Адносіны Расіі і ЗША на сучасным этапе
Дипломная работа - Экономика
Другие дипломы по предмету Экономика
ай дапамогі якія жывуць у нястачы.
Многія сацыяльныя праблемы аказваюцца вырашанымі, калі аплата працы служыць стымулам да працы. Калі прыкметна павялічыць ўзнагароджанне за працу, то прыкметна вырасце і валавы ўнутраны прадукт краіны.
Раздзел II. Характарыстыка палітычных адносін паміж ЗША і Расіяй
.1 Асаблівасці ваенна-палітычных адносін ЗША і НАТА з Расіяй
У постбиполярной свеце ўзаемаадносіны Расіі і ЗША неаднаразова мяняліся. Існуе цалкам дастаткова падстаў для дбайнага аналізу праблем і перспектыў расійска-амерыканскіх адносін у стагоддзі, наступіла, ацэнкі іх ролі ў фарміраванні новага светапарадку, змест палітыкі ЗША на расійскім напрамку, месца Расіі ў сістэме знешнепалітычных прыярытэтаў ЗША, а таксама ацэнкі сфер узаемадзеяння дзвюх найбуйнейшых ядзерных дзяржаў у бліжэйшыя гады, роўна як і абласцей суперніцтва і рознагалоссяў.
Адпраўным момантам аналізу будучыні адносін Расія - ЗША, натуральна, становіцца абагульненне вынікаў і ўрокаў іх развіцця на працягу мінулых шасці гадоў XXI стагоддзя, дбайны разбор іх сучаснага стану. Тым больш што тут у наяўнасці даволі супярэчлівая карціна. З аднаго боку, меў месца актыўны палітычны дыялог паміж лідэрамі дзвюх дзяржаў, вядома спрыяў знаходжанню ўзаемапрымальных рашэнняў такіх складаных праблем, як скарачэнне стратэгічных наступальных узбраенняў, барацьба з міжнародным тэрарызмам, а таксама супрацоўніцтва, асабліва ў шматбаковым фармаце, з мэтай прадухіліць зяўленне новых ядзерных дзяржаў. З іншага боку, пашыраецца сфера рознагалоссяў у тым, што тычыцца постсавецкай прасторы, праблемы дэмакратыі ў Расіі, шляхоў і спосабаў барацьбы з міжнародным тэрарызмам, процідзеяння распаўзанне ЗМЗ, энергетычнай бяспекі. Ёсць таксама небяспека ўзлому існуючых рэжымаў кантролю над ядзернымі і звычайнымі узбраеннямі.
Расійскія і амерыканскія спецыялісты загаварылі пра новым адчужэння паміж двума краінамі, абмяркоўваючы, як не дапусціць спаўзання да новай канфрантацыі паміж імі. Асаблівай увагі заслугоўвае абагульнення тых дыскусій, якія вядуцца і ў Расіі, і ў ЗША вакол такіх праблем расійска-амерыканскіх адносін, як кантроль над ядзернымі узбраеннямі і праблемы нераспаўсюджвання зброі масавага знішчэння (ЗМЗ), ўрэгуляванне міжнародных канфліктаў. Яны не толькі захоўваюць сваё першараднае значэнне, але і патрабуюць усё нарастальнай увагі і сумесных намаганняў. Разам з тым павялічваецца і ўдзельная вага новых пагроз і праблем, якія тычацца барацьбы з міжнародным тэрарызмам, наркатрафікам, прадухіленнем мижцивилизацийного сутыкнення, калі гэта датычыцца забеспячэння энергетычнай бяспекі. Зявілася таксама неабходнасць ўсебаковага разгляду пытанняў фарміравання новага светабудовы ў гэтым стагоддзі.
Выяўленне ступені ўплыву гэтых дыскусій на практычную палітыку таго і другога боку, на ўспрыманне імі адзін аднаго ўяўляецца надзвычай важным для будучага расейска-амерыканскіх адносін.
Што тычыцца ЗША, то ў апошнія гады там у наяўнасці новае бачанне Расеі як краіны, у якой адбываецца нарастанне аўтарытарных тэндэнцый, праяў імперскіх падыходаў да суседніх краінах. Расею абвінавачваюць у выкарыстанні энергетычных рэсурсаў як галоўны інструмент забеспячэння сваіх знешнепалітычных інтарэсаў. Вядома, у амерыканскіх палітычных і навуковых колах ёсць і іншыя пункту гледжання адносна расейскага фактару, але досыць негатыўны імідж Расеі відавочна пераважае.
Для захавання і рэфармавання НАТА ў адпаведнасці з новым міжнародным умовам, ЗША распрацавалі канцэпцыю "новага атлянтызму", якая вызначыла абноўленыя мэты і задачы блока, абгрунтаваўшы іх зяўленнем новых пагроз бяспекі (распаўсюджванне зброі масавага знішчэння, этнічныя і рэлігійныя канфлікты, тэрарызм і г.д.). Параўнальны аналіз асноўных палажэнняў стратэгічных канцэпцый НАТА 1990-х гадоў, выявіў характэрныя рысы і адрозненні, якія мелі прынцыповы характар і паўплывалі на далейшае рэфармаванне альянсу, фактычна вывеўшы Паўночнаатлантычны альянс за рамкі рэгіянальнай арганізацыі, падаўшы намерам і планам блока глабальнага характару, а таксама аднавіўшы значэнне ваеннага складальніка блока, падкрэсліўшы яе важнасць як дзейснага інструмента знешнепалітычнай дзейнасці краін-удзельніц, перш за ўсё ЗША. [9, c. 81-95]
Неабходнай складнікам гэтай праблематыцы зяўляецца пытанне ацэнкі ўплыву расійскага фактару на працэс фарміравання еўраатлантычнай бяспекі. Адной з вызначальных рыс знешняй палітыкі РФ першай паловы 1990-х гадоў была яе надзвычайная зменлівасць, характэрная і для канцэпцый, і для знешнепалітычнай практыкі. Празаходні курс пачатку 1990-х гадоў змяніўся ідэяй аб неабходнасці абароны нацыянальных інтарэсаў, аднаўленне міжнароднага аўтарытэту і імкненнем належаць да круга вядучых геапалітычных гульцоў на роўных умовах з ЗША.
З самага пачатку дэмакратычнай Расіі ў абодвух бакоў былі розныя меркаванні адносна новага месца Расіі. ЗША як дзяржава-пераможца лічылі, што пераможаная краіна павінна ісці ў фарватэры іх палітыкі і аднаўляць сваю эканоміку па схеме, узгодненай з імі. Расейскія ўладныя структуры планавалі, што новая Расея павінна мець права на ўласную знешнюю палітыку, у прыватнасці на еўрапейскім і постсавецкай прасторах.
Нягледзячы на названыя супярэчнасці на працягу пэўнага часу адносіны паміж ЗША і Расіяй развіваліся пазітыўна. У 1997 годзе пасля расійска-амерыканскага саміту ў Хельсінкі было намечана далейшае скарачэнне ?/p>