Рамантычнай скрыпiчны канцэрт 1800-1870-я гады
Дипломная работа - Разное
Другие дипломы по предмету Разное
?ых iмправiзацый скрыпкi ясна чуць яе перайначаныя, драматызаваць iнтанацыi прадастаСЮляе адзiнства СЮсiм цыкле, сведчыць аб пэСЮнай праграмнага задумы канцэрту (прыклад №38).
Затым драматычнае напружанне трохi спадае i зноСЮ вяртаецца лiрычная, шчырая тэма "Раманс", што гучыць у аркестры на фоне СЮсхваляванай речитатива скрыпкi. Паступова замiраючы праходзяць у партыi скрыпкi урыСЮкi тэмы. Сканчаецца частка поСЮным супакаеннем.
РЖншыя вобразы, свет пачуццяСЮ адкрываецца СЮ фiнале "A la Zingara".
Венявский iмкнецца максiмальна выпукла i ярка намаляваць тут карцiну святочнага СЮрачыстаii.
У фiнале знайшла адлюстраванне дзiСЮна вiртуознае майстэрства Венявского. РЖскрыстыя пасажы замяняюцца паэтычнымi, лiрычнымi i танцавальнымi эпiзодамi, чуць адгалоскi народных танцаСЮ (прыклад №39).
Вялiкую ролю СЮ фiнале згуляе святла тэма з першай часткi (прыклад №40).
Гэтая тэма атрымлiвае тут далейшае развiццё. Калi СЮ першай частцы яна выказвае светлую мару пра шчаiе, веру СЮ радаснае будучыню, а СЮ "Раманс" набывае рысы драматычнай СЮсхваляванаii, то СЮ фiнале развiццё тэмы падводзiць да надзвычайнаму iвярджэннi жыцця, шчаiе. Гэта СЮжо не мара, а яе СЮвасабленне СЮ рэальнай рэчаiснаii.
Такiм чынам, гэтая тэма звязвае усе часткi канцэрту СЮ адзiны непарыСЮны цыкл i вызначае асноСЮнае, аптымiстычны, жыццеiвярджальнае гучанне СЮсяго канцэрту.
Партыя аркестра СЮ другiм канцэрце незвычайна развiта i симфонизована. Досыць паказаць на СЮступленне i кода першай частцы, якiя СЮяСЮляюць сабой, быццам маленькiя сiмфанiчныя карцiны. Вялiкую ролю СЮ канцэрце гуляе палiфанiя, шмат у чым спрыяе яго симфонизации. Венявский тут не столькi iмкнецца да зьлiцьця меладычных лiнiй, iх зблiжэння, колькi да iх сутыкнення i супастаСЮлення, да СЮзмацнення драматызму, напругi. Важнай бокам канцэрту зяСЮляецца яго дэкаратыСЮная арнаментальнага, якая арганiчна спалучаецца з вялiкай напеСЮнаiю i выразнаiю музыкi. Арнаментальнага тут варта часта з самых тым, глыбей iх раскрывае. Фигурации скрыпкi часта гучаць на фоне тэмы, якая праходзiць у аркестры, надаючы ёй iншага асвятлення (у аркестры праходзiць другая тэма I часткi) (прыклад №41).
Г. Венявський тут майстэрску выкарыстоСЮвае выразныя магчымаii скрыпкi, лёгка i без намаганняСЮ дамагаецца эфектаСЮ, якiя лагiчна выцякаюць з самога зместу канцэрту.
Для творчаii Г. Венявського, асаблiва СЮ гэтым канцэрце, характэрна спалучэнне вакальнай i iнструментальнай выкладу. Але iнструмэнтальнасьць СЮ Венявского заСЮсёды захоСЮвае цесную сувязь з песенным, меладычнай бокам. Адсюль напеСЮнаiю, цёпла, выразнаiь тэхнiкi Другога канцэрту.
ПараСЮноСЮваючы два канцэрты Г. Венявського, а таксама другую i трэцюю часткi яго юнацкага канцэрту, можна прасачыць эвалюцыю яго творчаii. У першай частцы fis-mollьного канцэрту кампазiтар iмкнуСЮся да рамантычна СЮзнёслага мастацтва, ён спатолiСЮ скрыпiчных партыю эфектнымi тэхнiчнымi прыёмамi, увёСЮ разгорнутую вiртуозную кадэнцыю. РЖншымi сродкамi вырашае кампазiтар першую частку d-mollьного канцэрту, дзе валадарыць лiрычны пачатак. У ёй цалкам адсутнiчаюць грувасткiя вiды скрыпiчнай тэхнiкi. Некаторыя эфектныя прыёмы (храматычныя глиссандо, ажурнае стаката) ужытыя вельмi эканомна i цалкам падпарадкаваныя раскрыццi або оттененной асноСЮнага настроi часткi. Лiрычная пабочная партыя атрымлiвае вельмi шырокае развiццё. Характэрная i адмова Венявского ад самастойнай скрыпiчнай кадэнцыi.
У першай частцы fis-mollьного канцэрту цалкам валадарыць салiст аркестра адведзена толькi акомпонуюча ролю. У d-mollьному канцэрце з яго сiмфанiчным развiццём партыя аркестра арганiчна пераплятаецца з партыяй скрыпкi, раскрывае i дапаСЮняе асноСЮныя вобразы.
У iншых частках канцэртаСЮ Венявский, перш за СЮсё iмкнуСЮся стварыць яркiя iнструментальныя мелодыi шырокага дыхання. У юнацкiм канцэрце мелодыя яшчэ вельмi простая i безсмакова, у канцэрце fis-moll мелодыя шырокая, засяроджана, з элементамi драматычнай СЮсхваляванаii. Але найбольш поСЮнай гэта iмкненне СЮвасоблена СЮ другой частцы канцэрта d-moll з шырокай, шчырай мелодыi, надзвычай выразнай i шматграннай. У працэсе яе развiцця i сутыкненнi з iншай тэмай першай частцы СЮ ёй раскрываюцца i лiрыка-паэтычныя i драматычныя боку.
У фiналах канцэртаСЮ Венявский iмкнецца да дынамiчнаii, яркай танцавальнаii. Лiнiя развiцця тут iдзе ад элегантнага ("расiйскага") ронда юнацкага канцэрту, простага i стрыманага СЮ тэмпе, праз больш яркi, жывы, але некалькi цяжкаваты фiнал канцэрта fis-moll да вогненнай, блiскучы разнастайнаiю фарбаСЮ, дынамiчнага i СЮ той жа час ажурна празрыстага "цыганскага" фiналу канцэрту d-moll. Вялiкае iмкненне Венявского абяднаць частцы канцэрту СЮ адзiны цыкл (асаблiва гэта ставiцца да канцэрту d-moll), што дасягаецца драматургiчным, вобразным сувяззю памiж часткамi iх тэматычных абяднаннем.
Канцэрт d-moll зяСЮляецца адным з найбуйнейшых i спелых твораСЮ Венявского. У iм ён найбольш поСЮна выказаСЮся як выдатны лiрычны паэт у музыцы. Багацце мелодыкi, арыгiнальнаiь i цэласнаiь формы, яркая вобразнаiь i аптымiстычна СЮтрымання дазваляюць аднеii гэты канцэрт лепшых прыкладаСЮ скрыпiчнай лiтаратуры.
У канструктыСЮным плане большаiь рамантычных скрыпiчных канцэртаСЮ мала адрознiваецца ад класiчных 3 прыватных кампазiцый. Адначасова фармуецца i тэндэнцыя канцэнтрацыi - да стварэння адначасткавых поемных формы - Восьмы канцэрт Л. Шпора, Пяты канцэрт А. В. етана.
Такiм чынам, iнструментальны тып канвертавання, панавальнай у еСЮрапейск