Гумар і сатыра ў творах Н.В. Гогаля
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
сё захоўвае рэальныя абрысы адлюстро зяў, паколькі ён паказвае як адмоўнае толькі часты ныя яго недахопы. Сатыра ж, адмаўляючы зява ў асноўных яго асаблівасцях і падкрэсліваючы іх непаўнавартаснасць пры дапамозе рэзкага іх перабольшання, натуральна, ідзе па лініі парушэньня ня звычайных рэальных формаў зявы, да таго, каб давесці да лімітавай рэзкасці ўяўленне аб іх непаўнавартаснасці, па-гэтаму яна імкнецца да ўмоўнасці, да гратэску, да фантастычнасці, да выключнасці характараў і падзей, дзякуючы якой яна можа асабліва выразна паказаць алагізмаў іх, несообраз насць жыцця з мэтай.
Такая, напрыклад, сатыра Рабле, Свіфта, Шчадрына, Гогаля, сатыра будуе свае вобразы, парушаючы рэальныя суадносіны зя гадовы у самой жыцця для таго, каб больш рэзка падкрэсліць іх асноўныя ўласцівасці. Сіла адмаўлення, уласцівая сатырычным ладу, выклікае абурэньне, агіда ў чытача да жыцця, сатырычна намаляванай ў творы.
Сатырычны вобраз каштуе ўжо на мяжы камізму, так як неадпаведнасць таго, пра што ён кажа, патрабаванням жыцця на столькі значна, што яно не толькі смешыць, але і отталки вается, выклікаючы агіду, жахае. Сатыра накіравана супраць пачварнага, непрымальнага ў жыцці. У гэтым асноўная змесце жание сатырычнага выявы. Ён кажа пра найбольш вострых супярэчнасьцях жыцця, але пра такіх, якія, як уяўляецца мастаку, можна дазволіць, уступіўшы з імі ў барацьбу, прычым барацьба гэтая па сілах чалавеку, грамадству, дадзеным класе, дадзены най партыі.
Усе гэтыя меркаванні дазваляюць прыйсці да высновы, што ў са працяжнік перад намі ў наяўнасці своеасаблівы спосаб выявы чэ лавека, які надае ёй своеасаблівыя радавыя асаблівасці. Ха рактерно, што Гегель бачыў у сатыры новую форму мастацтва:
Сама рэчаіснасць у яе недарэчнай сапсаванасці выяўленчага і жается так, што яна сябе ў самой сабе разбурае, каб менавіта ў гэтым самаразбурэнні нікчэмнага сапраўднае магло выявіць ся як трывалая прабывалая моц [4,79]. Хоць Гегель ў адпавед насці са сваёй агульнай канцэпцыяй адмаўляе сатыры ў сапраўднай паэзіі, ён тым не менш бачыць у ёй, што высакародны дух, дабрадзеі сэрца, якому адмоўлена ў ажыццяўленні сваёй свядомасці ў свеце заганы і глупства, звяртаецца то з больш гарачым абурэннем, то з больш тонкім досціпам, то з бо Леі халоднай горыччу супраць які знаходзіцца перад ім існуюць вования; абураецца або здзекуецца над светам, які прама супярэчыць яго абстрактнай ідэі дабрачыннасці і праўды [18,90].
У сатырычным вобразе з надзвычайнай выразнасцю обна-руживаются тыя дзве агульныя тэндэнцыі пабудовы мастацкага вобраза, пра якія мы гаварылі ў другой чале першай частцы (Метад). З аднаго боку, сатыра імкнецца да аднаўлення рэчаіснасці, да рэальнага раскрыцці недахопаў і пра тиворечий жыццёвых зяў, але разам з тым сіла пратэсту і абурэння ў ёй настолькі вялікая, што яна перастварыць гэтыя зявы, парушае прапорцыі, абсмейвае іх, малюе іх у гратэскавай , скажонай, недарэчнай, выродлівай форме для таго, каб з асаблівай рэзкасцю падкрэсліць іх непрымальнасць. Характэрна, што Шчадрын звязваў развіццё сатыры з перыяду дами абвостранай барацьбы новага са старым ў жыццёвым пра працэсе.
Такім чынам, у сатыры перад намі адмысловая форма вобразна га адлюстравання жыцця. Я. Эльсберг справядліва заўважае, што сатыру мы павінны разглядаць і як адмысловы мастацкіх ны прынцып малюнка рэчаіснасці, і як род літаратуры [28,80].
Як бачым, з пункту гледжання самога характару прайграны ня рэчаіснасці ў мастацкім вобразе мы можам га ворить аб мастацка-гістарычным тыпе ладу, дзе эстэтычным Палітычная адзнака знаходзіць свой выраз пры захаванні прынцыпамі пиальной дакладнасці жыццёвых зяў (напрыклад, нарыс), затым аб мастацка выдуманым тыпе, дзе дамінуе вы мысел (напрыклад, раман), і, нарэшце, пра мастацка гипербо лическом тыпе, які будуецца на раскрыцці адмоўных зявы няў у іх гранічных уласцівасцях, дзякуючы чаму выяўляецца іх супярэчнасць сапраўдным жыццёвым нормам. Кожны з гэтых тыпаў пабудовы ладу дапускае і лірычную і эпиче-ку трактоўку.
Бачачы ў сатыры найбольш вострую форму выкрыцьця рэчаіс насці, адзін з надзвычай істотных шляхоў стварэння адмоўных вобразаў (Иудушка Головлев Шчадрына, Тартюф Мальера і іншыя), мы павінны памятаць, што засьцярога і Отры цание ў літаратуры можа ажыццяўляцца і не шляхам сатыры. Сатырычны вобраз-адмоўны вобраз, але не кожны Отры адмоўныя вобраз-сатырычны вобраз. У нашай крытыцы сустрэнецца чались працы, у якіх аўтары імкнуліся паказаць наяўнасць сатырычных вобразаў у творах Л. Талстога, у Жыцці Кліма Самгiна М. Горкага і іншых. З гэтым няма падстаў згаджацца. Сатырычны вобраз-гэта вобраз гратэскавы, у да тарам ссунутыя жыццёвыя прапорцыі. У сілу гэтага ён і вызы вается смех, хоць бы гэты смех і пераходзіў ўслед за тым у яго ванне. У сілу гэтага для сатыры ў значнай меры харак церне элементы ўмоўнасці (Гісторыя аднаго горада Шчадрына і інш), якія распаўсюджваюцца і на самыя абставіны, у якіх знаходзіцца сатырычны вобраз, і, стала быць, на вобразы, яго навакольныя, і т . д. Таму-то творы, так бы мовіць, выкрывальніка характару, але свабодныя ад тых элементаў ўмовах насці, якія нясе ў сабе гратэскнае пабудова сатырычнага ладу, не варта разглядаць як сатырычныя.
.2 Юмор і сатыра ў творах Н.В.Гогаля
Даць зразумець аб гумары і досціпе апавяданняў Гогаля з маларасейскай жыцця, не прыводзячы з іх цэлых старонак, было б цалкам немагчыма. Гэта - добрасардэчных смех чэ лавека маладога, атрымліваюць асал?/p>