Адносіны Расіі і ЗША на сучасным этапе
Дипломная работа - Экономика
Другие дипломы по предмету Экономика
?адоў, калі Расея знаходзілася ў складанай унутры-і знешнепалітычнай сітуацыі, ён пісаў пра каласальны культурны патэнцыял расійскай дзяржавы (народа), аб здольнасці яго да аднаўлення. Аб аднаўленні Расіяй статусу вядучай сусветнай дзяржавы пісалі С. Хантынгтон, Ч. Мейнс, і іх прагноз пацвярджаецца. [5, c. 12-30]
Палітолаг А. лівень з фонду "Новая Амерыка", створанага як альтэрнатыўны цэнтр традыцыйным "фабрыкам думкі", перш за ўсё - кансерватыўным, адзначае, што супраць Расеі настроіліся вельмі многія. Яе традыцыйныя апаненты і нядобразычліўцы з ліку кансерватараў і неакансерватараў лічаць развіццё падзей у краіне і расейскай палітыцы пацвярджэннем правільнасці свайго недаверу да яе і справядлівасці раней негатыўных прагнозаў, якія выказваліся, па яе вяртанні да імперскай агрэсіўнай палітыкі. Што тычыцца лібералаў, якія прарочылі паспяховае рэфармаванне Расіі, то атрымліваецца, што яны ўвялі усіх у зман і адказваюць за няслушныя ацэнкі і прагнозы. На думку А. Ливена, менавіта іх прэстыжу быў нанесены сурёзны ўрон "няслушным шляхам, якім развівалася Расія", і яны імкнуцца ўзяць рэванш за пралік падвоенай крытыкай. Інакш як растлумачыць тое, што найбольш вострая крытыка зыходзіць ад ліберальных палітолагаў, якія заклікаюць адміністрацыю зрабіць дэмакратызацыю Расіі найважнейшым прыярытэтам палітыкі ЗША і паставіць двухбаковыя адносіны ў прамую залежнасць ад рашэння гэтай задачы, г.зн. ад "паводзін" Расіі на сусветнай арэне.
Прапановы па радыкальнаму змяненню амерыканскай палітыкі ў дачыненні да Расеі паступалі ў адміністрацыю Клінтана і затым у адміністрацыю Буша. Аднак апошняя не была гатовая да радыкальнай змене парадыгмы двухбаковых адносін, асабліва пасля падзей 2001 г., калі ЗША апынуліся ў стане доўгатэрміновага вайны з міжнародным тэрарызмам і патрабавалі максімальнай падтрымкі вядучых сусветных дзяржаў. Такое становішча не азначала, што ў расейска-амерыканскіх адносінах не было супярэчнасцяў, традыцыйны набор прэтэнзій адзін да аднаго заставаўся ранейшым. У Расіі: развіццё дэмакратыі ў краіне, Чачня, імперская знешняя палітыка, процідзеянне намаганням ЗША ў барацьбе з недэмакратычнымі рэжымамі. У ЗША: прыём Расеі ў СГА, адмена папраўкі Джэксана - Вэніка, прыпыненне пашырэння НАТА на ўсход, павага інтарэсаў РФ на постсавецкай прасторы і ў іншых рэгіёнах, павелічэнне інвестыцый у расійскую эканоміку.
Варта прызнаць, што па адным з пунктаў бакам не атрымалася прыйсці да ўзаемнай згоды, хоць на афіцыйным узроўні захоўваўся дух сяброўства і імкненне да ўзаемадзеяння. Аднак сурёзныя рознагалоссі паміж Расійскай Федэрацыяй і ЗША, якія паўсталі ў 2003-2005 г. у сувязі з "каляровымі рэвалюцыямі" у шэрагу постсавецкіх краін, энергетычнай палітыкай РФ, а таксама ў сувязі з абвастрэннем адміністрацыйна-тэрытарыяльных канфліктаў у Грузіі і Малдавіі, актывізацыяй расійскай палітыкі ў Еўразіі, сталі прымаць больш адкрыты і складаны характар. Расею абвінавацілі ў спробах сілавога ўздзеяння на развіццё і палітыку суседніх дзяржаў, у перашкаджэнні ўрэгуляванні канфліктаў у Грузіі і Малдавіі, у процідзеянні палітыцы ЗША па стабілізацыі Вялікага Блізкага Усходу і інш.
Шэраг членаў Кангрэса і некаторых экспертаў выказваліся за тое, каб выключыць Расею з Групы васьмі, затармазіць яе ўступленне ў СГА, адмовіцца ад удзелу ў саміце ў Санкт-Пецярбургу, захаваць папраўкі Джэксана - Вэніка. Былі і іншыя крытычныя заўвагі.
Расія не лічылася прыярытэтам амерыканскай палітыкі. Сярод прыярытэтаў: дэмакратызацыя свету (павелічэнне колькасці краін, якія развіваюцца па заходняй дэмакратычнай мадэлі), барацьба з дыктатарскімі рэжымамі, ўрэгулявання канфліктаў этнічнага характару, калі парушаліся правы чалавека і нацыянальных меншасцяў, умацавання эканамічных пазіцый (асабліва ў энергетычнай сферы), і галоўнае - стварэнне ўмоў для захавання моцы ЗША і прадухілення зяўлення новага апанента амерыканскай моцы і палітыку. Іншымі словамі, прыярытэты звышдзяржавы маюць не краінавага, а праблемна-сеткавай характар, і асобныя дзяржавы трапляюць у поле дзейнасці Злучаных Штатаў па меры дасягнення імі пастаўленых мэтаў і забеспячэння нацыянальных інтарэсаў. Мяркуецца, што краіны, што ўключаецца ў сферу амерыканскіх інтарэсаў і палітыкі, становяцца прыхільнікамі ЗША і ідуць у фарватэры іх палітыкі. [26, c. 3-19]
Расія не трапляла ні ў разрад невялікіх слабых краін без рэсурсаў, ні ў разрад перадавых дзяржаў. Нават сярод краін так званага "пераходнага тыпу" яна займае асаблівае месца, калі параўнаць яе, напрыклад, з Украінай, Балгарыяй або Румыніяй. Такое "асаблівую" становішча Расіі не прымалася і не прымаецца пад увагу большасцю амерыканскіх палітыка-акадэмічных супольнасцяў: адны лічылі яе слабой краінай з ядзернай зброяй, іншыя бачылі ў ёй дзяржава, якая імкнецца да адраджэння імперыі, і толькі невялікая група экспертаў і палітыкаў як раней адносілі яе да ліку вядучых сусветных дзяржаў.
Узгодненыя бакамі падыходы ў самым сціснутым выглядзе выглядалі наступным чынам:
Новыя адносіны для XXI стагоддзя павінны будавацца на прыхільнасці каштоўнасцям дэмакратыі, вольнага рынку, вяршэнства закона, а таксама на аснове дружбы, супрацоўніцтва, даверу, адкрытасці і прадказальнасці. Расія і ЗША пераадолелі спадчына халоднай вайны, ні адна з бакоў не разглядае іншую як супернік або крыніцы пагроз. Абедзве дзяржавы зяўляюцца партнёрамі і будуць супрацоўнічаць дзеля развіцця стабільнасці, бяспекі, эканамічнай інтэграц?/p>