Італьянскай культуры (канец XVIII - першая палова XIX стагоддзя)
Дипломная работа - Культура и искусство
Другие дипломы по предмету Культура и искусство
у Джузэпэ Мадзини. Стварэнне рэгіянальных літаратур і мастацтваў было заклікана да жыцця падабенствам сацыяльна-эканамічных умоў, светапогляду, ідэалогіі, паглыбленнем сувязяў паміж народамі. Рост міжнароднага культурнага абмену адбывалася дзякуючы імкліваму развіццю сусветных эканамічных кантактаў, удасканаленню сродкаў камунікацыі. [13, 300]
Галоўнай задачай літаратуры і мастацтва італьянскія мастакі бачылі ў выхаванні нацыянальнай свядомасці. Пісьменнікі, паэты, мастакі і г.д., вызначылі новую літаратуру перш за ўсё як "літаратуру рэчаіснасці", настойліва падкрэсліваючы неабходнасць праўдзівага адлюстравання жыцця ў творах літаратуры і мастацтва. []
Такім чынам, светапоглядныя ўяўленні еўрапейскага чалавека гэтай эпохі фармаваліся пад непасрэдным уплывам прынцыпу гістарызму. Публікуюцца першыя працы па гісторыі, узнікаюць першыя філасофскія гурткі і гістарычныя школы. У XIX ст. новыя рысы набыла масавую свядомасць, завяршаўся працэс фарміравання навуковага светапогляду еўрапейскага чалавека, пачаты ў папярэднія стагоддзя.
У цэнтры ўвагі італьянскай філасофіі першай паловы XIX ст. былі пытанні, якія патрабавалі неадкладнага рашэння, пытанне палітычнага абяднання краіны і сялянскі пытанне.
Рэлігія адраджалася, што сведчыла поўнае глыбокай пашаны стараннасць мас, умацаванне царкоўнай арганізацыі, вялікі масіў тэалагічных прац, ажыўленне тэалагічных дыскусій.
Італьянскія мастакі ставілі задачу праўдзівага адлюстравання жыцця ў сваіх творах. Узнікаюць новыя мастацкія плыні.
3.2 Асноўныя мастацкія плыні: неакласіцызм, рамантызм, рэалізм
Развіццё культуры ў Еўропе XIX ст. быў звязаны з проціборства і паслядоўнай зменай трох мастацкіх кірункаў: класіцызму, рамантызму, рэалізму.
На мяжы XVIII і XIX стст. ў еўрапейскай культуры склаўся новы від класіцызму, які адрозніваўся па зместу і ідэйнай накіраванасці ад класіцызму XVIII ст. называлі неакласіцызму.
Мастацтва класіцызму эпохі буржуазных рэвалюцый было ўжо ясна рацыяналізмам. Яно прадугледжвала існаванне дакладных крытэрыяў велічнага і нізкага, прыгожага і пачварнага. У творчасці классицистов канца XVIII - пачатку XIX стст. пераважалі сюжэты, якія ўвасаблялі ідэю аб неабходнасці падпарадкавання прыватных індывідуальных інтарэсаў асобных асоб інтарэсам дзяржавы, грамадства, палітычнага або рэлігійнага руху. [1, 248]
Аднак пануючай інтэлектуальнай і мастацкай цягам ў Еўропе першай трэці XIX ст. быў рамантызм, які рашуча выцесніў класіцызм, праявіўшы сябе ва ўсіх еўрапейскіх краінах і паўплываўшы на ўсе мастацкія жанры, у прыватнасці на паэзію, жывапіс і музыку, а таксама на ўсе вобласці гуманітарных навук.
Зараджэнне рамантызму яшчэ ў 70-х гадах XVIII ст. было культурнай рэакцыяй на Асвета, уплыў якога ўсё слабей. Але рамантызм становіцца масава прывабным ў 20 - 30-я гады XIX ст., Калі на авансцэну культурнага жыцця выйшла пакаленне, якое сфарміравалася ў эпоху рэвалюцыйных выпрабаванняў і напалеонаўскіх войнаў, а пасля 1815 апынулася пад мярцвячым цяжарам рэакцыйных рэжымаў. Гэта пакаленне пераканалася на ўласным вопыце, што стан, у якім апынулася грамадства ў суткі свабоднай канкурэнцыі, мала нагадваў "царства розуму" з яго ідэаламі свабоды, справядлівасці, роўнасці, пра што марылі філосафы-асветнікі XVIII ст. [7, 49]
Праграма італьянскага рамантызму, асабліва ў перыяд яго фарміравання, была цесна звязана з філасофскімі і эстэтычнымі палажэннямі асветніцкай ідэалогіі. На яе аказалі ўплыў і нацыянальныя адукацыйныя традыцыі, меркаванні французскіх энцыклапедыстаў. Усе гэтыя тэндэнцыі асабліва ясна прасочваюцца ў часопісе "Кончильяторе" (1818-1819) - цэнтральным органе міланскіх рамантыкаў, які згуляў вялікую прагрэсіўную ролю ў грамадскім жыцці Італіі ў пачатку стагоддзя. На старонках "Кончильяторе" - у артыкулах таленавітага літаратурнага крытыка Эрмес Вісконці, паэта Джавані Берш, філосафа Д.Д. Романьози і драматурга, рэдактара часопіса Сільвіо Пеллико - былі ўпершыню сфармуляваны важнейшыя эстэтычныя ідэі эпохі Рисорджименто.
У гады рэакцыі, насталай пасля Венскага кангрэса (1815), "Кончильяторе" спрыяў духоўнаму адраджэнню Італіі.
Энтузіясты "Кончильяторе" імкнуліся ўключыць Італію ў агульнаеўрапейскі культурны рух, пераадолець яе замкнёнасць і адсталасць. Захапіўшыся еўрапейскім рамантычным рухам, яны не адрываліся ад роднай глебы, пры вырашэнні любых праблем заўсёды мелі на ўвазе галоўную мэту сваёй палітычнай і літаратурнай дзейнасці - лёс радзімы, якой яны марылі змяніць. [4, 56]
Алесандра Мандзони, які фармальна не ўваходзіў у склад рэдакцыі часопіса, але быў паплечнікам энтузіястаў "Кончильяторе". Высунутая імі думка аб непарыўнай сувязі літаратурнага справы з грамадзянскай (letterario-civile) стала адной з вядучых ідэй стагоддзя. "Кончильяторе" належыць заслуга адкрыцця і зацвярджэння вядучай тэндэнцыі італьянскай культуры XIX ст. - Адзінства моманту эстэтычнага і этычнага.
Італьянскія рамантыкі звярнуліся да вывучэння нацыянальнай гісторыі, каб зразумець гістарычныя прычыны заняпаду Італіі, прычыны "прыніжэння італьянскай нацыі", нагадаць народу, які змагаўся за незалежнасць і адзінства радзімы, пра хвалебным мінулым, натхніць яго прыкладамі гераічнай барацьбы продкаў. Выкарыстоўваючы гістарычны матэрыял, італьянскія рамантыкі выказвалі, зразумела, сваё стаўленне да сучаснасці. У самім разуменні гістарызму яны ўпадалі то ў адну крайнасць - заклікаючы да голай тэндэнцыйнасці ў трактоўц?/p>