Італьянскай культуры (канец XVIII - першая палова XIX стагоддзя)
Дипломная работа - Культура и искусство
Другие дипломы по предмету Культура и искусство
пашырыўся суднабудавання. Да канца XVIII стагоддзя ў Паўночнай Італіі налічвалася ўжо да некалькіх дзесяткаў цэнтралізаваных мануфактур.
Па сцвярджэнні С.Д. Сказкина, найбольшых поспехаў дасягнула прамысловасць у Аўстрыйскай Ламбардыі, ад яе яшчэ моцна адставаў Пемонт, хоць і там пашырылася капіталістычная вытворчасць. [6, 28]
Некаторыя зрухі мелі месца ў Венето і Эміліі. У Ламбардыі, Пемонце і Таскане змянілася арганізацыя прамысловай вытворчасці: пераважнай формай, асабліва ў тэкстыльнай прамысловасці, стала "безуважлівая мануфактура". Расце колькасць мануфактур у керамічным, папяровым, металургічным вытворчасцях.
Аснову рабочай сілы ў вёсках складалі жанчыны і падлеткі. Гарадскія прадпрыемствы пазапаўнялі рамеснікі, згалелі.
На пемонцкіх шелкопрядильных працавалі па 70, 100, часам па 120 рабочых. У Мелані, выгадна размясціўся на скрыжаванні гандлёвых шляхоў і здаўна быў буйным гандлёвым і рамесным цэнтрам краіны, капіталістычныя прадпрыемствы дасягалі яшчэ большых памераў. Там пад адным дахам працавала да 300 і нават 400 чалавек. Некаторыя італьянскія васпаны, такія як, напрыклад, Карл-Эмануіл I, заахвочвалі стварэнне буйных мануфактур. Ў 1752 годзе ў Турыне пад заступніцтвам Карла было створана Пемонцкі каралеўскае грамадства для вытворчасці і гандлю шоўкам. [15, 77]
Аднак далёка не ўсе італьянскія горада і дзяржавы квітнелі. У Венецыі, напрыклад, працягваўся эканамічны заняпад. Калі ў пачатку стагоддзя яе ваўняная прамысловасць давала каля 2 тыс. кавалкаў у год, то ў 1782 годзе прадукцыя скарацілася да 600 кавалкаў. Вытворчасць шаўковых тканін на працягу XVIII стагоддзя скарацілася з 18 тыс. да 1200 кавалкаў у год. [16, 84]
Калі раней у Венецыі квітнелі прадпрыемствы, якія спецыялізуюцца на выпуску галаўных убораў, то ў 1780 годзе засталося ўсяго 8 такіх майстэрняў, і тыя ледзь зводзілі канцы з канцамі.
Але развіццё буйной прамысловасці, нягледзячы на нейкі мінімальнае садзейнічанне васпаноў, тармазілася сістэмай, якая захоўвалася, унутраных пошлін і ўрадавай рэгламентацыяй.
Таму, напрыклад, у Папскім дзяржаве яшчэ ў канцы XVШ стагоддзя каля паўмільёна чалавек ўтрымлівалася за кошт дабрачыннасці, у той час як агульнае насельніцтва складала 2 млн.300 тыс. чалавек.
У Неапалітанскім каралеўстве, калі не лічыць таго, што тут зявілася некалькі дзяржаўных тэкстыльных мануфактур, па вялікім рахунку нічога не змянілася. У Таскане ў выгадную бок вылучаўся, мабыць, толькі порт Ліворна, дзе расла прадпрымальны і энергічны буржуазія. Астраўком прадпрымальнасці была і Фларэнцыя з яе фарфоравай мануфактурай, квітнела з кожным днём. [15, 88-89]
У італьянскіх краінах па-ранейшаму існавала традыцыйная структура вытворчасці ў выглядзе змешаных або цэнтралізаваных мануфактур. Машын фабрычнай вытворчасці Італія яшчэ не ведала.
Змены ў вёсцы былі больш прыкметныя. Капітал паспеўшыя узбагаціцца буржуа і дваран кінуўся ў сельскую гаспадарку. Нягледзячы на тое, што ў Італіі ўсё яшчэ дзейнічалі законы аб маярат, пра невидуждаимости дваранскіх маёнткаў і многія іншыя феадальных абмежаванняў, прадпрымальнікі знаходзілі выхад з якое стварылася становішча, і, як правіла, станавіліся буйнымі арандатарамі.
Імкненне да агратэхнічных навін становіцца ўсё больш і больш прыкметна сярод буйных землеўладальнікаў і буржуазных арандатараў поўначы. Менавіта ў гэты час узнікаюць сельскагаспадарчыя акадэміі, якія імкнуцца ўкараніць у Італіі апошнія навінкі агратэхнікі. На некаторых капіталістычных фермах ўкараняюцца ўдасканаленыя сельскагаспадарчыя прылады.
Артур Юнг, якому давялося пабываць у Італіі ў 90-х гадах XVIII стагоддзя, ухвальна адклікаўся аб ірыгацыйныя збудаванні Ламбардыі і выдатна апрацаваных палях Пемонта. [12, 55]
Па сведчанні італьянскага гісторыка Р. Вилларе, у даліне ракі Па адбывалася сапраўдная рэвалюцыя ў агратэхніцы. Асаблівая ўвага сталі надаваць прывядзенню якасці прадукцыі ў адпаведнасць з патрабаваннямі рынку.
У той жа час разам з уздымам сельскай гаспадаркі пачалося наступ на супольныя зямлі і адміністрацыйную арганізацыю сельскіх камун. Сельскія буржуа і дваране праводзілі агароджы прыватных землеўладанняў.
Даліна Па, лідэр у аграрным сектары, больш за іншых адчула на сабе гэтыя змены. Там пануючага становішча дасягнуў вялікай капіталістычны прадпрымальнік. Знікала половинщина, а навспильникы ператвараліся ў сельскагаспадарчых рабочых. [14, 101]
Менавіта тут нават у перыяд самога глыбокага эканамічнага заняпаду рынкавыя сувязі заставаліся досыць трывалымі. У іншых жа абласцях Італіі справа ішла некалькі інакш. Буйная зямельная ўласнасць, якая знаходзілася ў руках дваранства і буржуазіі, пашыралася за кошт супольных і сялянскіх зямель, сцвярджаючы экстэнсіўная развіццё аграрнага сектара.
Феадальныя латыфундыі, феадальная юрысдыкцыя панавалі аж да пачатку XIX стагоддзя. Наёмная рабочая сіла была дастаткова нешматлікім. Між селянінам і рынкам стаяла мноства пасрэднікаў, так што, нават нягледзячы на асобныя "астраўкі няўдачы" на поўначы Італіі, адрозненні паміж поўначчу і поўднем паўвострава становяцца ўсё больш і больш глыбокімі.
Што ж тычыцца знешняга гандлю, то ў сувязі з расце вывазам шоўку, шаўковай пражы, віна, алею і іншых сельскагаспадарчых прадуктаў праз парты Ліворна, Генуі і паўднёвай Італіі крызіс у гэтым сектары гаспадаркі паступова адыходзіла.
Аднак, у гарадах была беспрацоўе, таму што рост мануфактур адставаў ад тэмпаў абеззямельвання сялян. Заможнымі фермерамі ма