Італьянскай культуры (канец XVIII - першая палова XIX стагоддзя)
Дипломная работа - Культура и искусство
Другие дипломы по предмету Культура и искусство
глі стаць далёка не ўсё. Асноўная маса сялян паступова станавілася парабкамі або ішла ў гарады, забяспечваючы такім чынам лішак рабочай сілы.
Цэны раслі, зарплата заставалася на ранейшым узроўні, галеча ў гарадах мацнела. Павялічыўся паток эмігрантаў у Францыю і Швейцарыю. [11, 94-95]
У той жа час вялікая частка феадальнай верхавіны працягвала жыць ранейшымі даходамі, захоўваючы цалкам звыклы лад жыцця. Другая частка, значна менш і галоўным чынам на поўначы, станавілася на капіталістычныя рэйкі. Рост буржуазіі адбывалася пераважна ў вёсцы паўночных раёнаў Італіі.
Такім чынам, другая палова XVIII ст. характарызуецца адносна мірным існаваннем італьянскіх дзяржаў. Італія па-ранейшаму заставалася палітычна раздробненай краінай з вельмі нераўнамерным палітычным і эканамічным развіццём. Развіццё капіталістычных адносін часткова ахапіў толькі цэнтральныя і паўночныя прамысловыя раёны. На поўдні Італіі захоўваўся рамесны сельскі характар вытворчасці, дзе сельская гаспадарка насіла ў асноўным натуральны характар. [17, 54]
Так, адным з галоўных спецыфічных "італьянскіх" пытанняў было палітычнае абяднанне краіны і правядзенне буржуазных рэформаў.
Першай і найбольш важнай была падатковая рэформа. На аснове новага абмеру былі ацэненыя ўсе нерухомую маёмасць, незалежна ад саслоўнай прыналежнасці яе ўладальнікаў. Гэта дазволіла раўнамерна размеркаваць падаткі і ліквідаваць ўсякія выключэння.
Дзяржава таксама выкупіла ўнутраныя мытныя, дарожныя і маставыя пошліны і іншыя ускосныя падаткі, якія калісьці належалі прыватным асобам. Урадам быў зачынены шэраг манастыроў і рэлігійных ордэнаў. Інквізіцыя, царкоўная цэнзура былі адмененыя, а духоўныя асобы падлягалі духоўнаму суду, што нанесла сурёзны ўдар па царкоўных прывілеях. Былі адмененыя шматлікія абмежаванні ўнутранай і знешняй гандлю.
Імкнучыся цэнтралізаваць кіраванне дзяржавай, урад правяло шэраг адміністрацыйных рэформаў. Рэформы прывялі не толькі да павелічэння грашовых паступленняў у казну, але таксама спрыялі ажыўленню гандлю, свабоднай куплі і продажу зямельных уладанняў, разам з тым, іх пераходу ў рукі новых буржуазных уласнікаў. Рэформы адкрывалі шырокія магчымасці для капіталістычнага развіцця.
Глеба для будучых пераўтварэнняў быў падрыхтаваны. Адным з самых паслядоўных рэфарматараў стаў тасканскі вялікі герцаг Пётр Леапольд, які кіраваў у Таскане з 1765 але 1790.
Ён выдатна разумеў неабходнасць фінансавых, адміністрацыйных і іншых рэформаў дзеля ўмацавання сваёй улады і панавання дваран. Была ўведзена свабодны гандаль хлебам і іншымі сельскагаспадарчымі прадуктамі. Ліквідаваная цэхавая сістэма, адмене ўнутраныя пошліны. Пётр Леапольд спрыяў вольным продажы і куплі нерухомай маёмасці. [8, 114-115]
Тасканскай кіраўніку атрымалася дамагчыся больш раўнамернага размеркавання падаткаў і часткова знішчыць падатковыя прывілеі.
Аднак характэрна, што падатковыя рэформы так і не былі даведзены да канца. Адсутнасць падтрымкі з боку дваран і нерашучасць самага вялікага герцага сталі прычынай правалу праекту канстытуцыі. Нявырашаныя былі, таксама, і зямельны пытанне.
Пётр Леапольд спрыяў стварэнню кодэкса крымінальнага права, на падставе якога адмяняліся катаванні і пакаранне смерцю. Ён вёў барацьбу з царкоўнымі прывілеямі, аднак жа карэнная рэформа самай царквы натыкнулася на лютае супраціў духавенства, у выніку чаго вялікі герцаг Тасканы палічыў за лепшае не ўмешвацца ў справы царкоўнікаў.
Параўнальны аналіз тасканскі і Ламбардскага рэформаў дазваляе зрабіць выснову, што рэформы Пятра Леапольда былі куды больш палавіністай і непаслядоўнымі, чым рэформы, праведзеныя ў Ламбардыі Марыяй Тэрэзы й Іосіфам II.
У гэтым адбілася вялікая адсталасць Тасканы. Рэформы толькі ў некаторай ступені спрыялі ажыўленню эканамічнага жыцця, але не мелі ніякіх істотных наступстваў.
Што ж тычыцца Неапалітанскага каралеўства, то тут падатковыя рэформы не пайшлі далей ўнясення некаторага парадку ў вобласці, у якой пры іспанскім валадарства панаваў поўны хаос.
Тут былі паступова скарочаны прывілеі царквы ў судовай, адміністрацыйнай, падатковай і палітычнай галінах. Аднак фінансавы крызіс каралеўства не толькі не быў пераадолены, але нават паглыбіўся да канца стагоддзя. [2, 69-72]
Не далі выніку і спробы рэформы судаводства. Суд па-ранейшаму быў у руках баронаў магутным прыладай расправы.
Былі праекты законаў, накіраваных на ліквідацыю супольных зямель, аднак яны засталіся толькі на паперы і рэформы, праведзеныя ў Неапалітанскім каралеўстве, не кранулі феадальны лад, нават у такім слабым ступені, у якой гэта мела месца ў Ламбардыі і Таскане.
Але далёка не ва ўсіх дзяржавах Італіі былі такія энергічныя кіраўнікі. У Папскай вобласці не праводзілася наогул ніякіх рэформаў, калі не лічыць нерашучую спробу адмены ўнутраных мытных, маставых і дарожных пошлін.
У Венецыі бессістэмным і рэдкія мерапрыемствы накіроўваліся галоўным чынам на асваенне цаліны і спрыялі продажу супольных зямель і выбіванне грошай. Толькі ў самым канцы XVIII стагоддзя, у 1794 годзе, тут адмянілі ўнутраныя мытныя пошліны. [11, 56]
Усе рэформы, якія праводзяцца ў Пемонце, былі накіраваныя толькі на ўмацаванне абсалютызму. Толькі ў 90-х гадах, пад відавочным уплывам Французскай рэвалюцыі, тут сталі абкладаць і дваранства некаторых падаткамі і прадаваць царкоўныя зямлі. У Пармская герцагстве пасля энергічнага праўлення Дзю Цілі, былі пасля адмененыя ўсе рэформы і нават адноўле