Знешняя палітыка Вяликабрытаніі пасля Другой сусветнай вайны
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
ніх дзесяці дзён, носяць толькі характар засцярогі і накіраваны выключна на абарону.".
верасні 88й штогадовы кангрэс тредЮніён ад імя больш чым 8 млн. членаў прафсаюзаў, якія ўваходзілі ў Брытанскую канфедэрацыю працы (БКТ), запатрабаваў адмовы ад прымянення сілы пры вырашэнні Суэцкай прапраблемы. Кангрэс падтрымаў патрабаванне парламенцкай фракцыі лейбарыстаў аб неадкладным скліканні сесіі парламента. У той жа дзень газета "Таймс" констатировала: "Скончыўся перыяд супрацоўніцтва паміж урадам і кіраўнікамі тредюнионистского руху, які працягваўся з 1939 г. Кангрэс тредЮніён зноў супраць ўрада".
верасня адбылася надзвычайная сесія парламента, на якой, як адзначала "Дэйлі уоркер", разгарнулася "найбольш напружаная Діскусгэтая з верасня 1939 г.". У сваім выступе Ідэн адстойваў палітыку ўрадам. Гаворка які выступіў услед за ім Гейтскелла хоць і не ўтрымоўвала яснага і недвухсэнсоўнай асуджэння ваенных падрыхтовак супраць Егіпта, але ўсё ж сведчыла аб нязгодзе Лейбарысцкай партыі з дзеяннямі ўрада. Важнае значэнне мела рэзалюцыя канферэнцыі Лейбарысцкай партыі ў Блэкпуле, асудзіў палітыку ўрада ў связі з Суэцкім крызісам і запатрабавалая перадаць Суэцкі пытанне на абмеркаванне ААН. Зрэшты, тут ўнутраная абстаноўка ў краіне не стала рэшающим фактарам, вызначальным палітыку знешнюю. Аперацыя працягджала рыхтавацца, войскі займалі зыходныя пазіцыі.
У ноч на 30 кастрычніка ізраільскія войскі ўварваліся на егіпецкую тэрыторыі. Кастрычніка 31 ангельскія і французскія ўзброеныя сілы пачалі бамбаванне Егіпта з паветра і з мора.
Напад на Егіпет выклікала абурэнне ў краіне. Парламенцкая фракцыя Лейбарысцкай партыі абвясціла аб сваёй рашучасці усімі канстытутуционными сродкамі, "як парламенцкімі, так і непарламентскими", супраціўляцца дзеянняў ўрада. Улічваючы настроі ў партыі і ў краіне, Гейтскелл ў сваім выступе ў парламенце 1 лістапад вымушаны быў заявіць, што "Лейбарысцкая партыя і яе прыхільнікі ва ўсёй Англіі" откапаказвае падтрымліваць ўрад у справе прымянення ваеннай сілы супраць Егіпта. Пазіцыя, занятая лейбарысцкай фракцыяй, прывяла да таго, што ўпершыню за тры з лішнім дзясятка гадоў палаце абшчын прыйшлося приостановіць свае пасяджэння. Двухпартыйная знешняя палітыка была, па выразе К. Зиллиакуса, "патопленая ў Суэцкага канала". Гэта быў першы выпадак у паслевоенной гісторыі Англіі, калі апазіцыя адмовілася падтрымаць вайну, распачатую урадам. Падзеі лістападаўскіх дзён 1956 былі сімптомам новых павеваў у англійскай грамадскім руху. З заявамі пратэсціруйцетая супраць вайны выступілі шматлікія вядомыя навукоўцы і царкоўныя дзеячы.
Вырашальную ролю ў зрыве гэтай авантуры згулялі узброены адпор з боку Егіпта, а таксама пазіцыя Савецкага Саюза, які выступіў ў зашчыта егіпецкага ўрада. Больш за тое, у раёне баявых дзеянняў воказались сурёзныя сілы савецкага Чарнаморскага флоту, якія мелі вырашыныя намеры. Узнікла перспектыва пераходу "халоднай вайны" ў гарячую стадыю.
У гэтых умовах 6 лістапада 1956 года ангельскае ўрад быў вымушаны аддаць загад сваім узброеным сілам у Егіпце спыніць агонь. 19 лістапада Ідэн, чыя адстаўка была адным з галоўных патрабаванняў народных мас, адышоў ад дзяржаўных спраў. На змену кабінету А. Идена прыйшло новае кансерватыўнае ўрад на чале з Гаральдам Макмилланом.
Правал англафранкаізраільскай агрэсіі абвастрыў англаамерыканскія адносіны. Хоць ЗША і Англію абядноўвала нейкае агульнае імкненне ўмацаваць панаванне на Блізкім Усходзе, не дапусціўшы па возмасцях росту ўплыву СССР у гэтым стратэгічна важным рэгіёне, усё ж кожная з дзяржаў дамагалася ўмацавання перш за ўсё сваіх уласных пазіцый. Згуляўшы ролю аднаго з падбухторшчыкаў агрэсіі, ЗША ў вырашальны момант палічылі выгадным адмежавацца ад сваіх саюзнікаў. Гэта выклікала абурэнне ангельскіх кансерватараў. Больш за 100 членаў кіруючай кансерватовативной партыі ўнеслі ў палаце абшчын рэзалюцыю, якая асуджае пазіцыю ЗША ў Суэцкі крызіс як "нясе ў сабе небяспеку наступствамі для Атлантычнага саюза".
Зрэшты, у святле даказваюць у працы палажэнняў пазіцыя ЗША патрабуе больш пільнай разгляду і аналізу. У сутнасці, Суэцкім крызісам Злучаныя штаты падштурхнулі Вялікабрытанію да свядомага самоподрыву яе пазіцый на Блізкім Усходзе, і не толькі там. Роля Суэцкого канала для Брытанскай імперыі цяжка пераацаніць. Нездарма менавіта яго імкнуўся захапіць Роммель ў 1942 годзе. Гэта б расьсеклі імперыю паполам, адрэзаўшы яе ад усходніх тэрыторый, Аўстраліі і Новай Зеландыі.
Вялікіх поспехаў дасягнула ўрад Егіпта, не жадаюць нічога ведаць аб стабільнасці імперыі і Канале як сродку яе забеспячэння, быўшы заклапочанае толькі нацыянальнымі інтарэсамі. Страта кантролю над кампаніяй Суэцкага канала ў 1956 годзе азначала для Брытаніі крах сістэмы агульнаімпэрскі камунікацый. Ва ўмовах поўнага распараджэння каналам Вялікабрытанія валодала высокай складнасці гандлёвых шляхоў, якія злучалі яе з калоніямі і дамініёна. Нацыяналізацыя Суэцкага канала і правал аперацыі "мушкецёраў" азначалі эканамічны параліч агульнаімпэрскі гандлю з далейшай перспектывай палітычнага адасаблення заморскіх тэрыторый Вялікабрытаніі. Крызіс каланіяльнай сістэмы не прымусіў сябе доўга чакаць - пачатак 60х гадоў з яго нацыянальнавызваленчым рэвалюцыі люциями ў Афрыцы, адпадзенне Сінгапура і ўсёй брытанскай ОстІндыі шмат у чым зявілася вынікам страты кантролю над гэтымі камунікацыямі. Менавіта таму пазіцыя ЗША апынулася гэ?/p>