Рамантычнай скрыпiчны канцэрт 1800-1870-я гады
Дипломная работа - Разное
Другие дипломы по предмету Разное
p>
Да вiртуозна-рамантычнага "паганиниевського" напрамкi скрыпiчнага выканальнiцтва сярэдзiны XIX ст. НалежаСЮ чэшскi скрыпач Генрых Эрнст. Г. Гейне пiсаСЮ, што Г. Ернст "магчыма, найвялiкшы скрыпач нашых дзён, падобны Паганiнi як сваiмi недахопамi, так i сваёй генiяльнаiю" [ цытата па 46, c. 84]. Г. Ернст рушыСЮ услед Н. Паганини i СЮ гульнi, i СЮ творах, напiсаных у той жа манеры, i СЮ аналагiчных жанрах. Гэта быСЮ скрыпач грандыёзнага стылю, велiчы, стыхiйнага агню i адначасова глыбокай лiрычнаiь. У яго iнтэрпрэтацыях, побач з магутнасьцю, было шмат элегiчна, iнтымнага. Выкананне Г. Ернстом пес лiрыка-рамантычнага стылю насiла элегiчна, iнтымную, часам некалькi сентыментальны характар. Дыяпазон творчых iнтарэсаСЮ выканаСЮцы распаiiраСЮся ад Н. Паганини СЮ Л. Бетховена, хоць па сваёй мастацкай прыродзе ён цалкам належаСЮ да вiртуозна кiрунку. Гейне, лiчачы Г. Ернста паслядоСЮнiкам Н. Паганини, адзначыСЮ, што iтальянскаму скрыпачу СЮлаiiвая дэманiчная сiла, а Эрнст больш гарманiчным, i СЮ яго гульнi пераважалi мяккiя адценнi, хоць ён таксама выяСЮляе схiльнаiь да фантастычным, казачным момантаСЮ [цытата за 46, c. 87]. Вельмi цiкавая думка аднаго з расiйскiх рэцэнзентаСЮ аб "чэшскага Паганiнi": "Эрнст, найризносторонниший з сучасных скрыпачоСЮ ... элегiчна выраз яго поСЮных, шырокiх i высакародных гукаСЮ, яго тэхнiка, загадкава складаная нават для вопытных i майстэрскiх скрыпачоСЮ ... Ён настолькi ж выдатны пры выкананнi сваiх уласных твораСЮ, як i СЮ класiчным квартэце. Нiхто так высакародна i так зусiм не тлумачыць твораСЮ Гайдна i Л. Бетховена, як Г. Ернст. Спалучаючы СЮ сабе СЮсе адценнi германскага генiя, ён зяСЮляецца музычным Г. Гете у санаты Л. Бетховена, К. Гофманом СЮ "Венецыянскiм карнавале" i Шылерам СЮ "Елегии" [цытата па 46, c. 88]. Г. Венявський цалкам належаСЮ да вiртуозна-рамантычнага напрамкi скрыпiчнага выканальнiцтва, падтрымлiваючы як яго дасягненнi, так i некаторую аднабаковаiь: бо нават буйныя скрыпачы паганиниевськои школы часта грэбавалi глыбiнёй музыкi дзеля вонкавага бляску. РЖмправiзацыйнай, экспрэсiСЮнаiь СЮлаiiвыя выканаСЮчаму стылю Г. Венявського; славянскае ж песеннае пачатак выявiлася СЮ асаблiвай шыраце i шчырай напеСЮнаiю кантилены. "У яго манеры выканання, якая абяднала СЮ сабе агонь, захоп паляка з элегантнаiю i густам француза, вымалёСЮваецца сапраСЮдная iндывiдуальнаiь, вельмi цiкавая артыстычная натура ... Яго гульня завалодала сэрцамi слухачоСЮ, i ён валодаСЮ рэдкiм уменнем скарыць публiку з першага ж зяСЮлення свайго..." [17, c. 32]. Жыццё Г. Венявського ахапiла 2 эпохi. Ён перажыСЮ рамантызм, з гонарам захоСЮваСЮ яго традыцыi, калi рамантычнае мастацтва СЮ формах, характэрных для яго СЮ першай палове XIX стагоддзя, ужо згасала. Кожная эпоха СЮ гiсторыi мастацтва СЮсведамляе сябе праз характэрныя для яе тыпы творчых асоб. Вяршыняй эпохi Рамантызму, несумненна, ёiь унiкальныя, своеасаблiвыя асобы кампазiтараСЮ-вiртуозаСЮ. Адстойваючы гедонистические iдэалы, яны вызнавалi iмкненне да арыгiнальнаii, максiмальнага выразы СЮласнай iндывiдуальнаii.
Высновы
У высновах абагульнены вынiкi праведзенага даследавання
Шляхi станаСЮлення рамантычнага скрыпiчнага канцэрта звязаны з XIX стагоддзем. Панарама эвалюцыi жанру ад вытокаСЮ да XIX стагоддзя - працяглы працэс, якi СЮмоСЮна дзелiцца на чатыры перыяду.
РЖ тып. Канцэрты Диттер фон Дзiтэрсдорфа, створаныя адначасова з першымi канцэртамi Гайдна i непасрэдна перад канцэртамi В. Моцарта, паказваюць станаСЮленне класiчнай формы скрыпiчнага канцэрта, многiх яго якаiяСЮ. Канцэрты Д. Диттерсдорфа, у асноСЮным напiсаны для скрыпкi i струннага ансамбля - гэта пераходны тып ад старадаСЮняй сонатной формы класiчнай. У творчаii Гайдна адбываецца станаСЮленне формы класiчнай скрыпiчнай санаты. РЖ толькi СЮ творчаii В. Моцарта цалкам сфармiравалася класiчная форма скрыпiчнага канцэрта.
II тып (Раннi рамантычны канцэрт). Канцэрты Р. Крейцера i П. Роде выпрабавалi на сабе СЮплыву гераiчнага стылю эпох Французскай рэвалюцыi. Тэхнiчны бок канцэртаСЮ СЮяСЮляе сабой вышэйшую дасягненне вiртуознаii эпохi класiцызму, заключае развiццё скрыпiчнай тэхнiкi мяжы XIX ст., - Гэта гамоподибни пасажы i арпеджыа, якiя дасягаюць 12 пазiцыi, тэхнiка падвойных нот: тэрцыю, у тым лiку i ламаныя актавы СЮ руху СЮверх i СЮнiзе па грыфе, децима. Многiя прадстаСЮлена i тэхнiка рысак: разнастайныя спалучэння деташе i легат, ударныя рыскi, стаката, "Виотти", пункцiрнай штрых i iнш. Усё гэта непасрэдна падрыхтоСЮваСЮ новы этап развiцця скрыпiчнага мастацтва, прадстаСЮлены творчаiю скрыпачоСЮ - Раманiк наступнай эпохi.
Такiм чынам, творчаiь П. Роде i Р. Крейцера, адказвала новым патрабаванням, яна стала афiцыйным мастацтвам пануючых класаСЮ ЕСЮропы. Набiраючы пад уплывам эпохi рэакцыi рыс акадэмiзму, застываючы СЮ iснуючых схемах i прыёмах мастацтва, творы П. Роде i Р. Крейцера, усё больш праяСЮляюць элементы сентыменталiзм. Ужо СЮ самым акадэмiзму пачатку XIX ст .. закладзены элементы рамантычнага светаСЮспрымання, так ярка развiтыя СЮ творчаii i выканальнiцтва генiя скрыпкi - Н. Паганiнi.
III тып ("вялiкi "блiскучы вiртуозны канцэрт). Канцэрты Н. Паганини перавышаюць усё, што было да гэтага часу напiсана СЮ гэтым жанры скрыпача. Вялiкаiь формы, меладычнай багацце, каларытна iнструментоСЮкi - такiя iх выразныя рысы. Яны выказваюць iмкненне кампазiтара да драматычных кантрастаСЮ, опернай патэтыкi, ризнообразних каларыстычных эфектаСЮ. Гэта выдатныя прыклады прамоСЮнiцкага мастацтва вялiкага скрыпача. "Тэатра