобныя планы выконваліся ўплывовымі коламі не толькі заходніх дзяржаў, але і фашысцкіх. Так, у Германіі вялікія надзеі на дасягненне англа-нямецкай згоды на антысавецкай аснове ўскладаў кіраўнік абвера адмірал В. Канарис. Другая сусветная вайна пачалася як вайна паміж двума імперыялістычнымі групоўкамі, а не як вайна фашысцкага блока, які дзейнічае пры падтрымцы ўсяго імперыялістычнага лагера, супраць Савецкага Саюза.
Па-трэцяе, з падзеямі лета 1939 г., прынятым у той час Савецкім кіраўніцтвам дыпламатычных крокам непасрэдна звязаны выхад СССР з знешнепалітычнай ізаляцыі ў 1941 г. пасля нападу на яго фашысцкай Германіі. Калі да пачатку Другой Сусветнай вайны заходнія дзяржавы зрывалі ўсе намаганні СССР па стварэнні накіраванага супраць фашызму абяднання неагрэсіўныя капіталістычных дзяржаў з сацыялістычнымі, то ў ходзе вайны ў сілу абектыўных акалічнасцяў гэтыя дзяржавы апынуліся па адну лінію фронту. У іх быў агульны вораг, і яны, нягледзячы на сурёзныя супярэчнасці, якія існавалі паміж імі, здолелі давесці вайну да поўнай перамогі над нямецкім фашызмам і японскім мілітарызмам. Наяўнасць у сацыялістычнай Савецкага дзяржавы моцных саюзнікаў з ліку капіталістычных краін палегчыла ёй дасягненні ў Вялікай Айчыннай вайне.
Па-чацвёртае, у выніку падпісання дамовы аб ненападзе з Германіяй, Савецкі Саюз пазбегнуў вайны ў 1939 г. і атрымаў больш за 2-х гадоў часу для ўмацавання сваёй абараназдольнасці.
Высновы
Дадзеная дыпломная праца зяўляецца спробай аналізу асноўных напрамкаў знешняй палітыкі СССР у перыяд з 1933 па 1939 гады з улікам кантэксту часу. Прычым, гэты перыяд у дыпломнай працы ўмоўна падзелены на два часовых адрэзка: першы з 1933 года па жнівень 1939г. і другі са жніўня 1939г. па 1 верасня 1939 года. Гэтыя адрэзкі розныя па працягласці ў часе, але ў большай ступені ўсё ж вызначаюць асноўныя вектары знешняй палітыкі СССР у дадзены перыяд. У першай палове 30-х гадоў асноўным абектам знешнепалітычнай дзейнасці СССР становіцца Францыя. Менавіта праз супрацоўніцтва з Францыяй Савецкі Саюз планаваў стварыць сістэму калектыўнай бяспекі ў Еўропе і менавіта ў ёй лабіраваць сваё інтарэсы. У процівагу ініцыятыве СССР Францыя вылучыла праект не калектыўнага дагавора, а двухбаковых пагадненняў аб узаемадапамозе паміж СССР і Францыяй, СССР і Чэхаславакіяй, менавіта гэтая прапанова была ўвасоблена ў жыццё, нягледзячы на свае недахопы.
Ды ўжо Франка Савецкі і савецка-чэхаславацкіх дагавора 1935 г., мелі безумоўна карэннае, значэнне для далейшага развіцця падзей у Еўропе, і як тады здавалася для справы свету.
Але ўсё спадзяваліся на свет былі перакрэсленыя так званай "мюнхенскай змовай" па якой Англія і Францыя практычна кінулі Чэхаславакію пад ногі Германіі. А калі дадаць да гэтага падпісання Франка-Германскага пакта аб ненападзе, то гэтыя падзеі канчаткова перакрэслілі ранейшую стратэгію знешнепалітычнай дзейнасці Савецкага Саюза і прымусілі змяніць яе кірунак у бок Нимеччини.Тому даволі дзіўнымі здаюцца перакананні асобных палітолагаў, якія спрабуюць спекуляваць на настроях грамадскасці, або даюць ацэнку пакту без разумення праблемы. Так, вельмі важнае пытанне - ці быў гэты дагавор прычынай нападу Германіі на Польшчу? Большасць замежных гістарыяграфіі схіляецца да высновы, што гэты дагав?/p>