А.В. Дружынін аб аповесцях Ф.М. Дастаеўскага 40-х гг.
Дипломная работа - Литература
Другие дипломы по предмету Литература
ў той час у арыстакратычным салоне з ім з-за сарамлівасці здарыўся прытомнасць падчас размовы з пецярбургскай свецкай прыгажуняй Сенявіна. Гэты пакутлівы для яго самалюбства эпізод даў падставу Тургенева і Някрасаву напісаць пра Дастаеўскага здзеклівае верш, у якім ён называўся рыцарам горкай, фігуры, юным пыщем, г.зн. зазнайкам, параўноўваўся з чырвоным вугры, рдеющем на носе рускай літаратуры, і з чухонской зоркай, упалай на балі перад адной з прыгажунь.
Ладу Каці Дастаеўскі так і не перарабіў, пакінуўшы ёй княжацкі тытул. Але крыўды ад былога гвардзейскага афіцэра, свабодна ўваходжу ў салоны арыстакратыі, ён не забыўся і не дараваў. Гэта відаць нават з яго запісной сшыткі. Варожае стаўленне да Дружыніна там ясна выказана.
Не дапамагло і тое, на думку А.М. Бройде, што ў разгляданым Пісьмах... Дружынін першы раз за ўвесь час пахваліў Дастаеўскага за трапна схопленую рысу ў вобразе Неточки: Вельмі дакладна і выразна выстаўлена варяцкая, пякучая прыхільнасць загнанай і маркотнай Неточки да яе маленькай сяброўцы: дзеці, якія развіліся пад прыгнётам варожых абставінаў, надзвычай здольныя да такіх заўчасным, эксцэнтрычны запалу (VI, 66).
Апошняе згадванне аб аповесці Дастаеўскага Неточка Незванова знаходзім у Пісьмах іншагародняга падпісчыка пра рускую журналістыцы... за красавіка 1849 г. Дружынін прама паказвае на кампліментарны характар ўласнага адклікання аб аповесці Дастаеўскага: ... пахваліў я другую частку Неточки і Неточка перастала паказвацца (VI, 110). Другая палова фразы сведчыла аб тым, што Дружыніна была вядомая прычына спынення публікацыі аповесці.
Такім чынам, па меры знаёмства з аповесцю Дастаеўскага, змяняецца стаўленне Дружыніна да пісьменніка. Ад увагі Дружыніна па-ранейшаму не выслізнулі недахопы аповесці - адсутнасць завязкі, дзеянні, залішняя падрабязнасць ў апісанні дзіцячага ўзросту, шматслоўе. Разам з тым Дружынін знаходзіць другую частку творы больш займальнай і арыгінальнай, чым першую. Калі ў студзеньскім адкліканні ён паказвае на адсутнасць жаночага асобы, то ў лютаўскім Дружынін адмаўляецца ад часткі сваіх крытычных заўваг.
Можна сказаць, што Дружынін з цікавасцю падышоў да аповесці Дастаеўскага Неточка Незванова, з задавальненнем адзначыў эвалюцыю пісьменніка. Прааналізаваўшы Неточку Незванову, ён прыйшоў да высновы, што яна ніколькі не саступае Белым начах, а ў некаторых выпадках нават пераўзыходзіць яе.
ЗАКЛЮЧЭННЕ
Падвядзем некаторыя вынікі. Ф.М. Дастаеўскі пачаў свой творчы шлях як мастак-рэаліст, прадаўжальнік традыцый Пушкіна і Гогаля. Першае ж твор пісьменніка - раман Бедныя людзі - высунула яго ў шэраг найбуйнейшых прадстаўнікоў натуральнай школы".
Падобна Н.А. Някрасаву, М.Е. Салтыкова-Шчадрына, І.А. Ганчарова, І.С. Тургенева, А.І. Герцэнам, Дастаеўскі прайшоў гогалеўскую школу сацыяльна-бытавога лісты, ўспрыняў ад свайго настаўніка ідэю вернасці праўдзе жыцця, думка аб грамадскім прызначэнні мастацтва.
Натуральная школа", тэарэтычныя прынцыпы якой былі абгрунтаваныя В.Г. Бялінскім, сцвярджала права пісьменнікаў на спачувальнае малюнак ніжэйшых саслоўяў. Яна прызнавала ў мужыку, у бедным чыноўніцы, у гарадскім працаўніка, у жанчыне чалавека. Далучыўшыся да новага руху, нікому невядомы датуль юнак стварыў раман Бедныя людзі.
Самы забіты, апошні чалавек ёсць таксама чалавек і называецца брат мой - гэтая ідэя творы, што зацвярджаецца са свежай сілаю маладога і арыгінальнага таленты, зблізіла Дастаеўскага з Бялінскім, прывяла яго ў круг петрашевцев - першую ў Расіі арганізацыю сацыялістаў-утапістаў.
Не зяўляліся выключэннем і псіхалагічныя аповесці пісьменніка 40-х гг., Без якіх наўрад ці былі б магчымыя найвышэйшыя дасягненні Дастаеўскага-раманіста 60-70-х гг.
У выніку праведзенага даследавання мы прыйшлі да наступных высноў. А.В. Дружынін не прысвяціў творчасці Дастаеўскага спецыяльныя артыкулы або рэцэнзіі. Але, як атрымалася ўсталяваць, на працягу ўсёй сваёй дзейнасці ён неаднаразова звяртаўся да ацэнкі твораў пісьменніка - у незавершанай агляднай артыкуле аб рускай літаратуры 1848 г., Лістах іншагародняга падпісчыка аб рускай літаратуры..." за снежань гэтага ж года, за студзень, люты і красавік 1849, а таксама ў рэцэнзіі на Ваенныя апавяданні графа Л. Талстога і Губернскія нарысы М.Е. Салтыкова-Шчадрына (1856), а таксама ў артыкулах Крытыка гогалеўскага перыяду рускай літаратуры і нашы да яе адносіны" (1856) і Творы А.Н. Астроўскага (1859).
Нягледзячы на складанае стаўленне да Дастаеўскаму - чалавеку і пісьменніку, абумоўленае адрозненнямі ў выхаванні, адукацыі, светапоглядзе і т.п., Дружынін ўважліва сачыў за творчасцю пісьменніка, яго эвалюцыяй. Ні адзін твор Дастаеўскага 40-х гг. не выслізнула ад увагі крытыка. Аналізуючы аповесці Дастаеўскага Слабое сэрца, Белыя ночы, Неточка Незванова, ён тычыцца і папярэдніх твораў пісьменніка - рамана Бедныя людзі (1846), аповесцей Двайнік (1846), Гаспадыня (1847).
У ацэнцы твораў Дастаеўскага ў 1846-1847 гг. Дружынін шмат у чым варта за Бялінскім, у рэчышчы напрамкі, адстойваем крытыкам.
Лічачы раман Бедныя людзі вяршынным творам пісьменніка, прасякнуты пафасам гуманізмам, у якім выразна выявілася боль за зняважанага чалавека, Дружынін з незадавальненнем піша пра аповесцях Двайнік і Гаспадыні, у якіх адзначае празмерны цікавасць Дастаеўс