Гумар і сатыра ў творах Н.В. Гогаля
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
арыта.
Ад Н.В.Гогаля ідзе здольнасць М.А.Булгакова бачыць таямнічае ў пасрэдным і банальным, у яго ж Булгакаў вучыўся развіваць прыём рэчавых знакаў як вызначэнне асоб, з гэтай крыніцы зяўляецца ў творчасці М.А.Булгакова фразы з нечаканымі і семантычна няўзгодненымі супастаўлення, лагічна не сумяшчальныя.
Выснова да 2 чале
У выніку пры ўспрыманні нават у непрафесійнага чытача (не філолага) ствараецца дзіўнае, падсвядомае адчуванне блізкасці твораў М.В. Гогаля і М.А. Булгакава, разуменне таго адзінага ўнутранага псіхалагізму, якім вее ад іх, і якое ідзе менавіта ад "сваяцтва душ" пісьменнікаў.
Пытанне, чаму менавіта на Н.В.Гогаля спыніў свой выбар М.А.Булгаков, хутчэй за ўсё назаўжды застанецца загадкай. Можна выказаць здагадку, што Булгакаў адчуваў нешта родавае ў творах Мікалая Васільевіча. Сваяцтва ж гэта, на наш погляд, крыецца ў трагічным пачатку творчасці абодвух пісьменнікаў, якое, у сваю чаргу, зяўляецца следствам трагічных лёсаў Мікалая Васільевіча і Міхаіла Апанасавіча.
Аб сутнасці падобнага трагічнага пачатку ў творчасці кажа А.Ю. Козырава, адштурхваюцца ад гегелеўскай канцэпцыі трагічнай віны:
"Разумны чалавек, дзейнічаючы па здароваму сэнсу, кіруецца устоянымі забабонамі свайго часу. Трагічны герой дзейнічае свабодна, сам выбірае напрамкі і мэты дзеянняў. І ў гэтым сэнсе яго актыўнасць, яго ўласны характар ёсць прычына яго гібелі. Трагічная развязка ўнутрана закладзена ў самой асобы, ён сам нясе ў сабе сваю гібель, на ім ляжыць трагічная віна ". [26,299] У доказ варта толькі ўзгадаць і параўнаць трагічныя асобы "Пецярбургскіх аповесцяў" Гогаля і "Дьяволиады" Булгакава.
У трагедыі характар героя прыходзіць ва ўзаемадзеянне з агульнасусветнымі абставінамі. Існуюць эпохі, калі гісторыя "выходзіць з берагоў".
У нашым выпадку гэта "дзекабрысцкага" эпоха Н.В.Гогаля і вялікая рэвалюцыйна-пераломным эпоха М.А. Булгакава. Шчаслівы паэт, у такой стагоддзе крануўся пяром сваіх сучаснікаў: ён непазбежна дакранецца да гісторыі, у творчасці вялікага мастака непазбежна адабюцца хоць бы некаторыя з істотных бакоў глыбіннага працэсу. У такую ??эпоху вялікае мастацтва становіцца люстэркам гісторыі.
Кіраўнік 3 Сэнс сатыры Булгакава
Руская лінія літаратурнай сатыры, да якой могуць быць прылічаны ў XIX стагоддзі М. В. Гогаль, М. Е. Салтыков-Шчадрын, А. П. Чэхаў, у XX стагоддзі - А.
Аверчанка, М. Зошчанка, В. Вайновіч і іншыя, характарызуецца маштабным асэнсаваннем сутнасці чалавечага быцця. Пісьменнікі гэтай катэгорыі, выкарыстоўваючы прыёмы, у іншых абставінах прымушаюць чытача смяяцца, малююць імі самімі адчуваем трагедыю жыцця.
Пра тое, што М. Булгакаў адчувае сябе такім, пісьменнік заяўляў не раз. Успомнім, як, нягледзячы на ??сваю нелюбоў да ўсякага роду літаратурным дэкларацый, праграмах, ён паказаў на адну з генеалагічных ліній сваё га творчасці, назваўшы сябе вучнем Н.В.Гогаля. Ўпусціць у свае творы незлічоныя уродства нашага побыту", "глыб кі скептыцызм у дачыненні да рэвалюцыйнага працэсу", таго, што адбываецца ў нашай краіне, пра тивопоставив яму любімую і Вялікую Эвалюцыю, мастак, як і яго настаўнік, пры ведаў, што адчувае найглыбейшыя краінамі Данія пры выглядзе страшных чорт свайго народа.
Найбольш характэрным для Булга кова-сатырыка прыёмам і прынцыпам дасле ватель ставіцца выкарыстанне фантастыкі, гі перболы і гратэску, пародыі і іроніі, комі ную экспрэсію розных пластоў лексікі, стварэнне сатырычных тыпаў і характараў.
М. Булгакаў ня сатырык ў чыстым выглядзе. Жанр сатыры, у якім напісана "Сабачае сэрца", мяркуе паказ у смешным выглядзе чагосьці зусім не смешнага ў рэальнасці. Гэта фантастычнае твор, абмаляваў тое, што адбываецца ў Расеі пасля рэвалюцыі 1917 года як прадвесце близящегося Апакаліпсісу, апынулася гэтак надзённым, што надрукавана было толькі праз дзесяцігоддзі пасля смерці аўтара. Камічнае - абавязковая прыналежнасць нават такіх зусім не смешных твораў Булгакава, як песа "Бег" і раман "Майстар і Маргарыта", якая дае магчымасць аўтару, якая дазволіла чытачу засмяяцца, прымусіць яго заплакаць на піку смеху. Камічнае ў гэтых творах толькі вельмі тонкі верхні пласт, ледзь затуляе ірвуцца вонкі трагедыю. "Сабачае сэрца" ў гэтых адносінах кніга вельмі характэрная. М.А. Булгакаў - чалавек вялікай лёсу. Яго імя асабліва вылучаецца сярод пісьменнікаў, незаслужана забытых, забароненых. Аднак час, якое, здавалася, перш працавала супраць Булгакава, асуджаючы яго забыццю, як быццам павярнулася да яго тварам, пазначыўшы бурны рост літаратурнага прызнання.
Цікавасць да творчасці М. Булгакава ў наш час нашмат вышэй, чым у 70. - 80. Гады. Чым жа можна патлумачыць такая зява? Напэўна, тым, што свеце фармалізму, бяздушнай бюракратыі, карысці, амаральных дзялкоў і карерыстаў супрацьстаіць ў Булгакава свет вечных чалавечых каштоўнасцяў: гістарычная праўда, творчы пошук, сумленне.
М.А. Булгакаў лічыў лепшым сацыяльным пластом у айчыне рускую інтэлігенцыю, якая падвяргалася ганенням, знішчалася і з якой ён адчуваў крэўную сувязь, і, падобна свайму настаўніку Салтыкова-Шчадрына, лічыў сябе мае права адлюстроўваць страшныя рысы свайго народа, глыбока пакутуючы ад яго цемры і невуцтва.
У несвоечасовых думках у 1900 семнаццатым годзе А.М. Горкі пісаў: ... ўсё, што адбываецца ў краіне - бязлітасны вопыт , які праводзіцца рэвалюцыянерамі над народам, над