Знешняя палітыка Вяликабрытаніі пасля Другой сусветнай вайны
Дипломная работа - История
Другие дипломы по предмету История
. менш, чым на выбарах 1959; пры гэтым адсотак галасавалі за лейбористов павялічыўся з 43,8 да 44,1) і 317 месцаў у парламенце.
Імі былі ініцыяваныя перамовы аб далучэнні Вялікабрытаніініі да еўрапейскіх інтэгруюць структурам. Перамовы ішлі з працай, перарываліся і зноў аднаўляліся, пакуль нарэшце ў студзені 1973 Ангвырабы не стала членам ЕЭС. Англія пагадзілася і выканала тыя ўмовы, котарые ёй паставілі пры уступленні ў Супольнасць, а затым пачала дамагацца змены свайго становішча ў Агульным рынку і свайго фінансавага ўкладу. Асабліва актывізаваліся гэтыя спробы пасля прыходу да ўлады кіраўнікства М. Тэтчэр ў 1979 годзе. "Мае суразмоўцы з пасольстваў краін Сообщества ў Лондане, - успамінае савецкі дыпламат В.И. Попов, - крытычна адпаказвае пра палітыку Брытаніі ў Супольніцтве, сцвярджаючы, што Англія зрывае эфектыўную дзейнасць ЕЭС. Некаторыя з іх абвінавачвалі "гэтага траянскага каня" ў імкненні калі не заваяваць ЕЭС, то падарваць яго. Гэта было, напэўна, перабольшваннем. Але гаворка ішла аб крайнім раздражненні партнёраў Англіі яе дзейнасцю ў ЕЭС". Характэрнай рысай развіцця Агульнага рынку ў 80х гадах стала абвастрэнне рознагалоссяў ў ім, калі Супольнасць ішло ад аднаго крызісу да іншага. Англія праводзіла жорсткую, часам конфронтационную лінію ў дачыненні да сваіх партнёраў, патрабуючы зніжэння Брытанского ўзносу ў бюджэт ЕЭС і пагражаючы, што калі гэта не будзе зроблена, то яна наогул можа спыніць выплаты ў бюджэт Агульнага рынку. Сустрэчы прэмерміністраў Супольнасці ператвараліся ў поле бітвы, дзе англійская прэмерміністр часта выступала ў адзіноце супраць усіх астатніх вучачыстников. Тэтчэр заяўляла, што, пакуль Брытанія не атрымае рэальных экананых выгод ад удзелу ў ЕЭС, яна будзе ўстрымлівацца ад любой далечнейшей інтэграцыі ў рамках Агульнага рынку.
Традыцыйная палітыка Брытаніі складалася ў тым, каб, займаючы асаббаі (астраўная) становішча ў Еўропе, праводзіць лінію хутчэй на разяднанаячэнне, чым на абяднанне еўрапейскіх дзяржаў. Стары прынцып "падзяляй і ўладар" праводзіўся брытанскай дыпламатыяй і ў дачыненні да сучаснаганай Еўропы. Зараз наступілі іншыя часы, але цалкам Англія ад свайгояго прынцыпу не адмовілася. Паранейшаму яна выступала супраць збліжэння Францыі з ФРГ, Італіі з Францыяй і г. д., з тым каб у Супольніцтве не бла внутриблоковых цесных адносін, якія перашкодзілі б ёй гуляць рэшающую ролю ў Агульным рынку.
Зрэшты, у позняга ўступлення Вялікабрытаніі ў ЕЭС ёсць і адмоных бок. Уступленне Вялікабрытаніі ў ЕС адбылося праз 16 гадоў пасля падпісання шасцю заходнееўрапейскімі краінамі Рымскага догаўра аб стварэнні Агульнага рынку. "Спазніўшыся" з падключэннем да западноевропейскім: інтэграцыйнага працэсу, Лондан занядбаў магчымасцю ўнесці ў структуру ЕС на першым этапе яго развіцця элементы, у найбольшай меры адпавядалі гістарычна якая склалася структуры брытанскага гаспадаркі. Затрымка "павароту да Еўропы" сталася для Вялікабрытаніі ў панаступныя гады даволі істотнымі ўскладненнямі адносін з партнёрамі па Супольніцтву. Яшчэ на працягу доўгага часу ў франкагерманабрытанскім "трыумвірат", накіроўваем развіццё Супольнасці, роля Вялікабрытаніі была менш, чым ФРГ або Францыі. Па меры праруху па шляху паглыблення інтэграцыі разрыў памяншаўся, згладжвае супярэчнасці Вялікабрытаніі з іншымі ўдзельнікамі ў галіне аграрнай, рэгіянальнай, энергетычнай палітыкі, хоць па многіх пазіцыях працэсу стварэння "адзінай Еўропы" рознагалоссі захоўваюцца і дагэтуль.
У 70я гг. цяжкасці адаптацыі да новых умоў канкурэнцыі ў Агульным рынку сталі дадатковай прычынай эканамічнага адставання Вялікабрытаніі. У 1974-1984 гг. сярэдні тэмп росту ВУП у краінахчленах Супольнасці складаў 1,9%, а ў Вялікабрытаніі - усяго 1,2%. Аднак у наступнае дзесяцігоддзе сітуацыя істотна змянілася. У 1985-1996 гг. Вялікабрытанія па гэтым паказчыку амаль зраўнялася з партнёрамі па ЕС - адпаведна 2,1 і 2,3%. Гэтыя поспехі звязаныя, вядома, не толькі з уздзеяннем інтэграцыйных фактараў, стымулявалі навуковатэхнічны прагрэс і структурныя зрухі ў прамысловасці, але і з усім ходам цыклічнага развіцця брытанскага гаспадаркі, і з вынікамі палітыкі тэтчэрызму і Мейджор, якая істотна змяніла эканамічны і палітычны аблічча краіны.
Іншымі словамі, за час знаходжання ў ЕС брытанскай знешняй палітыцы ўдалося калі не ўмацаваць, то па крайняй меры стабілізаваць свае пазіцыі ў Еўропе. Да таго ж праз ЕС з яго складанай сістэмай ўзаемазалежнасці Вялікабрытанія атрымала магчымасць аказваць значна большае ўздзеянне на вырашэнне глабальных палітычных праблем, чым дзейнічаючы ў адзіночку. Выступаючы складовай часткай фарміруецца ў Заходняй Еўропе агульнага гаспадарчага комплексу, яна ўваходзіць у Адзіны ўнутраны рынак, які ахоплівае 12 дзяржаў з насельніцтвам у 340 млн. "еўрапеізацыя" гаспадаркі і знешнеэканамічных сувязяў Вялікабрытаніі - на Заходнюю Еўропу даводзіцца 13% яе знешнегандлёвага абароту - садзейнічала ўмацаванню моцы брытанскіх фірмаў і фінансавых кампаній лонданскага Сіці ў Еўрапейскім рэгіёне; дзякуючы дадатковым імпульсу, атрыманаму ад удзелу ў ЕС, Лондане ўдалося захаваць самую шырокую пасля ЗША "гаспадарчую імперыю" за мяжой.
Не апраўдаліся і прагнозы тых, хто лічыў, што сяброўства ў ЕС не дазволіць Лондана ажыццяўляць самастойную знешнеэканамічную палітыку. Яны зыходзілі з таго, што зрошчванне еўрапейскіх гаспадарак і рынкаў прывядзе да сінхранізацыі эканамічных цыклаў і крызісаў і жорстка прывяжа эканамічную па