Адносіны Расіі і ЗША на сучасным этапе
Дипломная работа - Экономика
Другие дипломы по предмету Экономика
пакалення, асабліва на Балканах, выявілі неадэкватнасць магчымасцяў Еўропы ў спробах ўрэгулявання або іншага рашэння такіх праблем і прадэманстравалі безумоўныя ваенна-палітычныя перавагі НАТА. Аднак працэс стварэння аўтаномнага патэнцыялу ў сферы бяспекі і абароны ЕС працягваецца, а гэта істотным чынам ўплывае на сітуацыю на кантыненце. У дысертацыі даследуюцца пазіцыі розных зацікаўленых бакоў - краін ЕС, ЗША і РФ - аб перспектывах абаронна-бяспечнага вымярэння Еўрасаюза і магчымыя шляхі ўзаемадзеяння ў гэтай сферы. Нягледзячы на ўсе супярэчнасці паміж атлантычнымі саюзнікамі, ЗША не збіраюцца адмаўляцца ад НАТО, якая для Вашынгтона зяўляецца асноўным, калі не адзіным дзейсным інструментам уплыву на Еўропу - свайго галоўнага эканамічнага суперніка на міжнароднай арэне. Адначасова Еўропа ўсведамляе той факт, што ў эпоху глабальных рызык і асіметрычных пагроз забеспячэння ўласнай бяспекі без удзелу ЗША немагчыма. Цяпер практычна ўсе еўрапейскія дзяржавы засяроджаны на праблемах унутранай палітыкі і не могуць выпрацаваць агульную знешнепалітычную і стратэгічную арыентацыю, без чаго немагчымая эфектыўная рэалізацыя сумеснай еўрапейскай палітыкі ў сферы бяспекі і абароны. Заслугоўвае ўвагі той факт, што ідэя незалежных ад НАТА (а значыць і ад Злучаных Штатаў) еўрапейскіх сіл не занадта папулярная сярод цэнтральна-і ўсходнееўрапейскіх дзяржаў, якія ўскладалі вялікія надзеі, у сувязі з уступленнем у НАТО, на павышэнне свайго палітычнага статусу і ўмацавання агульнай ваенна-палітычнай бяспекі. Таму прадстаўнікамі гэтых краін выказвалася занепакоенасць, верагодна дублявання функцый толькі негатыўна паўплывае на эфектыўнасць Паўночнаатлантычнага альянсу, разглядаўся краінамі "новай Еўропы" як гарант стабільнасці і тэрытарыяльнай цэласнасці. [32, c. 3-24]
2.2 Аналіз палітычных адносін ЗША і Расіі ў сусветнай палітыцы
Глабальныя геастратэгічныя зрухі на мяжы 1980-1990-х гадоў, звязаныя з заканчэннем "халоднай вайны", прывялі да разбурэння ўстойлівай біпалярнай сістэмы міжнародных адносін, якая вызначалася стратэгічным балансам дзвюх сусветных лідэраў - ЗША і СССР. Затое пачаў складвацца нестабільны і досыць непрадказальны сусветны парадак, які вызначыўся зяўленнем новых выклікаў міжнароднай бяспекі. Застаўшыся адзінай звышдзяржавай, ЗША цяпер фактычна вызначаюць развіццё сучасных міжнародных адносін. У той жа час Расійская Федэрацыя застаецца ўплывовым удзельнікам дыпламатычных працэсаў, сведчаннем чаго зяўляецца ўсё большую ўвагу да "расейскага фактару" ў прыняцці знешнепалітычных рашэнняў вядучымі дзяржавамі свету. Так, расійска-амерыканскія адносіны застаюцца адным з галоўных напрамкаў знешняй палітыкі абедзвюх дзяржаў і важным элементам міжнародных адносін, ад характару якіх у значнай меры залежаць перспектывы развіцця сусветнай супольнасці.
Гісторыя паказвае, што Расея не заўсёды вяла паспяховую і добра спланаваную палітыку, часта пралікі ў знешнепалітычнай стратэгіі наносілі адчувальны шкоду яго прэстыжу і развіцця. Аднак сыход з вялікай палітыкі да гэтага часу не прыносіў ёй прыкметных станоўчых вынікаў, і гэты факт таксама нельга не прызнаваць. Адсюль і галоўная дылема для дзяржавы як у мінулым, так і на сучасным этапе развіцця - дасягнуць разумнага балансу паміж знешняй і ўнутранай палітыкай. Гэта зусім не абавязкова мяркуе злому гістарычна якая склалася парадыгмы, не перашкаджае далейшаму рэфармаванню краіны, але можа весці да часовага ўскладнення адносін з асобнымі краінамі, якія чакалі радыкальнага змены расійскай знешнепалітычнай дзейнасці.
Словы Е.Качинса фіксуюць менавіта такое вяртанне. Адных гэта радуе, таму што выводзіць ўзаемадзеянне з Расіяй на зразумелы і прадказальны ўзровень, іншых, наадварот, раздражняе і нават злуе, таму што трэба абраць, што рабіць з Расеяй далей: ці ісьці на канфрантацыю або працягваць абмежаванае ўзаемадзеянне, а можа, і пашырыць яго .
Жорсткія заявы асобных амерыканскіх палітыкаў, публікацыя абёмнага дакладу Савета па міжнародных адносінах і іншым работ нельга тлумачыць толькі нелюбоўю да нашай краіне, незадаволенасцю з нагоды старшынства РФ у "васьмёрцы", а таксама перадвыбарнай барацьбой, імкненнем асобных экспертаў зарабіць на гэтым.
Такую сітуацыю можна растлумачыць. Паскарэнне тэмпу жыцця свету ў цэлым і асобных краінах, хуткая змена падзей і адказаў на іх з боку дзяржаў - субектаў міжнародных адносін, ўскладненне характару ўзаемадзеяння і ўзаемазалежнасці паміж краінамі і арганізацыямі патрабуюць хуткага аналізу і рэцэпту. Перамаглі аператыўнасць і інфарматыўнасць. Традыцыйныя "фабрыкі думкі" апынуліся занадта непаваротлівымі для падобнай працы, зявіліся невялікія цэнтры, групы, эксперты, прапануюць менавіта такі аналіз і экспертызу, якія калі і пакутуюць некаторымі недакладнасцямі і павярхоўна, але прапаноўваюць дакладнае вызначэнне становішча спраў у краіне, рэгіёне, у арганізацыі, для вырашэння праблемы і г.д. Зявіўся адмысловы тэрмін "інсайдэр", гэта значыць спецыяліст, які працуе ў доследнай асяроддзі і збірае інфармацыі, але зусім не што абавязкова зяўляецца прафесіяналам у тым, чым яму даводзіцца займацца. Дарэчы, такая дзейнасць вельмі карысная і часта запаўняе тыя прабелы, якімі часам пакутуюць даследаванні, адарваныя ад абекта аналізу.
Усе пералічаныя факты паўплывалі на становішча ў сферы акадэмічных даследаванняў. Па-першае, яны выклікалі структурныя змены, а па-дру