Адносіны Расіі і ЗША на сучасным этапе
Дипломная работа - Экономика
Другие дипломы по предмету Экономика
ансавай інфраструктуры сусветнага "ісламскага інтэрнацыяналу" (не стаўленне, мае, ісламу), прадухілення далейшай радыкалізацыі мусульман шляхам раўнапраўнага ўзаемадзеяння і супрацоўніцтва з імі. У гэтым плане Расія мае унікальным вопытам, якім яна магла б падзяліцца з ЗША і з іншымі членамі антытэрарыстычнага альянсу. Магчыма, гэта прадугледжвае стварэнне спецыяльнага двухбаковага, а затым і шматбаковага механізму.
Найважнейшым напрамкам двухбаковага ўзаемадзеяння на бліжэйшыя гады будзе заставацца супрацоўніцтва ў ваенна-палітычнай вобласці. Галоўнае тут - дамагацца ліквідацыі неадпаведнасці паміж абвешчаным стратэгічным партнёрствам і захаваннем мадэлі ўзаемнага ядзернага стрымлівання ў адносінах паміж дзвюма дзяржавамі, а ў перспектыве - дасягнення дазаванай ўзаемнай кіравальнасці ваенных патэнцыялаў, гэта значыць прадастаўленне ўзаемнага ўплыву на кірунак абаронных намаганняў абодвух бакоў на ранніх этапах прыняцця адпаведных палітычных рашэнняў.
Паводле ацэнак шэрагу нашых экспертаў, такія змены ваеннай палітыкі Вашынгтона непасрэднай пагрозы для нацыянальнай бяспекі Расеі, ва ўсякім выпадку на бліжэйшыя 10-15 гадоў, да рэальнага разгортвання амерыканцамі стратэгічнай сістэмы ПРА не прадстаўляюць. Аднак гэтыя змены, перш за ўсё спыненне дзеяння Дагавора па ПРА, ставяць пад сумнеў ўвесь міжнародны рэжым кантролю над узбраеннямі і могуць выклікаць новы віток гонкі ўзбраенняў, даць дадатковы імпульс працэсу распаўсюджвання ЗМЗ і сродкаў яго дастаўкі.
Тактычная лінія Расіі ў дачыненні да дзеянняў ЗША, як уяўляецца, была дакладнай: кіраўніцтва Расеі не ўдарылася ў паніку, не ўстала на шлях рытарычных пагроз і не заявіла аб імкненні спаборнічаць з ЗША ў галіне наступальных і абарончых узбраенняў. Разам з тым відавочна і тое, што зробленыя амерыканцамі крокі ставяцца да разраду стратэгічных і таму патрабуюць ад нас стратэгічнай адказу, закранае нашу ўласную ядзерную палітыку.
Пры вызначэнні нашай далейшай лініі, як уяўляецца, важна мець на ўвазе, што, у якім бы напрамку не развіваліся палітычныя адносіны паміж Масквой і Вашынгтонам, пакуль у іх арсеналах застаецца ядзерную зброю, будуць існаваць і планы яго прымянення адзін супраць аднаго. Пры гэтым пытанне аб заключэнні з Расіяй новых юрыдычна абавязваюць і кантраляваных дамоўленасцяў аб незваротных скарачэнні СНУ працягвае заставацца адкрытым, а назапашаны ў ЗША тэхналагічны зачын і вынікі натурных выпрабаванняў асобных кампанентаў СРА сведчаць аб магчымасці ўжо ў сярэднетэрміновай перспектыве разгарнуць цалкам працаздольную абмежаваную сістэму барацьбы з ракетамі, шчыльнасць якой можна будзе ў далейшым пастаянна нарошчваць.
Зыходзячы з гэтага Расея павінна у агляднай перспектыве заставацца магутнай ядзернай дзяржавай. Ядзерны баланс (гаворка не ідзе пра парытэце) з ЗША ў адносна шырокім дыяпазоне агульнага ліку боезарадаў і баявых магчымасцяў ранейшаму забяспечваў бы асаблівыя стратэгічныя адносіны з ЗША і палітычна важкую ролю Расеі ў свеце. Пры гэтым падтрымлівалася б зацікаўленасць ЗША ў дыялогу па наступальных і абарончым узбраеннях, па ўсім комплексе звязаных з гэтымі пытаннямі палітычных і эканамічных узаемаадносін. [4, c. 92-96]
Па дыпламатычнай лініі цяпер неабходна зрабіць усё магчымае для захавання перамоўнага рэжыму кантролю над узбраеннямі. Аднак спяшацца з заключэннем новага дагавора з ЗША па СНУ любой цаной не варта было б. Калі стане ясна, што амерыканцы не гатовыя да падпісання ў маі гэтага года юрыдычна абавязвае і кантралюемай здзелкі, ахоплівае як стратэгічныя наступальныя, так і абарончыя ўзбраення, лепш было б працягнуць працу над ім пасля сустрэчы ў вярхах, чым падпісваць чарговую дэкларацыю, здольная толькі канчаткова падарваць гэты рэжым.
Адначасова з гэтым мэтазгодна вылучыць глыбока прадуманыя і добра аргументаваныя нашы прапановы па супрацоўніцтве з ЗША ў галіне ПРА, не падрывае стратэгічную стабільнасць, у тым ліку па сумеснаму стварэнню і выкарыстанню глабальных інфармацыйных сістэм, а таксама па новаму пакаленню мер даверу ў галіне ядзерных узбраенняў - як стратэгічных, так і тактычных. Палітычны выйгрыш такога кроку для Расіі відавочны.
У ходзе перамоваў з ЗША Расея магла б прапанаваць абмеркаваць самыя радыкальныя меры: аб дасягненні ўзроўню "мінімальнага" стрымлівання, а таксама пытанне аб новай і адпаведную філасофію партнёрства, мадэлі стратэгічныя ўзаемаадносіны паміж дзвюма краінамі, што выходзіць за межы ўзаемнага ядзернага стрымлівання. Бо ясна, што калі б Расія і ЗША не валодалі ўжо дзесяткамі тысяч ядзерных боезарадаў і тысячамі ракет, яны не сталі б цяпер ствараць іх. Натуральна, немагчыма пераадолець гэты парадокс, па меншай меры ў бліжэйшыя дзесяцігоддзі, шляхам знішчэння ядзернай зброі. Аднак карэнная пераарыентацыя і рэарганізацыя ядзерных сіл, якія застаюцца, можа стаць цалкам рэалістычнай і важнай мэтай расійска-амерыканскага партнёрства. Адносіны паміж Францыяй і Вялікабрытаніяй у ядзернай вобласці зяўляецца навочным прыкладам таго, як дзве суседнія ядзерныя дзяржавы з прыкладна роўнымі патэнцыяламі, кожная з якіх тэхнічна здольная цалкам знішчыць іншую, суіснуюць, не выклікаючы ўзаемных асцярог раптоўнага нападу і не ствараючы якой-небудзь пагрозы канфрантацыі.
У выпадку, калі амерыканцы не праявяць цікавасці да выпрацоўцы ўзаемапрымальных дамоўленасцяў, якая ўлічвае інтарэсы Расіі, у нас, цалкам верагодна, не застанецца іншага выбару, як перайсці да самастойнага яд?/p>